บทที่ 5 ความจริง
1459 Words
“ฮ่าาาาา สดชื่นสุดๆ”
สาวน้อยกางแขนกว้าง ใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอสูดอากาศเข้าเต็มปอด ผมสีดำนิลเคลื่อนไหวตามแรงลมอ่อนๆ กลิ่นหญ้าในยามเช้าทำเธอสดชื่น จากห้องที่อบอวลไปด้วยรังสีสังหารที่น่าขนลุก
”นายหญิงคะ ระวังด้วยนะคะ“
เสียงหวานของรินเตือนเธออย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นนายของตนวิ่งขึ้นเนินสูง
”ฉันไม่เป็นไรหน่า~ ว่าแต่..เราจะทำอะไรกันต่อดีละ?“
สาวน้อยเอียงคอถามอย่างสงสัย การหายใจทิ้งไปวันๆ ครั้งสุดท้ายที่เธอทำเหมือนจะเป็นตอน 5 ขวบได้
”แล้วแต่นายหญิงเลยค่ะ..“ เรนตอบพร้อมปูผ้าให้นายของเธอ
”ฉัน…“
”พักผ่อนสิคะ นายหญิงควรเก็บแรงและฟื้นฟูตัวเองให้ไวที่สุด“
รินตอบอย่างคล่องแคล่ว
”ฟื้นฟู? ตอนนี่ฉันก็แทบจะไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลยนะ“
”ดีแล้วค่ะ เพราะหลังจากนี้อีก 3 วัน นายหญิงแย่แน่ๆ..“
รินทำท่าคิดหนัก
”แย่? ทำไม…”
“ก็นายหญิงต้องเตรียมเข้าหอแล้วนะคะ”
“เข้าหอ?!!”
ดวงตาสีแดงเบิกโพลง ก่อนจะเอามือกุมหัว
“ใช่ค่ะ!! นายหญิงเลือกได้รึยังคะ? ว่าใครจะเป็นคนแรก”“
รินที่ตอนนี้ตื่นเต้น ทำท่าทุบแขนเรนรัวๆ แม้เรนจะจับมือไว้ทันก็ตาม
ลูน่าสีหน้าเคร่งเครียด แผนการหลบหนีของเธอต้องให้เสร็จภายใน 3 วัน ไม่งั้นเธอถึงคาดแน่ๆ
เมื่อเธอนึกถึงพี่ๆแต่ละคนที่สูงกว่าเธอ อกบึกแน่นเปรี๊ยะ กล้ามแขน และขาที่ยาว….แล้วไอนั่น…
“ไม่นะ!! ” ลูน่าส่ายหน้าอย่างรวดเร็วเมื่อจินตนาการของเธอกำลังเลยเถิดไปไกล แต่หน้าแดงก่ำของเธอก็ปกปิดไม่มิด
”นายหญิง?! ทำไมหน้าแดงขนาดนั้นคะ?“
“ฉะ ฉันว่ามันร้อนนิดหน่อย..”
“แต่เมื่อกี้ นายหญิงยังบอกว่าอากาศดีอยู่เลยนะคะ…หรือว่า?! จะมีไข้คะ?!”
“ไม่หรอกริน…ฉันสบายดี”
ลูน่ารีบปฏิเสธก่อนรินจะเป็นห่วงไปมากกว่านี้
“ว่าแต่ พวกพี่ๆเขาทำอะไรกันอยู่หรอ?”
