ตอนที่ 4 กับดัก
1055 Words
อโรชาวางกระเป๋าบนเตียง นั่งเหม่อราวกับคนไร้จิตใจ เพียงแค่คิดถึงหัวใจมันสั่นขึ้นมา มือยกกอดตัวเอง ต่อให้ใช้สายน้ำชำระล้างร่างกายอย่างไร ก็ไม่มีทางลบร่องรอยเหล่านั้นออกได้
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู อโรชาเดินมาเปิดมันออก เห็นน้องสาวต่างสายเลือด กำลังยิ้มกว้าง เธอสงสัย ตกลงธนิดาจงใจ หรือตนเองเข้าผิดห้องกันแน่
“นิดขอเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ”
“ได้สิ”
ธนิดาเดินเข้ามาด้านใน หย่อนกายลงบนเก้าอี้บุนวม จ้องมองพี่สาว ตีสีหน้าเป็นห่วง
“พี่โรสคะ พอดีนิดมีเรื่องอยากถามพี่หน่อยน่ะค่ะ ตอนนี้ทุกคนในบ้านเป็นห่วงพี่มาก เพราะพี่ไม่ยอมคุยกับใครเลย” เธอเว้นคำพูด สบตาพี่สาว “งานวันเกิดยัยกุล พี่โรสหายไปไหนมาทั้งคืนเหรอคะ”
คนถูกถามชะงัก สีหน้าเผือดลงในทันที มือกำแน่น ริมฝีปากสั่นระริก
“พอดีพี่เมามาก เลยไม่ได้ตื่นกลับบ้าน”
“แปลกนะคะ เพราะตอนนิดกลับ นิดไปหาที่ห้องแล้วไม่เจอพี่โรส นิดคิดว่าพี่กลับไปแล้วด้วยซ้ำน่ะค่ะ”
ยิ่งถูกซัก เหงื่อยิ่งผุดพราย ธนิดาจ้องมองกระตุกยิ้มมุมปาก
“พี่ก็นอนในห้องที่นิดพาไปนั่นแหละจ้ะ นิดอาจเมาแล้วหาห้องผิดหรือเปล่า”
ธนิดาแสร้งครุ่นคิด “คงจะเป็นอย่างนั้น” น้องสาวดึงมือพี่มากุมไว้ “พี่โรสไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยจากับใคร น้องเป็นห่วงนะคะ”
เธอยิ้มบาง ๆ “ไม่ต้องห่วงหรอกนิด พี่เครียดเรื่องงานนิดหน่อยน่ะ”
“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วค่ะ นิดขอตัวก่อนนะคะ” ธนิดาลุกยืน แล้วก้าวออกจากห้องไป
อโรชาสับสน ไม่แต่ใจ ตกลงที่เธออยู่ห้องของชายแปลกหน้า มันคือความบังเอิญ หรือจงใจของใครกันแน่ ทำไมโชคชะตาถึงใจร้ายเพียงนี้ มือถือดังขึ้น อโรชามองมัน แค่เห็นหน้าจอก็รู้ว่าใคร ควรหลงลืมเรื่องราวไป แล้วเริ่มต้นกับคนรัก ดีหรือไม่ ทว่าความผิดในหัวใจ มันกลับเอ่อล้นขึ้นมา ยามเห็นหน้าแฟนหนุ่มของตัวเองทุกที
“ค่ะรุจ” เธอกรอกเสียง
“โรส... ทำอะไรอยู่ครับ”
“กำลังนั่งเล่นในห้องค่ะ”
“ผมนึกว่าคุณจะไม่รับสายผมแล้ว” ปลายสายบอกเสียงอ่อนโยน ระคนความเป็นห่วง
“ขอโทษด้วยค่ะรุจ พอดีช่วงนี้ โรสเครียดเรื่องงานนิดหน่อย”
“ผมเข้าใจครับ” ชายหนุ่มเว้นคำพูด “เรื่องงานแต่งของเรา อีกสองเดือน ผมอยากให้เราไปเลือกชุดด้วยกันน่ะครับ คุณว่างวันไหน”
คนฟังชะงัก มือกำโทรศัพท์แน่น จุกแน่นในอกไปหมด น้ำตาเอ่อคลอ หากเธอยังจมอยู่กับมัน คงไม่มีวันมีความสุขได้
“อาทิตย์หน้าโรสว่างค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นไปอาทิตย์หน้านะครับ”
“ได้ค่ะรุจ”
“มะรืนนี้ ผมแวะไปรับที่บริษัทนะครับ อยากทานข้าวกับคุณ”
“ค่ะ” เธอวางสาย มองมือถือแล้วระบายลมหายใจออกมา
แค่หวังว่า ผู้ชายคนนั้นคงหายเข้ากลีบเมฆ เราสองคน ไม่ต้องมาเจอกันอีก เธอไม่อยากรื้อฟื้นอดีตอันขมขื่นอีกแล้ว
เอนกายลงนอนบนเตียง พอได้ยินเสียงคนรัก ยิ่งพูดเรื่องแต่งงานด้วยแล้ว รู้สึกราวกับมีน้ำชโลมในหัวใจ เธอควรทำใจกับสิ่งที่ตนเองทำผิดพลาด นพรุจคือคนที่เธอรัก ระบายลมหายใจ ก่อนได้ยินเสียงข้อความ อโรชาหยิบมือถือมา มองดู ไม่คุ้นเอาเสียเลย เจ้าของข้อความที่ส่งมาคือใคร
เปิดอ่านเนื้อความด้านใน ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง มือสั่นเทา ภาพเธอนอนหลับกับชายแปลกหน้า ถูกส่งเข้ามา ดีดตัวนั่งหลังตรง แววตาหวาดหวั่น เขาถ่ายภาพเธอไว้ด้วยงั้นเหรอ นี่มันอะไรกัน!
