ตอน 7
1352 Words
ชายหนุ่มส่งสายตาคล้ายรู้กันไปทางช่างเทคนิค งานนี้ต้องตบรางวัลให้กับพวกช่างหนักหน่อย ที่ทำงานได้ดีเกินคาดสั่งไม่กี่ประโยคลิฟต์ก็ดับติดในเวลากำหนดพอดีเป๊ะ
“ตามไปรับรางวัลที่ห้องทำงาน” เฮนลี่กระซิบกับช่างเทคนิค ก้าวตามร่างบางเย้ายวน คนสวยร้อนรนเดินขาขวิดหนีไปตามทางหนีไฟ หรือเธอคิดยั่วยวนเขาเพราะอยากต่อเกมจูบเร่าร้อนเมื่อกี้ ชอบที่แบบนี้ก็ไม่บอก เห็นภายนอกน่ารักแต่ตัวจริงพอได้สัมผัสร้อนแรงไม่เบา เขาแอบคิดเข้าข้างตัวเอง
เรียวขาสวยบนรองเท้าส้นสูงก้าวเท้ายาวๆ กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามบันไดหนีไฟ อีกไม่กี่ชั้นจะถึงแผนกของเธอ เหนื่อยแทบขาดใจในการขึ้นก้าวขาขึ้นบันไดในรองเท้าส้นสูงเพื่อหนีคนโรคจิต
“จะรีบไปไหน ยังไม่ได้ขอบคุณเลย” เขาคว้ามือคนสวยฉุดดึงไว้
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ จะขอบคุณเรื่องอะไร ไอ้โรคจิต”
“จูบไง”
“ไม่ต้องฉันไม่ได้เต็มใจ”
“แน่นะ” โจรขโมยจูบพูดจายั่วยุ ส่งสายตาหวานฉ่ำปนซ่านอารมณ์มองหญิงสาว พวงแก้มเนียนขึ้นสีแดง กระต่ายน้อยออกแรงพยศสลัดตัวหนีจากสิงห์ร้าย จ้องขย้ำกระต่ายขนฟูนุ่มนิ่ม
“ใช่สิ หรือคุณคิดว่าคุณเต็มใจให้คุณจูบ” โมโหจนอยากกรีดร้องไอ้คนสารเลว หน้าตาดีแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง ทำตัวต่ำยิ่งกว่าพวกที่อยู่ในเรือนจำ
“ผมนี่นะขโมย ‘จูบ’ คุณใส่ร้ายกันชัดๆ” เขาปั้นหน้าเจ้าเล่ห์ไม่จำนนต่อคำกล่าวหาจากเธอ
“ถ้าไม่ใช่ขโมย เป็นฉันสินะที่ขอให้คุณจูบ”
“ไม่ขอ แต่….เชิญชวน”
“พูดบ้าๆ ฉันไปเชิญชวนคุณตอนไหน”
“ตอนไหนไม่สำคัญ”
“ขอโทษเถอะ คุณกับฉันไม่เคยรู้จักกัน ฉันไปเชิญชวนคุณตั้งแต่ชาติไหนมิทราบ” อยากตะปรบข่วนหน้าด้านๆ คนคนนี้ให้เป็นแผลเสียความหล่อ
“ถ้าเราพบกันหลายชาติก็แสดงว่าเราสองคนมีวาสนาต่อกัน ชาตินี้ถึงได้พบกันอีก ทำให้ผมอยากจูบคุณจนทนไม่ไหว” ชายหนุ่มรูปหล่อตัวสูงใหญ่พูดจากวนประสาท
“หยาบคายปล่อยฉันเดี๋ยว ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย”
“แต่เมื่อกี้เราทั้งคู่ได้นะ ไม่มีใครเสียเปรียบ เห็นชัดๆ คุณตอบสนองจูบของผม”
