ประกาศิตรักนายหัว

ปราบพยศ

      "ทำไมพูดไม่น่ารักเลยละแพร แม่ให้พี่เขามารอรับแพรไปอยู่ดูแลป้าสาหน่อย ป้าสาลื่นล้มห้องน้ำ ข้อเท้าพลิกเดินไม่ได้ แพรไปอยู่ดูแลป้าสาแทนแม่หน่อยช่วงมหาวิทยาลัยปิด แม่ต้องอยู่ช่วยงานพ่อเขาทางนี้ก่อน แล้วเดี๋ยววันจันทร์มหาลัยเปิดพี่เขาจะเป็นคนไปส่งแพรเอง" แพรนวลบอกลูกสาว

    "แม่ค่ะ แต่ว่าแพร เอ่อแล้วป้าสาเป็นอย่างไรบ้างละคะไปหาหมอแล้วหรือยัง" เนื้อแพรพูดไม่เต็มเสียงด้วยไม่อยากนั่งรถไปกับนายหัวแต่ก็เป็นห่วงป้าสา

    "พ่อพี่พาไปแล้วครับ กระดูกข้อเท้าร้าว คงหลายวันเลยกว่าจะเดินได้ พอดีพรุ่งนี้พี่กับพ่อต้องไปประชุมที่สมาคมและต้องเข้าสวนยางไปจัดการเรื่องคนงานมันทะเลาะกันด้วย พี่เลยเป็นห่วงแม่อยากให้แพรไปอยู่เป็นเพื่อนแม่พี่หน่อย" นายหัวบอกเหตุผลกับเนื้อแพร

    "แล้วแพรไปค้างบ้านป้าสาตั้ง 3 คืน มันจะไม่ดูน่าเกลียดเหรอคะแม่ แพรขับรถไปกลับเองได้ไหมคะ ไปอยู่ช่วงกลางวันก็พอ" เนื้อแพรหันไปพูดกับแม่

    "แต่พี่กับแพรเราหมั้นกันแล้วนะ ใครจะมาว่าละครับ" นายหัวเหมราชพูด

    "แม่ว่าจริงๆ ก็เหมือนพี่เขาว่านะแพร อีกอย่างป้าสาป่วยอยู่นะลูก ไปอยู่ดูแลป้าสาหน่อยนะลูกนะ" แพรนวลพูดสนับสนุนความคิดของว่าที่ลูกเขยทำให้เนื้อแพรไม่รู้จะปฏิเสธอย่าง

    "เอ่อ! ไปก็ได้ค่ะ แพรขอไปเปลี่ยนชุดนักศึกษาก่อนก็แล้วกันนะคะ" เนื้อแพรพูดแบบแบกรับแบกสู้

    "จ้ะ รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะลูก" แพรนวลพูดและหันมายิ้มให้ว่าที่ลูกเขย

    "ผมขอบคุณน้านวลมากนะครับที่เมตตาผม ยอมให้น้องแพรไปอยู่ดูแลแม่ให้ผม" เหมราชไหว้ขอบคุณว่าที่แม่ยาย

    "จ้ะ ยังไงน้าก็ฝากน้องด้วยนะเหม ยายแพรของน้าเอาแต่ใจตัวเองหน่อยนะเพราะพ่อเขาตามใจมาก น้ามีลูกตอนแกแล้ว พอมีเขาก็เหมือนได้ของขวัญนะเหม พ่อเขาทั้งรักทั้งหลง ทูนหัวทูลเกล้าให้ทุกอย่างนั่นแหละ ยายแพรเลยออกจะติดเอาแต่ใจตัวเองหน่อย" แพรนวลเล่านายหัว

    เนื้อแพรอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็ลงมาข้างล่าง

    "แม่ขา จริงๆแพรขับรถไปเองดีกว่านะคะ แพรจะได้ขับกลับมหาวิทยาลัยเองเลย" เนื้อแพรบอกแม่ของตัวเอง

    "ไปกับพี่เขานั่นแหละ รถลูกแม่ค่อยให้คนงานที่บ้านขับไปส่งให้นะลูก จะได้ไม่เหนื่อยขับกลับไปกลับมา นั่งสบายๆให้พี่เขาขับให้นั่งดีกว่านะลูก รีบไปเถอะจะได้ทันกินข้าวเย็นกับป้าสา แม่เตรียมกับข้าวไว้เอาไปฝากป้าสาเยอะแยะเลย น้าฝากพ่อเหมเอาไปใส่ท้ายรถนะลูก" แพรนวลพูดบอกลูกสาวและว่าที่ลูกเขย

