หมาป่าสีเทา

บทนำ

นานมาแล้วมีเรื่องเล่าขานของกระต่ายน้อยผู้ใสซื่อหลงป่าไปในเขตแดนของเหล่าฝูงหมาป่า วันนึงเจ้ากระต่าดันไปเจอต้นองุ่นที่ตั้งตระหง่าอยู่กลางทุ่งอันกว้างใหญ่

ด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ เจ้ากระต่ายผู้หิวโหยได้รีบนำผลองุ่นกลับไปให้ภรรยาท้องแก่ทาน โดยหารู้ไม่ว่านั้นคือ องุ่นแห่งกอโมราห์

ต้นของมันค่อยๆร่วงโรย สัตว์ร้ายมากมายเริ่มออกตามหาผลของมัน เพราะผู้ใดที่ได้ทานผลของมันจะได้รับพลังพิเศษ พรที่พระเจ้าประทานให้

ในคืนพระจันทร์เต็มดวง แม่กระต่ายเจ็บท้องและคลอดลูกออกมามากมาย แต่มีเพียงตัวเดียวที่มีดวงตาสีแดงฉานเหมือนผลองุ่น พ่อกระต่ายและแม่กระต่ายรับรู้ได้ว่าลูกของตนอาจได้รับคำสาป จึงพยายามหาวิธีแก้

พ่อกระต่ายกลับไปที่ต้นไม้อีกครั้ง จึงได้พานพบกับหมาป่าสีเทา หมาป่าคุยกับพ่อกระต่ายที่ขโมยผลองุ่นของเหล่าหมาป่าที่ดูแลอยู่ไป จึงเอ่ยให้พาแม่กระต่ายและลูกมาหาพวกตน

เมื่อแม่กระต่ายรู้ จึงบอกพ่อกระต่ายไปคุยให้หมาป่ามาหาตนแทน เพราะตนไม่สามารถพาลูกๆทั้งหลายไปได้ หลังจากที่พ่อกระต่ายได้เดินทางออกไป

แม่กระต่ายที่หวาดกลัวเหล่าหมาป่า จึงตัดสินใจหาทางไปพบกับผู้เฒ่าบนเนินเขา เพื่อจะขอคำปรึกษา แต่แม่กระต่ายกับเจออสรพิษตัวร้าย

เจ้างูตัวนี้ต้องการพลังจากผลองุ่นและมันได้กลิ่นมาจากแม่กระต่าย มันจึงพยายามมล่อลวงเพื่อที่จะกินแม่กระต่าย

"เจ้าจงตามหาต้นไม้ใหญ่ที่ตั้งตระหง่าอยู่บนเนินดินที่สูงขึ้นมาเล็กน้อยจากพื้นผิวทั่วๆ ไป โดยรอบของฐานต้นไม้นี้ มีสายน้ำเล็กๆ ล้อมรอบ หากเจอแล้วจงทานผลของมัน เพื่อถอนคำสาป" เจ้างูกล่าว ก่อนจะหายตัวไป

แม่กระต่ายรีบออกเดินต่อ ไม่นานนัก แม่กระต่ายก็พบกับต้นแอปเปิ้ลขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ที่ทุ่งหญ้า รายล้อมไปด้วยดอกไม้สวยงาม ไม่รอช้าแม่กระต่ายรีบวิ่งเข้าไปหยิบผลแอปเปิ้ล ก่อนจะกลับไปที่บ้านเพื่อเอาให้ลูกกิน

เมื่อกลับมาถึงบ้าน แม่กระต่ายรีบนำผลไม้มาให้ลูกสาว แต่ก่อนที่ลูกของเธอจะกินมัน แม่กระต่ายตัดสินใจกินเองก่อน เพื่อให้แน่ใจว่าแอปเปิ้ลนั้นกินได้

หลังจากที่เธอกินเข้าไป เธอพบว่าร่างกายเธอร้อนรุ่มเหมือนพิษจากองุ่นที่เธอได้กินไป มันค่อยๆออกมา เธอจึงรีบยื่นผลไม้ที่เหลือให้ลูกเธอกิน

หลังจากนั้นไม่นาน ลูกสาวค่อยๆมีดวงตาสีดำคืนกลับมา แม่กระต่ายดีใจมาก จึงรีบวิ่งไปขอบคุณเจ้างู

