รักต้องเจ็บ

ขอได้ไหม

ความเจ็บปวดเริ่มกอบกุมหัวใจของผมขึ้นเรื่อยๆ ความคิดถึง ความโหยหาคนรักอย่างหนูดา เมื่อผมเลือกที่จะไม่เจอหนูดาเลยตั้งแต่วันนั้นที่เจอแม่ของเธอที่ร้าน ผมรับงานอย่างหนักเพื่อไม่ให้คิดถึงเธอ การตัดใจที่ยังไม่แม้แต่จะเริ่มต้น มันเจ็บ! เจ็บเหลือเกิน

"พี่คิดถึงหนูดานะครับ" ผมพูดพร้อมมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีข้อความของคนที่ผมกำลังห่วงหาแจ้งเตือนขึ้น เธอส่งมาทุกวัน แต่ผมเลือกที่จะไม่เปิดอ่านมัน เพราะมันยิ่งทำให้คิดถึงเธอมากขึ้น

ตึ่ง : พี่แซมช่วงทำไมเงียบหายไป ประโยคเหล่านี้โผล่แจ้งเตือนผมทุกวัน มันทำให้ผมเจ็บที่ใจ และอีกมากมายหลายคำถามที่เธอส่งมา อย่างเช่นวันนี้และตอนนี้

ตึ่ง : หนูดาเหงามากๆ เลยค่ะ

ตึ่ง : พี่แซมตอบหนูดาหน่อยสิคะ

ตึ่ง : หนูดาคิดถึงพี่แซมรู้หรือเปล่า ?

ข้อความสุดท้ายที่โผล่ขึ้นหน้าจอ มันทำให้ผมใจหล่นวูบ ผมกำมือถือแน่นเดินวนไปวนมาในห้อง อยากจะเปิดอ่านและตอบเธอกลับไปแทบใจจะขาดว่า ^ผมก็คิดถึง คิดถึงเธอมาก^ ผมได้แต่ยกโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านผ่านการแจ้งเตือนเท่านั้น

"หนูดา...พี่รักและคิดถึงหนูดานะครับ" ผมพร่ำชื่อเธอพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่คลอเต็มดวงตา ผมลดมือที่กำโทรศัพท์มือถือลงอย่างอ่อนแรง พร้อมทรุดตัวลงนั่งช้าๆ หลังพิงผนัง มือหนากุมศรีษะ พร้อมน้ำตาที่เริ่มรินไหลลงอาบแก้ม ผมนั่งมองมือถือที่ยังมีข้อความแจ้งเตือนจากเธอที่เข้ามาเรื่อยๆ อย่างอาทรโหยหา น้ำตาที่พยายามอดกลั้นนั้นก็ยิ่งไหลเมื่อประโยคนี้ผุดขึ้นหน้าจอ

ตึ่ง : พี่แซมใจร้าย ?เธอส่งมาพร้อมสติ๊กเกอร์ร้องไห้....

ชีวิตในแต่ละวันเริ่มไม่มีความหมายเมื่อไร้คนอย่างหนูดา ต่อไปผมคงได้แค่เพ้อฝันหาเธอเพื่อให้เวลามันล่วงเลยผ่านไปเท่านั้น ตั้งแต่วันแรกที่เจอแม่ของเธอผมก็พอจะเดาออกจากสายตาที่แม่เธอมองผมแล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ผมเตรียมใจไม่ทันจริงๆ ที่สุดของความรักในความแตกต่างกันคือเลิกลา ไร้การคบหากันใช่ไหม ?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงประตูห้องดังขึ้นใครมาหาผมตอนนี้กันนะ ผมดีดตัวลุกแล้วรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติเดินไปเปิดประตู

           "ไอ้แดน"

           "ทำไมสภาพเป็นแบบนี้วะ" มันคงตกใจผมตอนนี้ การเลือกที่จะทำงานหนักจนลืมดูแลตัวเอง หนวดเครารุงรัง ผมยาวกว่าเดิม

          "เข้ามาก่อนสิ" ผมเชื้อเชิญด้วยเสียงเหนื่อยอ่อนเดินเข้ามาในห้องตรงไปหยิบน้ำให้แดน

          "มึงกินข้าวหรือยัง"

