สองวันต่อมา
แม้จะกลับมาอยู่บ้านแล้ว น้ำฟ้ายังคงใช้ชีวิตเหมือนเดิม นั่นคือทำทุกอย่างด้วยตัวเอง แม้ทางครอบครัวจะบอกให้เธอเอารถมาใช้ รวมทั้งรับเงินจากพ่อแม่และพี่ๆด้วย แต่น้ำฟ้ายังไม่กล้ารับตอนนี้ เพราะเธอมีสิ่งที่อยากให้พวกท่านช่วยอยู่ ตั้งใจไว้ว่าเมื่อถึงเวลา จะขอรับความช่วยเหลือจากพวกท่าน
“มายืนทำอะไร”
น้ำฟ้ามองรถคันหรูของกราฟที่อยู่ชะลออยู่ใกล้ มองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่ในรถผ่านช่องกระจกที่ถูกลดลงจนสุดเพื่อพูดกับเธอ ชั่งใจเพียงครู่ก็ตอบคำถามของเพื่อนไป
“รอรถแท็กซี่ แต่รอมาเกือบชั่วโมงแล้วอะ ไม่มีรถผ่านมาสักคันเลย ฟ้าขอติดรถไปด้วยได้ไหม จะสายแล้วอะ”
น้ำฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงไม่รู้สึกแบบนี้แน่ แต่นี่กราฟมีแฟนแล้ว เธอไม่กล้าขึ้นรถเขา กลัววีร่าเพื่อนของเธอจะรู้สึกไม่ดี ถ้ารู้ว่าเธอกับเขายังคงทำตัวเหมือนอย่างเคย
“อ่า”
ใบหน้าหล่อเหลามีแววกังวลนิดหน่อย ไ