“อี้ !!! อีตาบ้า บ้าๆ ทุเรศ” มือบางผลักใสคนทุเรศลามก หน้าตาดีไม่ใช่จะบอกว่าเป็นคนดีเสมอไป แรงที่คิดว่าผลักเขาแรงกลับแค่น้อยนิด เขาไม่ได้ขยับแม้ก้าวเดียว เพียงธาราสลัดตัวเองสุดแรงออกจากลำแขนหยาบคายของเขา พอทำสำเร็จ ยอมรับว่าเขาหล่อมาก คิ้วดกดำโก่งรับกับดวงตาสีเขียวราวมรกตอัญมณีเลอล้ำ ทันใดสะกดสายตาหลุกหลุกหยุดชะงักจดจ้อง “ฉันขอตัวไปทำงาน” เสียงกล่าวลาอึกอักละล่ำละลัก
“เดี๋ยวสิ จะไม่คิดแนะนำตัวกับคนที่ได้จูบแรกของคุณเลยหรือ”เขายั่วเธอ
“ไม่จำเป็นฉันไม่อยากรู้จักคุณ”
“ใจร้าย จำไว้นะ ต่อให้คุณไม่อยากรู้จักผม แต่ผมอยากรู้จักคุณ ที่สำคัญ” เขากวาดตามองเธอ “โดยเฉพาะสัดส่วน” เฮนลี่โลมเลียปลอกเปลือกเธอด้วยสายตาคมกริบเร่าร้อน ต่อให้เธอสวมเสื้อผ้าเขาก็ยังจินตนาการถึงรูปร่างในร่มผ้าได้ จูบแรกแน่ๆ อย่างไรก็ต้องเป็นจูบแรกในวัยสาวของเธอ ชายหนุ่มทำตัวเป็นโจนขโมยจูบเชื่อสนิทใจ มองร่างอ้อนแอ้นก้าวเดินกระแทกส้นจากไป ด้วยอาการป่วนในอารมณ์หนุ่ม อกเขาจะแตกตายด้วยความต้องการจุกอยู่ด้านใน
“เจ้านายครับมีแขกมารอในห้องทำงานครับ” ทันใดที่ร่างคนตัวใหญ่โผล่มาตรงโต๊ะทำงานเลขาหนุ่ม ไตรจึงเงยหน้ากล่าวบอก เช้านี้เจ้านายเผยรอยยิ้มแปลกประหลาด
“ขอบใจ” เจ้านายปกติมาดนิ่ง เปิดเผยรอยยิ้มกริ่มเก็บความพอใจไว้ลึกล้ำ มองไปยังห้องทำงาน ใครกันนะมาแต่เช้า สาวเท้าเปิดประตูก้าวเข้าไปในห้องทำงาน จึงได้พบกับคำตอบสุดแปลกประหลาดใจ เกี่ยวกับแขกผู้มาเยือน
“เฮ้ย !!! นายเล็กมาได้ไง พ่ออนุญาตให้นายมาเมืองไทยได้แล้วหรือ”
“ไม่เกี่ยวกับพ่อ มาทำงาน”
ร่างสูงใหญ่หล่อล่ำกำยำ ดวงหน้าคมเข้มหล่อไม่น้อยกว่าพี่ชายแต่ล่ำกว่า ลุกขึ้นเต็มความสูงระบายยิ้มให้พี่ชาย เขากับพี่จากกันเพราะพ่อแม่แยกทางกัน แม่ได้สิทธิ์เลี้ยงดูลูกสองคน ส่วนเขาลูกคนเล็กกลายเป็นสิทธิ์ของพ่อชาวอเมริกัน พ่อแต่งงานใหม่กับสาวสังคมสูง
“ทำงาน อ๋อ นี่ถ้าไม่มาทำงานนายคงไม่คิดถึงพี่เลยสิท่า”
“คนมีงานทำจะให้เดินยิ้มกริ่มหน้าระรื่นมาแบบพี่ได้ยังไง กินอะไรมาถึงได้ทำหน้าเหมือนคนเพิ่งอิ่ม”
“กระต่าย”
“หืม...กระต่าย ! เดี๋ยวนี้เลี้ยงสัตว์แล้วเหรอ ไม่น่าเชื่อคนอย่างพี่รักสัตว์”
“อยากจะเลี้ยง แต่กระต่ายไม่ยอมให้เลี้ยง ‘เล่นตัว’ แต่อีกหน่อยคงได้เลี้ยง”
“กระต่ายอะไรของพี่เล่นตัวยังกับสาวๆ”
“กระต่ายป่า สวย ขาว น่ารัก”