           "เรียบร้อยแล้ว...แล้วมีธุระอะไรกับกูหรือเปล่าปกติไม่เห็นจะมา" ผมถามพร้อมยื่นแก้วน้ำให้แดน

          "เห็นมึงเงียบหาย มีธุระแถวนี้พอดีเลยแวะมาดู"

          "งานเยอะว่ะ...โทษที ขอบใจนะที่แวะมา"

          "อืม...ก็ดีแล้วกูนึกว่ามึงป่วยหรือเป็นอะไร" ก็อยากตอบมึงเหมือนเกินว่ากูเป็นไข้ใจ

          "เปล่านิ สบายดี"

          "แน่ใจนะ "

          "เออสิวะ" ผมเดินไปนั่งหน้าคอมฯ ทำงาน ส่วนแดนมันก็นอนเล่นบนเตียงผม เห็นยิ้มหน้าบานเป็นจานข้าวหมาสงสัยคุยกับสาวของมันนั่นแหละ

         "แซม...งั้นกูกลับก่อนนะ มีนัด" แดนดีดตัวลุกจากเตียงนอน ผมเดินไปส่งมันหน้าประตู

         "ขับรถดีๆ นะมึง" ผมทิ้งท้ายก่อนที่มันจะเดินจากไปพร้อมโบกมือให้ ผมส่ายหัวเบาๆ ปิดประตูแล้วเดินเข้ามาในห้องตามเดิม ยังไม่ถึงสามก้าวก็ต้องหยุดชะงักเท้ากึก

        ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง สงสัยแดนมันลืมของไว้ผมจึงเดินไปเปิดประตูให้อีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้มอง "ลืมอะไรวะแดน...."

"ลืมอะไรวะไอ้แดน...." ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นคนมาใหม่ที่ไม่ใช่คนที่ผมเอ่ยชื่อออกไป

"สวัสดีค่ะ"

"หนูดา" ผมเอ่ยเสียงอ่อน แปลกใจคนตรงหน้าที่มาได้ยังไงในเมื่อผมไม่เคยบอกเธอเลยสักครั้งว่าผมนั้นพักที่ไหนผมอยากกระโจนกอดเธอแทบขาดใจ ความคิดถึง ความห่วงหาอาทรเธอตลอดเวลาที่ไม่เจอหน้าตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงหน้าผมแล้ว

"จำได้ด้วยหรอคะคนใจร้าย" คำพูดที่เธอเปล่งออกมามันทำให้ผมใจเสีย ด้วยสีหน้าที่เธอไม่เคยแสดงออกให้ผมเห็น หน้าหวานๆ ที่เริ่มแดงก่ำเธอกำลังจะกั้นร้องไห้ไม่ไหว

"มาได้ยังไงครับ"

"เดินมาค่ะ" เธอพูดยียวนเสียงนิ่งแต่จ้องมองหน้าผมแทบจะกินหัวผมให้ได้ "นี่จะใจร้ายให้หนูดายืนคุยตรงนี้อีกนานไหมคะ"

"เชิญครับ" เธอเดินเข้ามาในห้องพร้อมมองสำรวจรอบๆ ห้องของผมอย่างตั้งใจเธอเลือกที่จะนั่งเก้าอี้ทำงานของผม แล้วหันจ้องมองมาทางผมอย่างมีคำถามมากมายที่มันสื่อออกมาทางแววตาของเธอ "พี่เอาน้ำให้นะครับ" ผมเดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำเทใส่แก้วแล้วยื่นมันให้ เธอรับแก้วน้ำไปแต่ไม่ได้พูดอะไรทุกอย่างมันสื่อออกมาจากแววตาของเธอแล้ว

"งานยุ่งจนไม่ติดต่อหนูดาเลยหรอคะ" เธอวางแก้วน้ำไว้แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จ้องมองหน้าผมดวงตาที่มันเริ่มมีน้ำใสๆ ที่เรียกว่าน้ำตากำลังเอ่อปริ่มในดวงตาของเธอ

"......" ผมได้แต่เงียบงัน จ้องมองใบหน้านั้นด้วยความคิดถึง อยากดีงเธอเข้ามากอดเหลือเกินตอนนี้

