หมาป่าสีเทา

บทที่ 2 บนดวงจันทร์...

"เอ่อ.... ลุงเคนคะ..." หญิงสาวตาเบิกโพลง อ้าปากค้าง อยู่หน้าประตูห้อง

"ครับคุณหนู ห้องนี้แหละครับ" เคนส่งยิ้มบางๆให้กับสาวน้อย

เหล่าคนใช้ต่างก็ตั้งใจตกแต่งที่นี่ เมื่อรู้ว่าจะมีว่าที่นายหญิงคนถัดไปมา

ห้องที่กว้างขวาง มีห้องน้ำในตัว มีเตียงคิงไซส์ และยังมีห้องนั่งเล่นในห้องอีก แทบจะไม่ต้องเดินออกจากห้องเลย

พ่อบ้านรู้ว่าสาวน้อยคิดอะไรอยู่จึงเดินนำเข้าไปก่อน

"คุณหนูชอบมั้ยครับ หรือมีติดอะไรตรงไหนมั้ยครับ" พ่อบ้านถามอีกครั้ง เผื่อต้องเปลี่ยนแปลงอะไร เพราะห้องทำเป็นโทนสีขาวสบายตา ดูเหมาะกับเธอ

"สวยมากค่ะ เหมือนอยู่บนดวงจันทร์เลย....แต่...ถูกห้องจริงๆหรอคะ?" สาวน้อยชอบห้องตรงหน้ามากๆ แต่มันจะมากไปมั้ยสำหรับคนรับใช้แบบเธอ

"ถูกแล้ว" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น จากด้านหลัง

เกรย์ก้มลงมองสาวน้อยที่สูงเกือบถึงไหล่เขา เธอหันหน้ามาชนเข้ากับแผ่นอกกว้าง ด้วยส่วนสูง 190 กับ 160 ทำให้ความแตกต่างชัดเจน

"ขะ ขอโทษค่ะ พอดีว่าหนูไม่เห็น" ร่างบางรีบขยับถอยหลังก่อนจะโค้งให้ร่างสูงด้านหลัง

เกรย์ยืนมองเงียบๆ ก่อนจะมองไปทางเคน ไม่รอช้าเคนวางกระเป๋าลงบนโซฟาห้องนั่งเล่น ก่อนจะโค้งคำนับและเดินออกไป

เกรย์เดินนำเข้าไปในห้อง

"เข้ามา" เสียงทุ้มเอ่ย เกรย์มองรอบห้อง เพื่อตรวจดูความเรียบร้อย ก่อนจะหันมองร่างเล็ก

"เข้ามาอีก" เกรย์ต้องเอ่ยอีกครั้ง หลังจากเจ้าตัวเล็กยืนอยู่หน้าประตู

"เอ่อ...ค่ะ" เธอค่อยๆก้าวขาเรียวเข้ามาใกล้เขาอีก 1 ก้าว

ฮึ่มม

ขวับ!!

"อ๊ะ?!" สาวน้อยสะดุ้ง เมื่ออยู่ๆมือใหญ่คว้าข้อมือเธอ เพื่อดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ

เขาโน้มหน้าลงมา เพื่อให้ตาเขาอยู่ในระดับสายตาเดียวกันกับเธอ ทำให้เธอประหม่า พร้อมเลี่ยงสายตาคมกริบคู่นั้น

"หึ" เกรย์ส่งเสียงในคอ มืออีกข้างจับปลายคางเธอ เพื่อดึงให้หน้าของเธอมาอยู่ในองศาที่เขาต้องการ

ด้วยส่วนสูง 190 เซน ทำให้ร่างใหญ่ตรงหน้าต้องจับเธอเชิดหน้าขึ้น แม้ว่าเขาจะโน้มตัวลงมาหาเธอแล้ว แต่ดวงตาของสาวน้อยที่สูงเพียง 160 ตรงหน้าก็ไม่สามารถอยู่ในตำแหน่งที่เข้าต้องการได้

"เอ่อ...คะ คือว่า..." ลูน่าตัดสินใจส่งเสียงขึ้นมาหลังจากที่โดนจ้องนัยตาอยู่นาน ด้วยตาคมสีดำสนิทของเขาทำให้เธอใจเต้นแปลกๆ แม้จะดูน่ากลัว แต่มันก็ช่างน่าหลงใหล

เกรย์ปล่อยมือเธอ แม้เขาจะออกแรงดันเธอเล็กน้อย แต่เธอไม่ทันตั้งตัว เลยทำใหเซล้มลง เขาทำเพียงมองลงต่ำมาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"ซี๊ดด.." ลูน่าซี๊ดปากหลังจากล้มลง เธอไม่คิดว่าแรงของคนตรงหน้าจะมหาศาลขนาดนี้

