ธนิดาหย่อนกายลงตรงข้าม กับหญิงสาวที่กำลังนั่งหน้าหม่นเศร้า น้ำตาอาบแก้ม ริมฝีปากถูกกัดแน่น ช้อนสายตามองคนตรงหน้า เธออับอาย ไม่อยากเชื่อว่าพี่ชายแสนดีอย่างพี่นพ จะพูดจาทำร้ายจิตใจกันได้ถึงขนาดนี้
“นัดนิดมามีอะไรหรือเปล่ากุล” ธนิดาเอ่ยถาม สบตาเพื่อน
“ฉันมีเรื่อง”
“เรื่องอะไรล่ะ หรือแผนการไม่สำเร็จ!”
คำพูดแทงใจดำ กุลทิราสะอื้นไห้ พยายามข่มความเจ็บปวดแล้ว แต่กลับทำไม่ได้ มันทรมานเหลือเกิน ตอนนี้พี่นพแทบไม่มองหน้าเธอเลย ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน
“แผนการสำเร็จ แต่พี่นพไม่ยอมรับฉันเลย!”
“ทำไมไม่บอกเรื่องนี้กับพ่อเลยล่ะ” ธนิดาแนะนำ
“ฉันพูดไม่ได้หรอก เธอก็รู้นี่นิด ว่าพ่อคงไม่โอเคกับเรื่องนี้”
สีหน้าธนิดาครุ่นคิด “มันก็คงใช่ เพราะยังไง เธอกับพี่นพ ก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่น้องกัน”
พอโดนเพื่อนตอกย้ำ ทำเอาหัวใจไหววูบขึ้นมา เพราะไม่คาดคิด พี่ชายแสนดีของเธอ จะพูดจาทำร้ายจิตใจกันถึงเพียงนี้ มือบางกำแน่น