"ยุ่งมากเลยหรอคะพี่แซม..." น้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือเปล่งออกมาพร้อมกับน้ำตาที่กำลังจะไหล "ยุ่งจนลืมหนูดาเลยหรอคะ รู้ไหมว่ามันปวดใจแค่ไหน อึก อึก คนไม่ดี คนใจร้าย" ในที่สุดเธอก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวจนต้องปล่อยให้มันไหลลงอาบสองแก้มนวล

ผมขยับเข้าไปใกล้พร้อมโผลดึงเธอเข้ามากอดแนบอก ครั้งแรกที่ได้สัมผัสเธอ ผมลูบหัวเธอเบาๆ พร้อมกระชับกอดเธอแน่นขึ้นด้วยความคิดถึง ใช่ว่าผมไม่เจ็บปวดกับการกระทำนี้ ไม่ใช่ว่าไม่คิดถึงทั้งๆ ที่คิดถึงจนแทบขาดใจ มันเจ็บเจียนขาดใจอยู่แล้วเมื่อมองเห็นแต่ไม่อาจสัมผัส

"อย่าร้องนะครับคนดีของพี่...พี่เจ็บปวดมากรู้ไหมที่เห็นน้ำตาหนูดา"

"ฮือๆๆๆ..." เธอเอาแต่ร้องไห้น้ำตาของเธอที่พรั่งพรูไหลจนเสื้อของผมเปียกชุ่ม

"พี่อยู่ตรงนี้...ขอโทษ" ผมละกอดเธอและใช้มือเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ "ขอโทษได้ไหมครับ"

"...อึก อึก..." เธอพยักหน้าพร้อมสะอื้นและโผลเข้ากอดผมอีกครั้ง ผมตกใจแต่ผมก็กอดเธอกลับ ไม่คิดว่าเธอจะกล้าเพราะผมเห็นเธอดูเรียบร้อยเกินไปที่จะจู่โจม "บอกหนูดาได้ไหมคะ อึก ทะ ทำไมใจร้ายไม่ติดต่อ ไม่โทรหาเหมือนแต่ก่อน" เธอเงยหน้ามองผมแต่สองแขนยังกอดเอวผมอยู่ ผมเช็ดน้ำตาให้เธออีกครั้งพร้อมฝังจมูกลงบนหน้าผากมน

"ขอโทษ" จะให้ผมตอบยังไงว่าเพราะแม่เธอสั่งห้าม ผมก้มมองใบหน้าหวานที่อาบด้วยน้ำตา ความสงสารกอบกินหัวใจของผมเมื่อเห็นแววตาเศร้านั้น เธอสะอึกสะอื้นร้องไห้จนตาแดง สายตาคนตรงหน้าเงยมองผมอย่างไม่ลดละจนผมอดที่จะก้มลงจูบปากบางนั้นด้วยความโหยหาไม่ได้ เธอสะดุ้งเล็กน้อยแล้วค่อยๆ หลับตาพริ้มรับรสจูบของผมพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นดวงตาอยู่ก่อนหน้า ให้ไหลลงมาอาบสองแก้มนวล

...ผมบดจูบพร้อมกับดันร่างบางให้ขยับเดินถอยหลัง ไปจนถึงเตียงนอน แผ่นหลังบางกระทบกับพื้นที่นอนนุ่ม เธอยังคงแน่นิ่งให้ผมบดจูบตามอำเภอใจ จิตใจที่หลุดจากภวังค์อาทรตอนนี้มันเตลิดจนผมเกินจะหักห้ามใจเมื่อคนตรงหน้านั้น เริ่มให้ความร่วมมือ เธอเผยอปากเพื่อรับรสจูบของผม สองแขนโอบรอบคอของผมไว้ การตอบกลับเฉกเช่นคนไม่เคยผ่านรสรักมาก่อนมันดูน่ารักและน่าทะนุถนอมเป็นที่สุด

"หนูดารักพี่แซม" เธอผละริมฝีปากออกแล้วเอ่ยขึ้นมันทำให้ผมเบิกตากว้าง คำว่ารัก ครั้งแรกที่ผมได้ยินจากปากของเธอโดยที่ผมไม่ได้ถามสักนิดมันทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยวของผมเริ่มพองโต