"เดี๋ยวจะให้คนเตรียมข้าวมาให้ รีบกินแล้วพักผ่อนซะ เย็นนี้เจอกัน" เกรย์กล่าวคล้ายคำสั่งเเล้วเดินผ่านเธอไป โดยไม่แม้จะมองกลับมาอีกเลย

"อะไรกันเนี่ย..." ลูน่าปัดหัวเข่าพลางบ่นงึมงำ

"แปลกคนชะมัด เฮ้อออ วันแรกฉันคงไม่โดนเขม่นหรอกใช่มั้ย?" เธอบ่นกับตัวเองก่อนจะเริ่มหยิบเสื้อผ่านมาจัดลงตู้ แต่ใช้เวลาไม่นานเพราะของที่เธอเตรียมมามีไม่มากนัก

ลูน่าวางรูปเธอและครอบครัวไว้ที่โต๊ะทำงานเล็กๆในห้องนอน...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"คุณหนูครับ ผมเคน" เสียงจากหน้าประตู ทำให้เธอต้องเดินออกไป

"มาแล้วค่ะ ลุงเคน" เมื่อเดินมาถึงโซฟาด้านหน้า เธอก็พบว่าลุงเคนพร้อมสาวใช้อีกสองคนออกมารอรับแล้ว

"นายท่านให้นำอาหารมา ต้องขอโทษด้วย มันกระทันหันจริงๆ เราเลยเตรียมได้แค่นี้ครับ"

เคนกวักมือให้สาวใช้นำของจากรถเข็นไปวาง

ฟุดฟิดๆ

"หอมจังง" ลูน่าวิ่งตรงมาที่โต๊ะ เธอเห็นสเต๊กเนื้อจานใหญ่กว่าแขนเธอด้วยซ้ำประดับด้วยผักหลากสี มันบดที่มีกลิ่นหอมเนยออกมา พร้อมกับซุปแครอทของโปรดเธอ

"เอ๊ะ ซุปนี้..." เธอจำได้ว่าเป็นซุปที่แม่เธอทำให้ประจำ

"สูตรพิเศษของผมเองครับ ครีมซุปแครอท คุณหนูลองทานดูก่อนได้เลยครับ"

"หื้มมมม รสชาตินี้ ถูกต้องเลยค่ะ" ลูน่าหันไปยิ้มให้เคน แม้เธอจะดีใจ แต่เป็นรอยยิ้มปนเศร้าที่เธอคิดถึงเเม่ขึ้นมา

"ได้ยินแบบี้ผมก็ดีใจครับ งั้นคุณหนูใช้เวลาให้เต็มที่นะครับ เดี๋ยวอีกสักพักผมกลับมาเก็บจานให้นะครับ" เคนโค้งให้ก่อนจะพาเหล่าสาวใช้ออกไป

[18.30 น. ณ คฤหาสน์ตระกูลเบรอส]

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

.....

"หื้อ..เอ๊ะเวลานี้แล้วหรอเนี่ย?!" ลูน่าสะดุ้งลุกพรวดจากที่นอน เธอเผลหลับไป พอได้กินอาหารเต็มที่ได้นอนเตียงนุ่มๆ ร่างกายที่อ่อนล้าจากการเดินทางก็เหมือนปิดสวิตท์ลงโดยที่เธอเองก็ไม่รู้ตัว

"ตายๆ การทำงานวันแรกฉันจะสายไม่ได้.." ลูน่าดีดตัวขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำไป ไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออก

"ขอเสียมารยาทครับคุณหนู พอดีผมเคาะประตูแล้วไม่มีเสียงตอบรับเลยเข้ามา..." เคนเอ่ยหลังจากเห็นลูน่ากำลังลุกลี้ลุก หันมามองเขา

"เอ่อ...เดี๋ยวหนูจะรีบเตรียมตัวก่อนจะลงไปค่ะ....ลุงเคนคะ เรื่องชุด...." เธอพยายามมองหาชุดยูนิฟอร์มที่สาวใช้ต้องใส่ แต่ไม่มีเลย

"อ่อ ผมเอาให้คนจัดไว้ให้แล้วครับ" เคนตอบพร้อมส่งรอยยิ้ม

"ขอบคุณนะคะ เดี๋ยวหนูรีบเอาเข้าไปเปลี่ยนเลยค่ะ" ลูน่าชะเง้อหน้ามองหาชุดจากสาวใช้

เคนยังคงส่งรอยยิ้มก่อนจะก้มมองนาฬิกา

"จัดการหน้าที่ของพวกเธอซะ นายท่านไม่ชอบรอนาน" ลุงเคนเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะหันมายิ้มให้กับลูน่าอย่างอบอุ่น

"เดี๋๋ยวผมขอตัวไปรอด้านหน้าห้องนะครับ" เคนเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงหญิงสาวในชุดเมดสองคน น่าจะวัยไม่ห่างกับลูน่ามาก แต่หน้าของพวกเธอคล้ายกันสุดๆ

