“เจ้าอย่าพึ่งพูดกระไรเลย เจ้าคลอดนางออกมาได้สมบูรณ์และน่ารัก น่าชังขนาดนี้ ข้าขอบใจเจ้ามาก”
บาตูมิได้ให้คำตอบที่ ซาไม อยากได้ยิน เขามีท่าทางบ่ายเบี่ยง หญิงสาว คิดได้ทันทีว่า เขามิได้มีใจให้กับนาง เพราะนางเป็นบุรตสาวของ คนที่ทำให้ ครอบครัวของเขาต้อง แตกสลายและพลัดพราก ป่านฉะนี้ เขาจะลืมความแค้นนั้นได้หรือยัง
ซาไม เอื้อมมือมาคว้าบุตรสาวของตัวเองเข้าไปอุ้มน้ำตาของความปรีดาที่ได้เห็นใบหน้าเด็กน้อยก็หลั่งไหลออกมา ท่านหมอ ตรวจดูอาการ ของซาไมอีกครั้ง
“นางมีอาการดีขึ้น โลหิตได้หยุดไหลแล้ว แต่นางจะลุกเดินดั่งคนปกติมิได้สักพัก ขยับกายได้ รักษาตัวอีกสักหน่อยก็กลับมาเป็นปกติได้แล้ว อัศจรรย์เสียจริง ข้าจะต้มยาบำรุงมาให้ทุกวันนะขอรับ”
เบ็กเตอร์ยังคงวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ กับ กระโจมของ คูลาน เพราะเขาเป็นห่วง นาง เสียงร้องของ อาเนียร์ ทำให้เขาอยากจะเข้าไปช่วยนางดูแลบุตรชาย แต่ทว่า คูลาน มีทาสหญิงรับใช้อยู
