“ตายซะเถอะ ไอ้หมอบ้า เป็นหมอจริงไหมวะ ทำไมไม่รู้จักความอ่อนโยนเลย ฉันเจ็บนะ เจ็บอะ ได้ยินไหม!”
“ขอโทษ!”
ข้อมือเล็กถูกรวบไปจับไว้ทั้งสองข้างด้วยมือเพียงข้างเดียว อีกข้างรวบสะโพกมากอดไว้แน่น เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง กล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำกับเธอด้วยความรู้สึกส่วนตัวล้วนๆ ทั้งโกรธทั้งห่วงจนจะเป็นบ้าตายอยู่แล้ว
“….”
“ขอโทษนะน้ำฟ้า”
น้ำเสียงที่แสดงออกว่ารู้สึกผิด มาพร้อมกับแววตาและใบหน้าที่ขยับเข้ามาใกล้ น้ำฟ้ามองลึกเข้าไปในแววตาคนเจ้าอารมณ์ เมื่อเห็นว่าเขารู้สึกผิดจริงๆ ก็เริ่มเย็นลงบ้าง แต่ก็ยังไม่หายโกรธทั้งหมด
“คุณปืนปล่อยสักที แล้วก็เลิกเอาอะไรของคุณมาถูท้องฉันด้วย มัน…”
เสียงหวานขาดห้วง เมื่อเผลอพูดสิ่งที่รู้สึกออกไป จะยกมือปิดปากก็ไม่ได้ เพราะเขาจับมือเธออยู่ จึงทำได้แค่หันใบหน้าแดงก่ำหนีความอับอาย
“เธอ…มีอารมณ์ใช่ไหม?”
น้ำฟ้าไม่กล้าตอบคำถามนั้นเลย เพราะเธอรู้