"หวัดดี ฉันลูน่านะ ฉันว่าแล้วว่าห้องมันใหญ่เกินไปที่จะอยู่คนเดียว พวกเรามาเป็นเพื่อนกันนะ" ลูน่าส่งยิ้มหวานให้ทั้งสองด้วยความยินดี เธอตื่นเต้นสุดๆ หลังจากนี้จะได้ไม่เหงาแล้ว

สาวใช้ทั้งสองมองหน้ากันอย่าง งุนงง

"อ่ะ เอ่อ.. คุณหนูคะ คือ.." สาวใช้ผมบลอนด์สั้นเอ่ยอย่างเก้ๆ กังๆ

"เรามาเพื่อรับใช้คุณหนูค่ะ เราไม่สามารถบังอาจคิดเกินเลยได้ค่ะ" สาวใช้อีกคนที่หน้าตาคล้ายกัน ต่างกันก็ตรงที่ผมบลอนด์ยาวเอ่ยขึ้น

"หะ หมายความว่ายังไง ฉันก็เข้ามาเพื่อเป็นสาวใช้เหมือนพวกเธอทั้งสองคนนะ" ลูน่าตกใจ รีบหันมาอธิบาย

"เอ่อ..เรื่องนั้น ดิฉันคิดว่าเดี๋ยวลงไปนายท่ายจะอธิบายทุกอย่างให้คุณหนูฟังอีกทีค่ะ" สาวใช้ผมสั้นกล่าวอีกครั้ง

"แต่ว่า..." ไม่ทันที่ลูน่าจะเอ่ยประโยคถัดไป เสียงลุงเคนก็ดังขึ้น

"เหลือเวลาไม่มากแล้ว ข้างในพร้อมหรือยัง"

สาวใช้ทั้งสองรีบเดินเข้าประชิดลูน่าแล้วพาเข้าห้องแต่งตัวขนาดใหญ่ คนนึงถอดเสื้อผ้าเดิมของเธอ อีกคนเดินเอาตระกร้าที่นำมาด้วยวางลง พร้อมหยิบเดรสสีขาว มีระบายลูกไม้ ดูน่ารัก

"ดะ เดี๋ยวก่อน" ลูน่าพยายามจะฝืน แต่เธอกับทนแรงไม่ได้เลย

'ทำไมคนที่นี้แรงเยอะกันจัง' ลูน่าคิดในใจ ไม่ทันไรเธอก็เห็นตัวเองในกระจกบานใหญ่ตรงหน้า

"ว้าว สวยจัง.. ชุดนี้ใส่สบายมากเลย ผ้านิ่มสุดๆ" ลูน่าหันตัวไปมา ก้มมองปลายกระโปรงของเธอพลิ้วไหวตามแรงขยับตัว

"ยังเหลือแต่งหน้าอีกเล็กน้อยค่ะ คุณหนู" สาวใช้ผมยาวกล่าวก่อนเดินเข้ามาช่วยกันแต่งเติมสีสันลงบนหน้าของเธอเล็กน้อย

ทุนเดิมหน้าตาของลูน่าแทบจะไม่ต้องแต่งอะไรก็เหมาะกับคำว่างดงามอยู่แล้ว เพียงแค่แต้มสีสันเพิ่มเข้าไป ให้รับกับหน้าขาวใสและด้วยตากลมโตของเธอ ขนตาที่ยาวที่ให้กลมโตยิ่งเหมือนแมวเข้าไปอีก พวงแก้มสีชมพูที่อ่อนๆรับกับริมฝีปากบางถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีกุหลาบ

สองสาวหันมองหน้ากัน ก่อนจะยิ้มด้วยความภูมิใจ

"ช่างเป็นการเปิดตัวที่เหมาะสมกับคุณหนูของเราจริงๆ" สาวใช้ผมสั้นเอ่ย

"เปิดตัวคืออะไรหรอ?"

"ก็เปิดตัวคุณหนู ในพิธีมูน แรบบิทไงค่ะ" สาวผมสั้นตอบ

"มูน แรบบิท?" ลูน่าขมวดคิ้วเป็นปม

"อีกเดี๋ยวคุณหนูก็จะทราบแล้วค่ะ" สาวผมยาวกล่าวเสริม พร้อมส่งยิ้มหวานให้

"ที่นี่ปริศนาเยอะจังเลยนะ....ปกติสมัครงานต้องเข้าพิธีก่อนทุกคนหรอถึงจะทำงานที่นี่ได้" เธอยังคงไม่เข้าใจ

"เอาหล่ะ หมดเวลาแล้ว คุณหนูครับ ถึงเวลาแล้วครับ" เคนเดินเข้ามาพร้อมยกนาฬิกาจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดู ก่อนจะเก็บมันลงไป

[20.30น. ห้องทานอาหาร]

ห้องโถงกว้างที่มีโต๊ะอาหารยาวกลางห้อง ตกแต่งไปด้วยเทียนไขตั้งโต๊ะสีทอง ตัดกับพรมสีแดง

'ที่นี่คงจะชอบสีแดงดำกันสินะ' ลูน่าคิดในใจ

คนรับใช้พร้อมทั้งชายชุดดำยืนเรียงกันตามความยาวของโต๊ะ

"คนเยอะเหมือนกันแฮะ..."