    "ค่ะแม่ งั้นแพรไปนะคะ" เนื้อแพรรับคำและออกไปขึ้นรถ

    "ผมลานะครับน้านวล สวัสดีครับ" นายหัวเหมราชยกมือไหว้ว่าที่แม่ยาย

    "จ้ะลูก ขับรถกันดีๆ นะลูกนะ" แพรนวลบอกลูกทั้งสอง

    ระหว่างทางที่ขับรถไปบ้านนายหัวเหมราช เนื้อแพรก็นั่งเงียบไม่พูดอะไรเลย นายหัวเหมราชจึงชวนคุย

    "น้องแพรหิวข้าวเหรอ เงียบจังไม่คุยกับพี่เลย" เหมราชพูดแต่เนื้อแพรก็ยังคงเงียบไม่พูดด้วย

    "อ้าว ว่าที่เมียพี่เป็นใบ้หรือครับ" เหมราชถามจงใจแกล้งให้เนื้อแพรไม่พอใจ

    "ใครจะเป็นเมียนายหัว พูดให้มันดีๆนะ เราตกลงกันแล้วว่าครบ2ปีเราจะต่างคนต่างไปไม่แต่งงานกัน" เนื้อแพรเถียง

    "พี่ไปตกลงกับแพรตอนไหนไม่ทราบว่าจะไม่แต่ง" เหมราชถามน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

    "ก็ตอนวันหมั้นไง เราตกลงกันแล้วว่าต่างคนต่างก็ไปใช้ชีวิตไง" เนื้อแพรทวนความจำ

    "ก็ใช่ต่างก็ใช้ชีวิต นี่ก็กำลังใช้ชีวิต แต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่แต่งงานกับแพรเสียหน่อย" เหมราชพูดยิ้มๆ

    "ไอ้....." เนื้อแพรโกรธเหมราชจนตัวสั่น

    "อย่าด่านะแพร เพราะพี่ไม่ใช่พ่อแพรที่จะตามใจไปเสียทุกอย่าง พี่เป็นว่าที่ผัวเข้าใจไว้ด้วย" เหมราชพูดเตือนสติ

    "ฉันไม่เอาคุณทำผัวแน่ มั่วไม่เลือกอย่างคุณฉันไม่เอาหรอก" เนื้อแพรพูดด้วยแรงอารมณ์โกรธ

    "เอาหรือไม่เอาได้เห็นกันแน่ แต่เรียกว่าที่ผัวว่าพี่ด้วย หรือจะซ้อมเรียกผัวขาไว้ก่อนก็ได้นะ" เหมราชพูดกับเนื้อแพรด้วยความโมโหที่เนื้อแพรกล้าท้าลองดีกับตัวเอง

    "ไอ้ จอดรถเลยนะฉันจะกลับบ้าน" เนื้อแพรจะด่าเหมราชและโวยวายใส่เหมราชทันที แต่เหมราชไม่ยอมจอดรถ เนื้อแพรจึงทุบตีเหมราชอย่างโกรธเคือง

    "แพร อย่าตีพี่เดี๋ยวรถก็ชนหรอก" เหมราชพูดห้ามไม่ให้เนื้อแพรตีตัวเอง

    "ก็หยุดรถสิ ฉันไม่แต่งกับคุณแน่ ฉันจะกลับบ้านไปบอกแม่ให้ถอดหมั้นกับคุณวันนี้เลย จอดเดี๋ยวนี้" เนื้อแพรพูดโวยวายจึงทำให้นายหัวเหมราชต้องชะลอความเร็วและจอดรถข้างทาง

    "หยุดโวยวายเดี๋ยวนี้เนื้อแพร ไม่อย่างนั้นโดนดีแน่" เหมราชขู่

    "ไอ้คนบ้า ฉันไม่แต่งกับคุณ" เนื้อแพรพูด

    "เออไม่ต้องแต่ง จะมีเมียเด็กนี่มันปวดหัวตายชักเว้ย ดีไม่ต้องแต่งมันแม่งเป็นเมียไปเลยเอาให้ท้อง ถ้ายังไม่เลิกโวยวายและนั่งให้สงบนะ ได้เป็นเมียมันวันนี้นี่ละแวะโรงแรมข้างทางก่อนเลยดีไหมคุณหนูเนื้อแพร" เหมราชขู่ให้เนื้อแพรเงียบเสียง

