“หยา” ร่างสูงกว่าร้อยแปดสิบในเสื้อเชิ้ตสีชมพูที่ฉันจำมันได้ดี เพราะฉันเป็นคนซื้อให้เขาเอง! เรือนผมสีดำสนิทถูกเซตให้ตั้งขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตาเรียวรีสีมรกตนั่นมองมาทางฉันอย่างอ้อนวอน
เหอะ ไปอ้อนวอนกับพระเจ้าเถอะ ไอ้คนเฮงซวย!
“มีอะไร?” ฉันพูดเสียงแข็งพร้อมตีหน้าปั้นปึ่งใส่เขาทันที ไม่มีทางที่ฉันจะลืมภาพเหตุการณ์วันนั้นได้หรอก มันเซอร์ไพรส์จริงๆนะ คิมหันต์ ของขวัญวันเกิดที่นายให้ฉันอย่างการพาผู้หญิงอื่นมานอนในห้อง!
“ฉันขอโทษ” เขาคอตกพร้อมกับก้มมองพื้นอย่างสำนึกผิด นั่นทำให้ฉันอยากจะหัวเราะให้ก้องโลกที่คนตรงหน้าคิดชุ่ยๆว่ามาตีหน้าเศร้าเคล้าน้ำตาแล้วจะทำให้ฉันใจอ่อน มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ?
“ถ้าคำขอโทษมันทำให้ทุกอย่างจบได้ โลกนี้ก็ไม่ต้องมีนรกแล้วล่ะ คิมหันต์” ฉันยิ้มหยันพลางสะบัดแขนออกเมื่ออีตานั่นพยายามจะจับมันอย่างที่เขาเคยทำตอนที่เราคบกัน
“ฉันยอมตกนรก...แค่เธอยกโทษให้ฉัน”
“...”
“ฉันไม่ได