"ไม่ต้องเกร็งนะคะ พวกเราจะอยู่ข้างหลังคุณหนูเอง" สาวใช้ผมสั้นโน้มหน้าเข้ามากระซิบลูน่า เมื่อเห็นเจ้านายของตนดูลุกลี้ลุกล่น

"อื้ม ขอบคุณทั้งสองคนนะ" ลูน่าหันไปยิ้มขอบคุณทั้งสองคน ก่อนจะหันหน้ามาพบกับชายทั้ง 4 คน

"มาแล้วหรอ..." ไวบ์กล่าวขึ้น

ชายผมบลอนด์ ดวงตาสีฟ้า ดูอบอุ่น เสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่กับฟังแล้วดูใจเย็นแปลกๆ เขาส่งยิ้มอ่อนๆมาให้ ทำให้ลูน่าใจชื่นขึ้นมาบ้าง

"ค่ะ..เอ่อ.คือ หนูต้องทำอะไรบ้างคะ?" ลูน่าหันไปถาม เพราะเธอยังคงสับสนกับสถานการณ์ไม่น้อย

"ไม่ต้องทำอะไร แค่เดินมานั่ง ตรงนี้" เมเดฟเอ่ยขึ้น พร้อมท้้งเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ

แม้ผมของเขาจะเป็นสีแดงเหมือนเพลิงไฟ แต่ดวงตาของเขากับดำสนิท....

"จะมองหน้าอีกนานมั้ย?" เมเดฟถามย้ำ หลังเห็นลูน่ายืนจ้องหน้าเค้าเหมือนสำรวจอะไรบางอย่าง

"อ๊ะ?! ค่ะ" ลูน่าสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปตรงที่เมเดฟ โดยที่เขาไม่แม้แต่จะหลบให้เธอ

"นายจะแกล้งน้องทำไม" ไวบ์เอ่ย หลังเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเมเดฟ กับเด็กน้อยที่ทำท่าเก้กังๆ

"หึ ตลกดีเวลายัยนี้ทำหน้าแปลกๆ" เมเดฟก้มมองหน้าสาวน้อย ก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆและเบาที่หูลมไปที่หูของเธอเบาๆ

"อ๊ะ?!" ลูน่าสะดุ้ง ก่อนจะเอามือปิดหู

"สงสัยจะจริง ที่เค้าบอกกันว่าจุดอ่อนของกระต่ายคือใบหู" เมเดฟหัวเราะในลำคอก่อนจะเลื่อนตัวหลบ

"เอาหล่ะ นั่งกันได้แล้ว เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกยาว" ไคเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขามองการหยอกเย้าของเด็กๆตรงหน้า

ลูน่าหันหน้าตามเสียง เธอนั่งลงโดยมีเมเดฟเลื่อนเก้าอี้ให้

"ขอบคุณค่ะ" แม้เขาจะแกล้งเธอยังไง แต่ก็ยังคงทะนุถนอมเธออยู่ดี

"จะเริ่มยังไง ไอบ้านั่นยังไม่โผล่หัวมาเลย" เมเดฟพูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งที่ของตัวเอง

"มาแล้ว..." เกรย์ที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ หลังจากนั้นเสียงประตูบานใหญ่ก็ดังขึ้น

ปัง! ตึก ตึก ตึก

ทั้งห้องเงียบสงัด เสียงเดินของร่างสูงใหญ่ดังขึ้น ชายผมขาวโพลน ดวงตาสีแดง สูง 190 เดินเข้ามาในห้อง ทุกคนต่างมองไปที่เดียว

เขาเดินมาหยุดอยู่ปลายโต๊ะฝั่งตรงข้ามเกรย์ ก่อนจะนั่งลงแล้ววางเท้าขึ้นมาบนโต๊ะ แล้วเอามือล้วงกางเกง

"งานเลี้ยงเริ่มได้แล้วสินะ" คูซีกล่าวขึ้น เสียงทุ้มต่ำของเข้าดึงดูดสายตาของลูน่า ทำให้เธอสบตากับเขา

"ว่าไง กระต่ายน้อย.." คูซีกล่าวทักทายพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก

ลูน่าสะดุ้งเล็กน้อย แต่เธอไม่สามารถละสายตาไปจากดวงตาสสีแดงของเขาได้เลย