“ท่าจะไม่ใช่กระต่าย”
“ใครว่าใช่ล่ะ นายนี่มันไม่ทันมุกพี่ ซื่อยังไงก็ซื่อแบบนั้น”
“ใครจะลอบจัด ร้ายกาจเหมือนพี่ใหญ่ล่ะ คนอะไรกินผู้หญิงไม่ซ้ำ คราวนี้ใครอีกล่ะที่พี่ใหญ่สนใจ”
“ช่างเถอะน่า ว่าแต่มาเมืองไทยทำไม” เขาเลี่ยงไม่ตอบพาดเกี่ยวถึงกระจ่ายป่าพยศพอๆ กับม้าป่า
“มีกลิ่นไม่ค่อยดี”
“กลิ่น”
“ครับกลิ่นตุๆ เกี่ยวกับพวกค้ายา”
“คนไทยหรืออเมริกัน”
“ทั้งไทยทั้งอเมริกันรวมกันเป็นแก๊งใหญ่ คราวนี้คงจะขนล็อตใหญ่ เป็นเงินมหาศาล ทางการส่งตัวผมมาที่นี่เงียบๆเที่ยวนี้ถ้าพวกมันขนสำเร็จรวยเละยกแก๊ง ทาสยาอุบาทเพิ่มเป็นดอกเห็ด”
จอห์นวูดน้องชายคนเล็กในบรรดาพี่น้องสามคน อาศัยอยู่กับบิดาที่อเมริกา เขาทำงานให้กับรัฐบาลหน่วยงานใหญ่ซีไอเอ การที่จอห์นวูดหรือนายเล็กน้องสุดท้อง ถูกส่งมาคงเพราะได้ข่าวกรอง ส่งกลิ่นเหม็นตุเกี่ยวกับพวกค้ายา ปกติถ้าไม่มีอเมริกันชนร่วมกับกระบวนการด้วย จอห์นวูดคงไม่ได้ถูกส่งมาทางนี้ พี่ชายพี่สาว ทุกคนไม่รู้ล่วงหน้าในการมาของเขา
“แม่รู้หรือเปล่านายมา”
“ยัง ยังไม่ได้บอกใคร ว่าแต่พี่กลางเป็นยังไรบ้าง” เห็นพี่ชายสุขสบายไม่ต้องถาม จึงถามถึงพี่สาวบิดาบ่นคิดถึงทุกคนพร้อมฝากความคิดถึงมากับเขา ส่วนจอห์นวูดไม่ได้รับปากในการนำส่งความคิดต่อทุกคน ชีวิตการทำงานเอาแน่เอานอนไม่ได้รับปากไปทำไม่ได้ติดค้างกันเปล่าๆ
“ทำงานอยู่อีกห้องไปเจอสิ เอางี้เรียกมาห้องนี้ดีกว่า”
“ไม่ต้องเล็กจะไปหาพี่กลางเอง อยากเซอไพร้ส์”
“งั้นไปพร้อมกัน”
สองหนุ่มใหญ่เล็กเดินไปห้องทำงานของจีน่าอยู่ชั้นล่าง พอไปถึงหน้าห้องเฮนลี่เป็นคนเคาะประตู ก่อนก้าวเข้าไป คนด้านในอนุญาต เห็นเจ้าของห้องทำงานยังคงก้มหน้าทำงานทั้งที่แขกมา จอห์นวูดหลบหลังพี่ชายอยากให้พี่สาวประหลาดใจ
“พี่ใหญ่มาหากลางมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ มีอะไรก็พูดมาเลยค่ะกลางยุ่งมาก อย่าเอางานมาเพิ่มนะคะขอร้อง” ใบหน้าสวยยังไม่เงยหน้าจากเอกสารกองเทินสูงเท่าภูเขา
“นิดหน่อย”
“นิดหน่อยออกไปก่อน มากๆ ค่อยมา กลางยุ่งหัวฟูไม่เห็นหรือไง บัญชีเดือนนี้ตัวเลขเยอะมาก เยอะจนกลางตั้งใจว่าเสร็จงานคงต้องขอลาพักร้อนกับพี่ใหญ่สักหนึ่งเดือน อยากไปเยี่ยมตาเล็กที่บ้านพ่อ ถือโอกาสพักผ่อนด้วย”
- Writer