ลูน่าสงสัยมานานแล้วว่าพวกเขาทำอะไร ทำไมถึงได้รวยขนาดนี้ แถมมีบอดี้การ์ดมากมาย คอยอารักขา
“เอ่อ…ตอนนี้คุณเกรย์น่าจะทำงานอยู่ที่ห้องนะคะ ส่วนคุณไคก็คงจะเหมือนกัน คุณเมเดฟ..คงอยู่ที่ห้องฝึก ส่วนคุณไวบ์..น่าจะทำงานอดิเรกอยู่.. ”
รินทำท่านึกพลางพูดเรียงลำดับแต่ละคน แม้คนสุดท้ายเธอจะพูดเสียงแผ่วแปลกๆ แต่ก็ยังคงหันกลับมายิ้มหวานให้ลูน่า
“แล้ว..พี่คูซีละ“
”เอ่อ…คุณคูซี..น่าจะ…“
”อยู่ที่ไหนสักแห่งละค่ะ“
รินทำท่านึกสักครู่ก่อนจะตอบอย่างกระฉับกระเฉง
“ทำไมเหมือนคนที่นี่ไม่ค่อยต้อนรับเขาเลยละ”
ลูน่าเอ่ยถามอย่างสงสัย เธอสัมผัสถึงบรรยากาศแปลกๆ เมื่อเขาย่างกรายเข้ามา
“หื้ม? ได้ยินแบบนี้เสียใจเลยนะเนี่ย”
ไม่นานนักเสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคย ก็เอ่ยขึ้น ลูน่าสะดุ้งตัวหันตามหาเสียง แต่พบเพียงความว่างเปล่า
“ฉันอยู่บนนี้”
ร่างสูงบนต้นไม้ มองลงมาที่กลุ่มสาวน้อยด้านล่าง เขาจับจ้องมาที่หญิงตัวเล็กในชุดเดรสลูกไม้สีขาว เธอกำลังนั่งพับเพียบสบายใจอยู่บนเสื่อโดยมีสาวรับใช้สองคนนั่งประกบ
สาวน้อยเงยหน้าขึ้นสบดวงตาแดง อีกครั้งที่เธอเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ทั้งดวงตาและเสียงของเขา ทำให้เธอเหมือนโดนตรึงไว้ชั่วขณะ
ฟรึ่บ!!
“อ๊ะ?!” ลูน่าก้มลงหลบใบไม้ที่กระจายไปทั่ว หลังจากร่างสูงกระโดดลงมา
“หึ ถ้าฉันไม่มีคนคบ เธอต้องมาอยู่เป็นเพื่อนฉันบ่อยๆแล้วหล่ะ”
มือหนาหยิบใบไม้ออกจากหัวหญิงสาว เขาก้มลงสบตาเธอเล็กน้อย ก่อนจะกระตุกยิ้ม
“เอ่อ…ทานคุกกี้ด้วยกันก่อนไหมคะ? ”
ลูน่าเอ่ยถาม เธอมองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะยื่นจานคุกกี้ให้เขา
“มือฉันเลอะ ”
ถึงมุกจะเก่าไปมากแล้ว แต่เธอก็ยอมเล่นตามน้ำ
“นี้ค่ะ” ลูน่าหยิบคุกกี้ยื่นให้เขา
งั่บ! แพร่บ
“อ๊ะ?!”
นอกจากเขาจะงับคุกกี้ตัวการ แต่ก็ไม่วายลากปลายลิ้นนุ่มสัมผัสนิ้วเรียวของเธอ เขาช้อนตาขึ้นมองเธอลึกลงไปในนัยตาแดง
“สีตาสวยดีนี่ คราวนี้เราก็เหมือนกันแล้ว กระต่ายน้อย..”
คูซีเผยรอยยิ้มมุมปาก เขาพอใจกับอาการประหม่าของคนตรงหน้า ยิ่งเธอเขินอายจนหน้าแดงก่ำ ดวงตาสั่นระริก ยิ่งทำให้เขาพอใจ
“ฉะ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมดวงตาถึงเป็นสีแดงค่ะ”
“แล้วเธอชอบมันไหม?”
ในขณะที่เธอเบือนหน้าหนีร่างหนาตรงหน้า แต่เขาดันมองเธอไม่ละสายตา มันทำให้เธอประหม่าสุดๆ
“ฉัน…ฉันแค่รู้สึกแปลกๆที่มันเป็นสีแดง ก่อนหน้านี้มันเป็นสีดำนี่คะ? ”
เธอเพียงแค่ไม่ชินที่ดวงตาเธอเปลี่ยนไปก็เท่านั้น แต่เธอไม่ได้รังเกียจสีตาของตัวเองแม้แต่น้อย
ร่างหนาขยับกายเข้าใกล้จนห่างเพียงคืบ ลมหายใจอุ่นรดสันจมูกเรียว เสียงหัวใจเต้นแรงจนไม่รู้ว่าเป็นของใคร
“เธอกำลังจะกลายร่าง..”
เสียงต่ำเอ่ยช้าๆ ข้างใบหู
“นาย!!!”
ลูน่าลืมตัว รีบหันหน้าเข้าประจัน เธออับอายที่เขาเอาเรื่องนี้มาล้อ แต่อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาไปได้ยินเอาตอนไหน
“หึ” คูซีกระตุกยิ้มมุมปาก
“ฉันชอบนะ จินตนาการของเธอมันช่าง..”
“เงียบเลยนะ!!”
