คาลเวิร์ตเดินออกจากห้องรับแขก ฝ่าเท้าหนาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่ามินตรากำลังคุกเข่ากอดลูกของเธออยู่ แม้จะอยู่ไกลพอสมควรแต่ไหล่บางที่สั่นเทิ้มก็ทำให้เขารู้ว่าเธอยังไม่หยุดร้องไห้
“เกิดอะไรขึ้นครับ” มาร์โคที่ไม่รู้เรื่องว่านายของเขาทะเลาะอะไรกับเธอ ทำไมมินตราถึงเดินออกมาจากห้องรับแขกแล้วเข้ากอดลูกชายอย่างนั้น
“เปล่า” เขาตอบเสียงนิ่งเรียบเช่นเดิม ก่อนจะก้าวขาเดินไปทางเธอ ซึ่งการเดินเข้ามาใกล้ของเขาทำให้ร่างบางหันหลังไปมอง มินตราขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย ทว่าเขาเพียงแค่เดินสวนเธอไปขึ้นบันไดเพียงแค่นั้น
“เย็นชาชะมัด” หญิงสาวพึมพำออกมา นึกว่าเขาจะมาขอโทษเธอ ทว่ามันกลับไม่ใช่ ขณะที่กรุงโรมก็ได้ยกมือป้อมเล็กของเขาสัมผัสใบหน้าของคนเป็นแม่
“แม่ฮะ...โรมอยากดูนก” เขาชี้ออกไปทางหน้าต่าง ก่อนหน้านี้มาร์โคอุ้มเขาให้ดูนกที่บินอยู่เหนือทะเลสาบทางหน้าต่างของคฤหาสน์หลังใหญ่ แต่มินตรากลับส่ายหน้าปฏิเส
