วันต่อมา
ร่างสูงบิดร่างกายไล่ความเมื่อยขบ ขยับตัวลงจากเตียงอย่างระมัดระวัง ไม่ให้รบกวนคนที่เพิ่งได้นอนเมื่อสี่ชั่วโมงก่อน เดินไปหยุดที่ข้างเตียงอีกด้าน ก้มหาโทรศัพท์ของน้ำฟ้าที่น่าจะหล่นมาแถวนี้ เมื่อเจอก็หยิบมันขึ้นมาดู สงสัยต้องได้ซื้อเครื่องใหม่ให้ เขาทำโทรศัพท์เธอหล่น ผลจากกิจกรรมเมื่อคืนทำให้หน้าจอมันร้าว และเครื่องมันดับ
“อือ”
เสียงแหบพร่าของคนตัวเล็ก ทำให้ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ ทำร่างกายเธอพังไม่พอ ยังทำข้าวของเธอพัง ตื่นมาคงโวยวายใส่จนแก้วหูฉีกแน่ หรือจะเอามันไปซ่อนไว้ หนีความผิดที่ก่อดี
“เอาโทรศัพท์มาให้ฟ้าหน่อยค่ะ”
เสียงแหบแห้งร้องขอสิ่งที่อยู่ในมือหนา ตั้งใจจะโทรไปแจ้งพี่วาริชว่าวันนี้เหมือนจะไม่สบายคงไปที่ร้านไม่ได้ แต่คนตัวโตกลับไม่ยอมยื่นมาให้ จนเธอต้องขยับร่างกายหนักอึ้งขึ้นจากเตียง
“เอามา!”
น้ำเสียงหงุดหงิดมาก เพราะร่างกายที่ไม่ปกติ คนเขาร้าวระบมทั้งตัวยังจะมา