    "ไอ้....." เนื้อแพรชี้หน้าจะด่า

    "ไอ้อะไรเหรอ มานี่อยากลองของใช่มั้ยแพร" เหมราชดึงเนื้อแพรมาบดจูบกลีบปากบางที่ช่างขี้โวยวายนั้นอยู่เป็นเนิ่นนานถึงยอมปล่อย เนื้อแพรเองก็ดิ้นขัดขืนแต่สู้แรงคนตัวโตไม่ได้ จนเหมราชถอนจูบเองพร้อมกับพูดว่า

    "อ่อน จูบยังไม่เป็นเลยพี่ต้องสอนอีกเยอะ" เหมราชพูดอย่างรู้สึกภูมิใจและเป็นต่อกว่าเนื้อแพร

    "ไอ้บ้า ไอ้แก่บ้ากาม ฉันจะฟ้องพ่อ" เนื้อแพรด่านายหัวด้วยความโกรธ

    "ไอ้แก่เหรอ มานี่ปากเก่งแบบนี้พี่ชอบ" เหมราชพูดและดึงเนื้อแพรมาจูบลงโทษอีกครั้ง

    "ปล่อ... " เนื้อแพรผลักเหมราชและพยายามพูดหาทางเอาตัวรอด

    "ปล่อยฉันนะคุณเหมราช ป้าสารออยู่นะ" เนื้อแพรพูดให้สติ และหาทางเอาตัวรอดเมื่อรู้ว่าสู้แรงนายหัวไม่ไหว

    "เออ รู้แล้วว่าแม่รออยู่ ทำไงได้ละวะก็เมียมันดื้อจะตายชัก ถ้าอยากกลับให้ถึงบ้าน ก็เรียกพี่ว่าพี่เหมด้วย เรียก..." เหมราชขู่ทำให้เนื้อแพรจำใจต้องเรียก

    "พี่เหม กลับบ้านกันเถอะค่ะแพรหิวข้าวแล้ว เดี๋ยวป้าสาจะรอนะคะ" เนื้อแพรยอมพูดแต่โดยดี

    "ก็แค่นี้ ทำไมถึงได้ดื้อนักละแพรถ้ามีลูก ลูกจะดื้อเหมือนแม่มั้ยเนี่ย" เหมราชพูด ทำให้เนื้อแพรมองนายหัวตาขว้างแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเกรงว่าจะโดนปล้ำจูบอีก จึงได้แต่บ่นกับตัวเอง

    "ใครจะมีลูกด้วยล่ะ" เนื้อแพรพูดเบาๆกับตัวเอง

    "อะไรนะ เมื่อกี้พูดว่าอะไร" เหมราชถามเสียงดังเป็นการข่มขู่

    "เปล่าค่ะยังไม่ได้พูดว่าอะไรเลย รีบขับรถกลับเถอะค่ะเดี๋ยวป้าสาจะรอ" เนื้อแพรพูดเร็วๆ ด้วยความกลัวว่าเหมราชจะรังแกตนเองอีก

    เหมราชขับรถพาว่าที่เมียมาถึงบ้านของพ่อแม่ที่ปากพะยูนตอนเย็นใกล้มืดแล้ว แม่กับพ่อของเหมราชรออยู่หน้าบ้าน โดยพ่อเป็นคนเข็นรถและแม่ของเหมราชนั่งอยู่บนรถเข็น

    "คุณลุงคุณป้าสวัสดีค่ะ อันนี้เป็นกับข้าวแม่ฝากมาให้ป้าสาค่ะ" เนื้อแพรทักทายอุษาและสามี

    "จ้ะลูก ป้าขอบใจนะที่อุตส่าห์มาอยู่เป็นเพื่อนป้า แล้วยังหอบหิ้วกับข้าวมาให้อีกเยอะแยะ" อุษาพูดกับว่าที่ลูกสะใภ้ยินดีกับการมาของเนื้อแพรเป็นอย่างมาก

    "แล้วนี่หิวข้าวกันแล้วยังลูก" สิงหราชถามลูกชายและว่าที่ลูกสะใภ้

    "หิวแล้วครับพ่อ" เหมราชบอกพ่อ

    "งั้นเข้าบ้านกันเถอะลูก แม่อาบเดี๋ยวเอาของของคุณแพรไปเก็บบนห้องนอนข้างบนนะ" อุษาหันไปสั่งแม่บ้านและหันไปชวนลูกสะใภ้และลูกชายไปกินข้าว

    "มาค่ะคุณลุง แพรช่วยเข็นค่ะ แล้วคุณป้าเป็นอย่างไรบ้างยังเจ็บอยู่หรือเปล่าคะ" เนื้อแพรถามอาการ และเดินเข็นรถเข็นชวนอุษาคุยและเดินไปยังห้องรับประทานอาหาร