"หนูดา" ผมเรียกชื่อถือเหมือนเป็นการทวนคำถาม

"หนูดาก็ไม่รู้มันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้ว ช่วงที่พี่แซมหายไปหนูดาเฝ้าแต่ชะเง้อรอคอยพี่ จนวันนี้หนูดาเจอพี่แดนตรงปั้มน้ำมันปากซอยเข้าบ้าน หนูดาเลยขอร้องพี่เขา" เธอร่ายยาวโดยที่ผมไม่ต้องเอ่ยถาม มันทำให้ผมตกใจเมื่อเธอนั้นก็รอคอยผมเช่นกัน "ถึงเวลาที่เรารู้จักกันมันจะสั้นแต่หนูดามั่นใจว่ามันสามารถเรียกว่า รัก ได้"

คำว่า ^รัก^ ที่ออกจากปากเธอพร่ำพรรณนาบอกผมทั้งๆ ที่นอนอยู่ใต้ร่างความอิ่มเอมมันวิ่งแล่นเข้าสู่ก้อนเนื้ออกข้างซ้ายของผมอีกครั้ง

"พี่ก็รักหนูดา...คบกันนะครับ" ผมจะไม่รีรออะไรอีกแล้วต่อให้มีอุปสรรคขวากหนามขวางกั้นแค่ไหน ผมจะฝ่าฝันมันไปให้ได้ไม่ว่าจะโดนหนามนั้นทิ่มแทงจนเลือดไหลแค่ไหนก็ตาม ^รักนี้เพื่อเธอ...หนูดา^

"ค่ะ...หนูดาจะคบกับพี่" คำตอบที่ผมได้ยินมันทำให้ผมนั้นยิ้มกว้าง

"ขอบคุณนะครับ...ขอบคุณที่เปิดใจให้คนที่ไม่มีอะไรได้อยู่ในใจของหนูดา" ผมจ้องมองใบหน้าคนใต้ร่างที่มีใบหน้าเปื้อนยิ้มอย่างเขินอาย เธอเบือนหน้าออกด้านข้างจนผมต้องเชยคางเธอกลับมาประชันหน้ามองผม

...ผมค่อยๆ ก้มลงประกบจูบอย่างนุ่มนวล ปากบางเผยอตอบรับอย่างเก้ ๆ กังๆ ดั่งคนไม่มีประสบการณ์: สิ่งที่ผมฝันมันกำลังจะเป็นจริงใช่ไหม?ผมได้แต่พูดในใจเท่านั้น....

"อื้มมมม" เธอครางเบาๆ ในลำคอเหมือนสื่อว่าเธอนั้นต้องการอากาศหายใจ ผมละจูบนั้นชั่วขณะแล้วบดจูบเธออีกครั้ง ผมสอดลิ้นร้อนนั้นเข้าฉกชิมความหวานในโพรงปากเล็กมันหวานฉ่ำเหมือนกับน้ำผึ้งเดือนห้าก็ไม่ปาน

จ๊วบ เสียงดูดทึ้งดึงริมฝีปากเธอมีการจูบตอบกลับผมเธอเรียนรู้เร็วเกินไปแล้ว ผมค่อยๆ ปลดเสื้อผ้าที่กีดกั้นร่างกายออกจนตอนนี้เราทั้งคู่เปลือยเปล่า ผิวขาวๆ ของเธอเมื่อกระทบกับแสงมันช่างดูน่าหลงใหลยิ่งนัก ผมคาบคร่อมร่างบางที่นอนเปลือยเธอใช้มือบางปิดส่วนสงวนและเนินอกไว้อย่างอายๆ

"อย่ามองสิคะ...หนูดาอาย"

            "ไม่มองแล้วจะรู้ได้ยังไงครับว่าสวยขนาดไหน"ปมตรึงข้อมือเธอไว้เหนือหัวแล้วก้มลงไป ใช้ปากครอบงำยอดอกที่แข็งเป็นไตชูชันอย่างท้าทาย