“เอาหน่า ก็ไม่แปลก…คนที่นี่ก็ใช่จะปกติ แค่เธอยังไม่รู้ก็เท่านั้น”
คูซีพูดก่อนจะเดินนำออกไป ไม่รอช้าลูน่าที่สงสัยรีบวิ่งตามไปติดๆ
“รู้อะไร?”
“งั้น…ทำไมไม่ลองสำรวจสักหน่อยละ ว่าคนที่นี่เขาทำอะไรกัน เธออาจจะได้เจออะไรบางอย่าง”
คูซีหยุดยืนหน้าเนินหญ้า เขามองเข้าไปที่คฤหาสน์หลังโต โดยมีร่างเล็กยืนมองตาม
“ฉันทำได้หรอ?”
“ไม่มีใครขัดนายหญิงได้หรอกครับ” คูซีเอามือทาบอกก่อนจะโค้งหัวลงให้เธอพร้อมกับผายมือไปทางคฤหาสน์
“ถ้าเกิดอยากให้ฉันช่วย เเค่เรียกชื่อฉันจะรีบไปหา”
คูซีกระซิบเบาๆข้างใบหู เหมือนกลัวใครจะได้ยิน
“ช่วย..?” ลูน่าชั่งใจในคำพูด
“ใช่สิ สิ่งที่เธอคิดหนะ มันใหญ่นะถ้าจะทำคนเดียว”
คูซีเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะยิ้มยียวนให้เธอ
ลูน่าตกใจเล็กน้อยที่เขาล่วงรู้แผนการหลบหนีของเธอ เธอรีบเหลือบมองไปด้านหลังที่ห่างไม่ไกล มีสองสาวใช้ยืนรออยู่ แม้สาวใช้ทั้งสองจะเข้าใจว่าทั้งคู่กำลังพลอดรักอยู่ก็ตาม
“แล้วจะแน่ใจได้ยังไง ว่านายจะช่วย?” ลูน่ายั่งเชิงกล้าๆกลัวๆ
“คำสาบาน” คูซีจ้องมองไปที่ดวงตาคู่สวยด้านหน้า เขามองลึกลงไปอย่างแน่วแน่ จนลูน่าเองแทบกลืนน้ำลายไม่ได้
“อะ…อือ” เธอรีบพยักหน้า ไม่รู้ทำไมเธอถึงสัมผัสได้ว่าเขาพูดจริง ดวงตาของเขาไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย
“ฉัน เป็น ของ เธอ” คูซีพูดช้าอีกรอบ
“หยะ หยุด!!” ลูน่าเขินอายจนหน้าแดง เธอรีบเอามือปิดปากร่างสูงตรงหน้า จนแทบล้ม
งับ!!
ไม่รอช้าคูซีใช้เงี้ยวงับนิ้วเรียวตรงปาก ก่อนจะช้อนตามองเธออย่างท้าทาย
“อ๊ะ?! นาย!!” ลูน่ากระชากมือตัวเองออก หน้าเรียวแดงก่ำ
“หึ กระต่ายน้อย จุ๊บ”
ไม่รอให้เธอได้สบถด่า เขารีบโน้มหน้าลงจุ๊บที่หน้าผากมน แม้ร่างเล็กจะกรูถอยหนีไปด้านหลัง ยิ่งทำให้เขาเดินลุกล้ำไปหาเธอด้วยความทะเล้น
“หยุดเลยนะ!! หยะ หยุดเลยย”
เธอเดินถอยหลังทีละก้าว พลางชี้นิ้วสั่งร่างหนาให้หยุดการเคลื่อนไหว แม้ร่างหนาตรงหน้าจะไม่สะท้านก็ตาม
“ฉะ ฉันจะไปแล้ว!!”
ลูน่ารีบวิ่งตรงไปทางคฤหาสน์ เพื่อเฉไฉหาเรื่องสำรวจบ้านหลังยักษ์
“หึ กระต่ายน้อย แล้วเธอจะรู้ความจริง..วันนั้นเธอจะทำยังไงนะ?”
คูซีเอ่ยขึ้นหลังร่างบางเดินลงไป เขามองเธอเดินกระแทกขาลงเนิน ด้วยหน้าตามุ่ย
สายตาดุดันราวสัตว์ฉายเงาสะท้อนของเธอ เขาไม่อาจละสายตาได้เลย แม้เธอจะเดิยห่างออกไปไกลแล้วก็ตาม
“เธอจะทนกับสัตว์ป่าได้หรอ..” เขาพึมพำก่อนจะเดินหายไปในป่าอีกครั้ง
Great novels start here
- Writer
