EP02.2 กินข้าวกันมั้ย

1792 Words

“ปวดหัวเป็นบ้า!” “หาหมอมั้ย?” หมอนั่นพูดเสียงอ่อนแล้วช้อนสายตาที่ประกายวาววับกลับมาทำให้ลมหายใจฉันสะดุดเล็กน้อย เวรเอ๊ย ความเซ็กซี่ของอีตานี่เป็นภัยจริงๆให้ตายสิ! ถ้าตัดความมึนๆของนายออกไปได้จะเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟคมาก บอกเลย! “ไม่ล่ะ” ฉันโบกมือปฏิเสธ ความจริงแค่นายรีบๆออกไปฉันคงจะดีขึ้นทันตาเห็นเลยล่ะ -_-^ “ก็ดี” อีตานั่นยักไหล่อย่างไม่สนใจก่อนจะตักข้าวเข้าปากเคี้ยวกรุบๆอย่างไม่สนใจ ฉันถอนหายใจยาวพลางเท้าคางพิจารณาคนตรงหน้าอย่างละเอียด ใบหน้านิ่งนั่นก็เลยมองกลับด้วยสายตาที่บ่งชัดว่ามองทำไมทันที “ถามจริงๆนะ” ฉันโพล่งขึ้นแล้วเอาส้อมเขี่ยข้าวเล่น “เมื่อวานนายเมารึเปล่า?” ถ้าตอบว่าไม่เมา มีเฮค่ะ -_-+ “ไม่...” “นาย!” ฉันลุกพรวดก่อนจะจ้องตาเขาถลึง ถ้านายไม่เมาแสดงว่านายฉวยโอกาสกับฉันใช่มั้ย หา! เลวที่สุด! อ๊าก ฉันจะฆ่านายคริส! นายมาทำลายความบริสุทธิ์และจิตใจของหญิงสาวคนนี้ได้ยังไงยะ จิตใจทำด้วยอะไร ฮือ TOT “ไม่กินเหรอ?” เขาถามเสียงเรียบก่อนจะตักแกงใส่จานข้าวฉันด้วยท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว “นายฟังฉันอยู่มั้ยเนี่ยฮะ?” “?” อีตานั่นทำตาแป๋วทำให้ฉันเดือดปุดๆจนควันแทบจะออกหู เอาส้อมทิ่มตาให้ตายเลยซะดีมั้ยเนี่ย อีตาบ้าเอ๊ย! –O-^ “เมื่อวานนายเมารึเปล่า?” ฉันถามทวนอีกครั้ง “อร่อยดีนะ” ย๊ากกก! คริส! ไอ้บ้า ไอ้งี่เง่า นายช่วยดึงสติตัวเองออกมาจากจักรวาลเล็กๆในมันสมองเม็ดถั่วน้อยของนายก่อนจะได้มั้ยฟ่ะ! ฟังฉันบ้างสิโว้ย! โอ๊ย ปั้นหยาเครียด จะคุยกับอีตานี่แต่ละทีสูญเสียพลังงานมหาศาลเหลือเกิน =^= “ฉันคุยกับคนอยู่จริงๆใช่มั้ยเนี่ย พระเจ้า –O-” “อือ” เขาพยักหน้ารับ เมื่อกี้ไม่ใช่คำถามเฟ้ย! ทีถามล่ะไม่ตอบ ฉันจะทำยังไงกับหมอนี่ดีวะเนี่ย หงุดหงิดที่สุด “เฮ้อ ชาตินี้จะคุยกับนายรู้เรื่องมั้ยเนี่ย” ฉันถอนหายใจออกมายาวเหยียดด้วยความละเหี่ยใจ ใครก็ได้บอกปั้นหยาที หมอนี่สร่างเมารึยัง -_-;; “ฉัน?” เขาเลิกคิ้วสูงก่อนจะวางช้อนส้อมแล้วชี้นิ้วไปที่ตัวเอง เออ นายนั่นแหละ ก็ตอนนี้มีกันอยู่สองคนนี่เฟ้ย –O- “ใช่น่ะสิ ฉันถามอะไรนายก็ไปคนละเรื่องตลอด