           "อื้ม พี่แซม หนูดาเสียว" จ๊วบ ผมกรอกตาเหลือบมองเห็นใบหน้าสวยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเชิดหน้าเหยเกหลับตาพริ้มมันทำให้ผมนั้นได้ใจและอยากปรนเปรอเธอมากกว่านี้...ผมลากลิ้นเลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ อย่างช้าๆ เนิบนาบแรงหายใจหอบถี่จนอกอูมกระเพื่อมมันดูสวยงามน่าสัมผัสจนผมต้องเอื้อมมือไปกอบกุมบีบเคล้น

แผล่บ ลิ้นหนาของผมตอนนี้อยู่ตรงกลางกายสาวแรกแย้ม ผมใช้ปลายลิ้นตวัดกวัดแกว่งจนเธอบิดร่อนเอวเด้งรับลิ้นร้อนที่ผมปรนเปรอในตอนนี้

"นางฟ้าของพี่ สวยจริงๆ"

            "อ่า อ่ะ เสียวเหลือเกิน ซี้ดดด...หนูดาใจจะขาดแล้ว"

เสียงครางหวานๆ ที่เปล่งออกมามันยิ่งทำให้ผมนั้นได้ใจ ตวัดลิ้นเร็วขึ้นน้ำสีขาวขุ่นไหลรินอย่างไม่ขาดสาย ผมกวาดกลืนลงคอทุกหยาดหยดมันหอมหวานสำหรับผม "มะ ไม่ไหวแล้ว อ่ะ อร๊า อร๊าย" เธอกระตุกเกร็งนั่นหมายถึงเธอถึงฝั่งที่ต้องการเรียบร้อยแล้วเหลือแค่ผมเท่านั้น ที่ตอนนี้ปวดหนึบตรงส่วนความเป็นชายที่มันชูชันประจันต่อหน้าเธออย่างต้องการ

...มีโอกาสให้รักจงรีบรัก ก่อนที่จะไม่ได้รัก...

"พี่ขอได้ไหมครับ" เธอไม่ตอบแต่พยักหน้าหงึกตอบรับแล้วเบือนหน้าหนีออกด้านข้างด้วยความเคอะเขินอายสังเกตจากแก้มนวลที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ...ผมเชยคางเธอกลับมาแล้วก้มลงฝังจมูกลงบนหน้าผากมนนั้นอย่างนุ่มนวล

"หนูดากลัวค่ะ...มันจะเจ็บไหม" สีหน้าตอนตอนนี้เธอเริ่มเป็นกังวลเล็กน้อย

"พี่จะถนอมหนูดาที่สุด...มันจะรู้สึกแค่มดกัดเท่านั้น" ผมพูดเพื่อปลอบให้เธอนั้นไม่ต้องเป็นกังวลถึงแม้มันจะไม่เป็นความจริงก็ตาม

...ผมซุกไซร้ใบหน้าลงซอกคอขาวระหงส์ กลิ่นกายหอมๆ ของเธอมันช่างปลุกเร้าอารมณ์ กระตุ้นความซ่านที่มีในตัวของผมจนวิ่งปรี่เข้าสู่แกนกายความเป็นชายจนรู้สึกแน่นตึง ปวดหนึบไปทั้งดุ้น

"อื้ม พี่แซม อื้อ" เสียงหวานเปล่งในลำคอเบาๆ พร้อมกัดริมฝีปากล่าง มันดูเซ็กซี่ชวนมองมากผมค่อยๆ ลากไล้ดอมดมตามไหล่มนจนมาถึงยอดอกอวบกำลังพอดีมือ ไม่เล็กไม่ใหญ่จนเกินไป ลิ้นสากตวัดยอดประทุมถันที่ชูชันอย่างไม่มียับยั้ง เอวบางร่อนบิดเหนือที่นอนนุ่มด้วยความซ่านสะท้าน

