บทที่4.รวบหัวรวบหางกินกลางตลอดตัว
กึกๆ ...
เสียงปลายรองเท้าส้นเข็มแหลมๆ กระทบกับพื้นคอนกรีตดังก้องในความเงียบเฉียบของทางเดิน ชายหนุ่มตะแคงหูฟังก่อนจะทรุดตัวนั่งบนพื้น เขาถอดเสื้อเชิ้ตแขวนไว้ที่ลูกบิดประตู เพราะอุณหภูมิภายในห้องเอกสารร้อนอบอ้าวเกินกว่าจะทนไหว
ผิวขาวผ่องชื้นเหงื่อพราวระยับ ตามลำตัวมีแต่เม็ดเหงื่อที่ไหลปรี่และหยดลงพื้นเหมือนเม็ดฝน
ณฐมนชะงักกึก!! หลังเปิดประตูห้องเก็บเอกสารเข้าไปด้านใน เธอเบิกตาโตๆ มองแผ่นหลังชื้นเหงื่อของชายหนุ่มด้วยอาการตกตะลึง
ผิวกายของเลขานุการหนุ่มเป็นมันระยับ กล้ามเนื้อขยับทุกครั้งตอนที่เขาเคลื่อนไหว มันเหมือนภาพสโลว์โมชันที่เคลื่อนที่ช้าๆ แต่ว่าเธอไม่สามารถละสายตาได้สักนิด
“จวนเสร็จแล้วล่ะครับ!! ขอโทษที่แต่งตัวไม่สุภาพนะครับคุณเพนท์ อากาศในนี้ร้อนเกินจะทนจริงๆ ครับ”
ชายหนุ่มมองตามสายตาของหญิงสาวและรู้สึกว่าเธอจะโฟกัสอยู่แถวหน้าอกของเขามากเป็นพิเศ