ฉันเหนื่อยแล้วนะ” “...” “ต้องทำยังไงนายถึงจะเข้าใจที่ฉันพูดเนี่ย เฮ้อ” ฉันกุมขมับก่อนจะชำเลืองตาไปมองอีตานั่นที่ยังคงกระพริบตาปริบๆ เออ ที่บ่นๆไปเมื่อกี้ก็ไม่รู้จะออสโมซิสเข้ามันสมองเขาบ้างรึเปล่า เพลียเว่อร์เจ้าค่ะ -_-^ “ไม่ยากหรอก” หือ O-O? ฉันเบิกตาโตเมื่อจู่ๆหมอนั่นก็ลุกพรวดแล้วเดินดุ่มๆมาทางฉันพร้อมด้วยออร่าไม่น่าไว้วางใจ “อะ อะไร ลุกมาทำไม จะกลับแล้วใช่มั้ย –O-;;” ฉันถอยกรูดแล้วตั้งท่ามวยไทยไว้ป้องกันตัว จริงๆแล้วฉันก็ตั้งท่าขู่ไปงั้นแหละ แต่ถ้าหมอนั่นเข้ามา ฉันวิ่งจริงๆด้วย -_-;; “ยัง” เขาว่าก่อนจะกดมือที่กำหมัดของฉันลงและตามด้วยการช้อนตัวฉันขึ้นแบบไม่ให้ทันตั้งตัว พรึ่บ เฮ้ย! อะไรวะเนี่ย! O[]o! จู่ๆก็เข้ามาอุ้ม ฉันนอนตัวเกร็งในวงแขนแข็งแรงแล้วอ้าปากพะงาบๆมองหน้าเรียวที่ชายนัยน์ตาสีเฮเซลสุดเซ็กซี่นั่นลงมาอย่างเจ้าเล่ห์ “...” หล่อสะพรึงมากค่า เวร! ไม่ใช่เวลาจะมาตื่นเต้นซะหน่อย อีตาบ้านี่กำลังลวนลามฉันอยู่นะ >O “คะ คริส! ปล่อยฉันลงนะ!” “อือ” ...แต่ไม่ปล่อย แล้วนายจะตอบรับฉันทำแป๊ะอะไรฮะ TOT “ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องลั่นห้องจริงๆด้วย!” ฉันว่าพร้อมกับพยายามหยิกไปที่ท้องของอีตานั่นแต่กลับปรากฏว่ามันแน่นและแข็งยิ่งกว่าปูนซีเมนต์ ขอเดาว่ามันคือกล้ามซิกแพ็ก -.,- “เมื่อวานก็ร้อง” อีตานั่นพูดเสียงนิ่งแต่กลับเสียดแทงจิตใจฉันอย่างรุนแรง ...ร้อง? ร้องอะไรเฮ้ย OoO! พูดดีๆนะ ใครร้อง บ้า ไม่ใช่ฉ๊านนน! ม่ายจริ๊งงง! ใส่ร้ายค่า ข่าวโคมลอย ไม่มีหลักฐานอย่ามาปรักปรำฉันจะได้มั้ย TOT “ดังมาก” OoO! ดังมาก! คะ คุณพระ! “ระ ร้องอะไร ใครร้อง พูดให้เคลียร์นะ!” ฉันโวยวายแล้วตีหน้าอกอีตานั่นตุบๆแต่ก็ดูเหมือนจะไม่สะเทือนเพราะใบหน้าของเขาก็ยังคงนิ่งเหมือนเดิมแถมยังตบท้ายด้วยการใช้สายตามองหน้าฉันเพื่อบอกว่าใครร้องแทนคำพูด นี่สินะ ที่เค้าเรียกว่า มองตาก็รู้ใจ ฮือๆ แล้วข้างๆห้องจะมองฉันเป็นคนยังไงเนี่ย หมดกัน ปั้นหยาY_Y “ว่าแต่...