จ๊วบจ๊าบ เสียงดูดทึ้งยอดอกสลับกันไปมาจนคนใต้ร่างบิดเร้าอย่างกระสัน มือบางสอดตามเรือนผมของผมในบางจังหวะกลับดึงเหมือนระบายอารมณ์ตัณหาผมเงยหน้ามองร่างบางที่หลับตาพริ้ม สายตากวาดมองร่างขาวเนียนอย่างหลงใหล ไฟราคะเริ่มก่อตัวอีกครั้ง ผมจับขาเธอตั้งฉากขึ้นพร้อมก้มหน้าฉกชิมความสาวแรกแย้มที่สวยงามตรงหน้า น้ำหวานปานน้ำผึ้งที่หยาดเยิ้มไหลอย่างต่อเนื่องจนผมนั้นแทบตวัดลิ้นชิมไม่ทัน

"สวยที่สุดเลยครับ" ผมละใบหน้าออกจากจุดนั้นแล้วเอ่ยขึ้นสักพักแล้วก้มหน้ามุดอีกครั้ง

แผล่บแผล่บจ๊วบ

           "จา จะระเบิดแล้วค่ะ...แฮ่กๆ...พี่แซม"เมื่อทุกอย่างพร้อมอีกครั้งผม ผมจับแกนกายอุ่นถูไถตามร่องรักที่มีน้ำหวานหยาดเยิ้มจนเอ่อล้น กับเธอคนนี้ผมพร้อมจะดูแลหาเกิดความผิดพลาดจริงๆ แต่สำหรับผมมันจะไม่มีคำว่าผิดพลาดแน่นอน ผมแล้วค่อยๆ สอดใส่อย่างช้าๆ ใบหน้าสวยๆ ที่เหยเกเมื่อผมสอดแท่งอุ่นๆ นั้นเข้าไปแต่มันช่างยากเย็นนัก ความเจ็บกลางกายจนน้ำตาเธอไหลรินทางหางตาผมจูบซับด้วยความรักและทะนุถนอม

"ไหวไหมครับ" ผมกระซิบข้างหูเธอ

            "อื้อ" 

            กึด! ในที่สุดเราทั้งสองก็ประสานกายเป็นหนึ่งเดียวผมกดแช่เพื่อความคุ้นเคยสักพักจึงขยับเอวช้าๆ 

          "รักนะครับ" ผมจูบปากเธอแล้วเอ่ยสิ่งที่มีในใจออกไปอีกครั้ง

          "รักเหมือนกันค่ะ...อ่ะ" คำตอบที่น่าประทับใจนี้มันทำให้ผมยิ้มกว้างผมเริ่มสวนเอวเร็วขึ้น...ตามอารมณ์ต้องการสองมือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นจนยับยู่ยี่เพื่อระบายความซ่านเสียวที่ผมกระแทกสวนเอวในจังหวะเน้นๆ ตั่บๆๆๆๆ

           "แน่นมาก ซี๊ดดดด" 

           "พี่แซม อร้า อ๊ะ อะ...."

           "หนูดาดูดพี่...จะไม่ไหวแล้ว ซี้ดอื้ม" ความคับแน่นของเธอมันบีบรัดแกนกายผมแน่นจนผมแทบระเบิด 

           "จะ..ไม่..ไหวแล้วค่ะ อ่าส์ อร๊า" ห้วงจังหวะสุดท้ายผมสวนเอวถี่ขึ้นเพราะความคับแน่นบริสุทธิ์ของเธอมันตอดรัดผมแทบเป็นจุนจนต้องปลดปล่อยออกมา

พล่อก! ผมถอดความเป็นชายมาปล่อยลงบนหน้าท้องแบนราบ น้ำสีขาวขุ่นพุ่งจนเต็มหน้าท้องขาวเนียน เธอกระเส่าหอบเหนื่อยจนหน้าอกกระเพื่อมตามแรงหายใจมันดูเย้ายวนต่อสายตาผมมาก แต่นี่คือครั้งแรกของเธอผมจึงไม่อยากทำมากกว่านี้ ให้เวลาเธอพักผ่อนหน่อยแล้วกัน ผมจัดการทำความสะอาดสิ่งเปรอะเปื้อนให้เธอแล้วเอนลงนอนข้างเธอดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอดภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน...

"ฟรอด...ขอบคุณนะครับ" ผมฝังจมูกลงหน้าผากมนด้วยความรักแต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ เพราะเธอนั้นหลับตาพริ้มสนิทแล้ว...