ไทม์นั่งจ้องใบหน้าคมที่นอนหลับเพราะพิษไข้มานานนับชั่วโมง กว่าคนตัวเล็กจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นของคิงส์ได้ ทำเอาไทม์หน้าแดงก่ำเป็นมะเขือเทศไปหลายรอบ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคิงส์ถึงทำแบบนั้น ทำแบบนั้นไปทำไม และทำไปเพื่ออะไร รวมทั้งเรื่องที่คิงส์บอกเลิกน้ำชาด้วย...
"อื้อ.อ หนาว..."เสียงบ่นพรึมพรำดังขึ้นจากคนบนเตียงทำให้ไทม์หลุดออกจากภวังค์ของตนเอง
"คะ..คิงส์ ได้ยินไทม์มั๊ย"ไทม์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกใบหน้าของคิงส์เริ่มซีดลงเรื่อยๆ ตัวเริ่มร้อนขึ้นประดุจไฟกำลังสุมร่างกายของเขา
"................."ไม่มีเสียงตอบกลับจากคิงส์ คิ้วหนาของเขาขมวดเข้าหากันเป็นปมสีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดราวกับว่าเขากำลังฝันร้ายอยู่อย่างงั้น เหงื่อเริ่มผุดออกจากใบหน้าคม
"คิงส์เป็นอะไร!"ไทม์นั่งลงข้างๆคิงส์ มือเล็กทาบลงไปบนหน้าผาก
"อย่าทิ้งกู..."คิงส์ละเมอออกมาอีกครั้งและเหมือนเขากำลังจะฝันร้ายถึงวันนั้น วันท