พรุ่งนี้มาเจอกันตามโลเคชั่นที่ผมส่งให้ ถ้าคุณไม่มาตามนัด ภาพพวกนี้จะถึงแฟนคุณ!
อโรชานิ่งงัน ร่างกายเหมือนถูกสาป ริมฝีปากสั่นระริก ยกมือปิดหน้าปล่อยโฮออกมา หากภาพพวกนี้ถูกเผยแพร่ ในโลกออนไลน์ ชีวิตของเธอคงจบแน่ ทำยังไงดี ไม่อยากไปเลย ผู้ชายคนนั้นเป็นใครก็ไม่รู้ มันน่ากลัวเกินไป แต่ถ้าไม่ไป หากเขาปล่อยภาพหลุดพวกนี้ เธอต้องถูกตราหน้าว่าแพศยาแน่นอน
เช็คโลเคชั่นที่อีกฝ่ายส่งมา มันคือบ้านหลังหนึ่ง อยู่ในย่านคนมีอันจะกินเสียด้วย หญิงสาวสับสน วิตกจริต ควรไปดีหรือไม่ ยกมือปิดหน้าปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย อับจนหนทาง จนแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
รุ่งเช้า ร่างอรชรสวมสูทสีดำ ทับด้วยเสื้อซีทรูสีแดงด้านใน กับกระโปรงสีดำสั่นเหนือเข่า สะพายกระเป๋าลงมาด้านล่าง เธอเห็นบิดา รวมถึงมารดาเลี้ยงและน้องสาว กำลังนั่งทานอาหารร่วมโต๊ะกัน ธาดายิ้มกว้าง
“โรสมาทานข้าวด้วยกันสิลูก”
เธอหันมอง แล้วฝืนยิ้มออกมา
“พอดีโรสมีนัดกับลูกค้าค่ะพ่อ วันนี้ต้องรีบไป”
“ทานข้าวบ้างนะโรส ดูแลสุขภาพด้วย หนูดูซูบไปนะ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะคุณน้า โรสจะทานอาหารตรงเวลาแน่นอนค่ะ”
เธอยกมือไหว้ลา ก่อนเดินออกมาด้านนอก
“โรสขยันจังเลยนะคะ แบบนี้โรงแรมกับร้านอาหารของคุณ คงรุ่งแน่นอนค่ะ” นิพาดาเอ่ยปากกับสามี
“ผลงานยัยโรสค่อนข้างดีเลย ผู้บริหารคนอื่นก็ยอมรับ”
“แบบนี้คุณก็สบายแล้วล่ะค่ะ คงวางมือให้โรสทำแทนได้”
ธาดายกยิ้ม ภาคภูมิใจในตัวบุตรสาว
“ผมว่าจะยกบริษัทให้ยัยโรส เป็นของขวัญวันแต่งงานน่ะ”
ธนิดากัดฟัน กำมือแน่น พยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ในอก ต่อให้เธอทำให้พ่อกับแม่เห็นแค่ไหนก็ไร้ค่า ใช่! เธอไม่สวยเท่าพี่สาว ไม่ได้เก่งเรียนจนปริญโทเกียรตินิยม ไม่ได้มีแฟนหล่อรวย ถึงได้ถูกมองข้ามตลอดเวลาแบบนี้ แต่เอาเถอะ ยังไงเสีย พ่อก็ไม่มีวันได้ยกบริษัทให้มันหรอก เพราะงานแต่ง มันมีวันเกิดขึ้นไงล่ะ
- Writer