ที่นายรู้เนี่ย” ฉันหรี่ตาอย่างจับผิด “นายไม่ได้เมาใช่มั้ย!!” “...” อีตานั่นอมยิ้มแล้วยักไหล่ไม่ยอมรับและไม่ปฏิเสธทำให้ฉันเบิกตาโพลงและปรี๊ดสุดๆ ไอ้ท่าทีแบบนั้นมันคืออะไรยะ! กรี๊ดดด! TOT “ตอบมาเดี๋ยวนี้นะ! ตอบๆๆๆ” ฉันทั้งจิกทั้งข่วนทั้งตีแขนเขาแล้วโวยวายดีดดิ้นแต่อีตานั่นก็ไม่ตอบสักแอะแถมยังอุ้มฉันเดินฉาดๆไปที่... O_O เอ๊ะ นั่น... ห้องนอนฉันนี่หว่า!! “น่ะ นายจะทำอะไรเนี่ย ฉันไม่ได้ง่วงนะ ปล่อยๆๆๆ ปล่อยโว้ย!” ฉันแผดเสียงดังลั่นก่อนจะพยายามดิ้นสุดแรงแต่ก็ไม่สามารถทำให้นายตอหม้อคริสสะเทือนหรืออ่อนแรงลงแต่อย่างใด แฮ่กๆๆ ขอพักเหนื่อยแปป ใช้แรงเยอะเกิน -_-;; “ปล่อยช้านนน!” ตุบ! คราวนี้ได้ผล อีตานั่นปล่อยฉันลงทันที แต่ฉันคงจะดีใจมากกว่านี้ถ้ามันไม่ใช่...เตียง!! “นาย...อย่าบอกนะว่า...” ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อกพร้อมๆกับหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะชะชะช่า “ว่า?” อีตานั้นยิ้มกว้างจนดวงตาเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยว แต่การที่คนตรงหน้ายิ้มแบบนั้นมันทำให้ฉันสังหรณ์ถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามาอย่างสุดๆ ปั้นหยาว่ามันอาจมีพลังงานบางอย่างก็เป็นได้ –O-;; “ฉันจะไปกินข้าวแล้ว!” ฉันว่าก่อนจะพยายามเบี่ยงตัวออกแต่ถูกเรียวแขนขาวมาบังทางไว้ก่อน “...” เอื๊อก! ฉันกลืนน้ำลายแล้วหันไปมองอีตานั่นที่ยังคงยิ้มอยู่ พระเจ้า เจ้าตอหม้อคริสมันยิ้มกว้างกว่าเดิมอีก TOT “นายกำลังทำอะไรเนี่ย? ฉันจะไปกินข้าวแล้ว!” ฉันดันแขนเขาออกทำให้อีตานั่นเปลี่ยนเป็นคว้าเอวฉันและกดน้ำหนักตัวทับลงมาจนฉันล้มลงไปนอนกับผ้านวมนุ่มๆบนเตียง นัยน์ตาสีเฮเซลพราวประกายไปด้วยความหิวกระหายทอดลงมาพร้อมกับรอยยิ้มร้ายกาจ ปีศาจ เจ้าตอหม้อกลายเป็นปีศาจไปแล้วเจ้าข้าเอ๊ย TOT “ถ้าไม่หยุดฉันฆ่านายแน่!” ฉันขู่พร้อมสายตาคาดโทษพร้อมกับใช้ฝ่ามือดันแผงอกหมอนั่นออก ก่อนจะถูกมือใหญ่ของเขารวบแขนเอาไว้ในข้างเดียวพร้อมกดมันลงกับที่นอนนุ่มจนจมลงกับเตียงไม่ให้ขัดขืน “ตอบคำถามเธอไง” ลมหายใจอุ่นๆนั่นเป่ารดหน้าฉันเล็กน้อยทำเอาไรขนอ่อนลุกชันอย่างประหลาด “...” ถามอะไรทำไมมันจบลงแบบนี้? งงไปหมดแล้ว –O- “ด้วยร่างกายน่ะ...” สาบานได้ว่าฉันเห็นเจ้าบ้านี่กระตุกยิ้มชั่วๆขณะพูดด้วย! ฉันหรี่ตาพร้อมเบ้ปากอย่างอารมณ์เสียทันที หมอนี่กำลังเล่นตลกอะไรกับฉันอยู่แน่ๆเลยใช่มั้ย? ฉันว่าฉันย้ำชัดมากแล้วนะว่าเมื่อวานมันเกิดขึ้นเพราะฉันเมาและห้ามเขาแตะต้องฉันอีก! “ถ้าจะตอบคำถามก็แค่พูดออกมาก็พอแล้วย่ะ! นายมีปากไว้ดูเล่นเหรอ -_-^” “เปล่า ^_^” ยิ้มมม! ยิ้มอีกแล้ว! ไอ้รอยยิ้มหวานเคลือบน้ำตาลแฝงยาพิษแบบนั้นมันคืออะไรวะคะ “ไว้ทำแบบนี้...” “?” ไม่มีรีรอให้ตอบคำถาม ริมฝีปากสีแดงสดก็ทาบทับลงมาช่วงชิงอย่างรวดเร็ว หยุดทุกถ้อยคำพูดของฉันได้สนิท ลมหายใจอุ่นๆที่รดรินอยู่บนผิวหนังพร้อมนัยน์ตาเปี่ยมเสน่ห์นั่นสะกดให้ฉันยอมโอนอ่อนผ่อนตามอย่างว่าง่าย... ขอเคลิ้มสักครู่... ย๊ากกก! ปล่อยยยโว้ย!! ฉันดึงสติกลับมาก่อนจะพยายามดิ้นและหันหน้าหนี ขืนปั้นหยาเคลิ้มมีหวังไม่จบแค่จูบแน่! ต่อให้ฉันดิ้นเป็นปลากระดี่อีตาตอหม้อนั่นก็ไม่มีท่าทีว่าจะละริมฝีปากออกไปแต่กลับเร่งจังหวะและบดขยี้ริมฝีปากชาวบ้านอย่างเอาแต่ใจราวกับว่ายิ่งขัดขืนยิ่งชอบ ไอ้คนซาดิสก์ โฮก TOT ...ตึก ตัก อุณหภูมิร่างกายฉันสูงขึ้นพรวดพราด ยิ่งดิ้นแรงเท่าไหร่ เขาก็กอดรัดแน่นขึ้นเท่านั้น เวรเอ๊ย หมอนี่จูบเก่งเป็นบ้า! ...ตึก ตัก ตึก ตัก เสียงอะไรวะเนี่ย น่ารำคาญจริงโว้ย!! ...ตึก ตัก ตึก ตัก เสียงนั้นมันยังคงดังแรงแล้วถี่ขึ้นเรื่อยๆก้องอยู่ในโสตประสาทจนฉันมึนเมาไปหมด ร่างกายฉันอ่อนยวบและหมดแรงจนกระทั่งเขาละริมฝีปากออกไป “คุยกับคริส” เสียงแหบต่ำแต่เซ็กซี่นั่นกระซิบข้างหูกระตุ้นให้ไอ้เสียงน่ารำคาญนั่นดังขึ้นอีก ...ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก “ต้องบนเตียง” ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก! และดังขึ้นอีก... “...” นัยน์ตาสีเฮเซลภายใต้ขนตาแพยาวนั่นสบตาฉันพร้อมกับยักคิ้วยียวนราวกับผู้ชนะ “ถึงจะเข้าใจ” พะ พูดบ้าอะไรวะเนี่ย! ฉันเบิกตาโพลงก่อนจะนึกย้อนไปถึงบทสนทนาก่อนหน้า “ต้องทำยังไงนายถึงจะเข้าใจที่ฉันพูดเนี่ย เฮ้อ” “ไม่ยากหรอก...” ฮะ ฮะ ฮะ ตกลงนี่ฉันพูดล่อเป้าให้เขาทำแบบนี้เหรอ! คุยบ้าอะไรบนเตียง แบบนี้ไม่เรียกว่าคุยแล้วเฟ้ย! แถวบ้านฉันเรียกซัมบาเดเฮ้ โป๊ะโป๊ะชึ่ง ไม่ใช่คุย! ฮือ! ไม่เข้าใจเลยโว้ย! TOT แต่ไอ้ที่ไม่เข้าใจยิ่งกว่าคือไอ้เสียงที่ดังหนวกหูนี่... ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก ตึก ตัก! เสียงอะไรวะเนี่ย…! เดี๋ยวนะ... นี่มัน เสียงหัวใจฉันเองนี่หว่า!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more