เมื่อเจ้างูเจอแม่กระต่ายอีกครั้ง ครั้งนี้เขาได้กลิ่นทั้งแอปปปิ้ลและองุ่นที่ตัวแม่กระต่าย มันจึงรีบเข้ากินแม่กระต่ายทันใด

"ขอบคุณเจ้ามากที่นำทุกอย่างมาสังเวยให้ข้า" เจ้างูกล่าว ก่อนจะค่อยๆเขมือบแม่กระต่ายเข้าไป

"ไม่นะ!!!" เสียงพ่อกระต่ายดังขึ้น เมื่อเขาได้เข้ามาเห็นเหตุการณ์

หมาป่าที่มากับพ่อกระต่าย รีบเข้าไปกัดงู เพื่อช่วยแม่กระต่าย เมื่อเจ้างูร้ายเห็นหมาป่าสีเทา มันหวาดกลัวมาก จนรีบเลื้อยหนี แม้ตัวมันจะแทบขาดสะบั้น แต่มันก็ตะเกียกตะกายเลื้อยออกไป

แม่กระต่ายโดนพิษร้าย เธอใช้แรงเฮือกสุดท้าย ขอพรแด่พระเจ้าและได้กลั่นพลังออกมาเป็น "เซเลนเวียร์" แก่นพลังสว่างไสว เป็นพลังบริสุทธิ์ ที่หายาก เธอมอบมันให้พ่อกระต่าย โดยหวังให้พ่อกระต่ายมอบมันให้กับลูกรัก

"มันจะทำให้ลูกของเราปลอดภัยจากสิ่งอันตรายทั้งปวง" แม่กระต่ายกล่าวก่อนสิ้นลม

"แม่คะ พลังที่ว่ามันคืออะไรหรอคะ?" สาวน้อยที่นอนฟังนิทานเอ่ยขึ้น

"ลูกควรจะหลับสิ ทำไมตาแป๋วแบบนี้ล่ะ"

"ก็หนูสงสารแม่กระต่ายนี้คะ ทำไมแม่กระต่ายต้องเสียสละขนาดนี้ด้วย แล้วเรื่องจบเพียงแค่นี้หรอคะ" สาวน้อยยังไม่หายสงสัย

"เรื่องก็มีเท่านี้หล่ะ....ตอนนี้ก็ถึงเวลาเข้านอนแล้วนะ" ผู้เป็นแม่กล่าวก่อนจะห่มผ้าให้หนูน้อย

"แม่คะ แม่ว่าเรื่องนี้มันเคยเกิดขึ้นจริงมั้ยคะ?" สิ้นเสียงลูกน้อย ผู้เป็นแม่ชะงักเล็กน้อย

"ตำนานคือเรื่องเล่าขานมานานแสนนาน แม่คิดว่าความจริงไม่อาจมีใครรู้" แม่ตอบแค่นั้นก่อนจะจุ๊บที่หน้าผากสาวน้อย เป็นสัญญาณให้เธอเข้านอน

10ปี ต่อมา....

"หลังจากนี้ หนูต้องไปอยู่กับป้านะ"

หญิงวัยกลางคนที่สวมชุดเดรสเทา หุ้มด้วยเฟอร์ขนสัตว์ ผิวขาวสะอาดตา ดวงตาดำคมกริบ ทาลิปสีแดง เธอพูดกับสาวน้อยที่อายุราวๆ 19 ปี ตรงหน้าด้วยสายตาเอ็นดู

"แต่ว่า..." หญิงสาวเงยขึ้นมาจากหลุมศพตรงหน้า นัยตาแดงก่ำเปื้อนไปด้วยน้ำใส

"ไม่มีแต่จ่ะ ถึงเวลาแล้ว อย่างน้อยหนูจะได้กลับไปเจอพี่ๆ ที่หนูเคยเล่นด้วยไงจ๊ะ พี่ๆคิดถึงหนูจะแย่" หญิงวัยกลางคนรีบพูดตัด พร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าสีดำ เพื่อให้เธอได้ซับน้ำตา

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวรับมาเช็ดหน้า

"เป็นอันว่าตกลง ป้าต้องรีบไป เดี๋ยวอีก 2 วัน ป้าจะให้คนไปรับนะ เอาของมาเท่าที่จำเป็นก็พอ เดี๋ยวเคนจะคอยบอกเธอ" หญิงชราพูดเสร็จก็เดินออกไปพร้อมชายชุดดำที่กางร่มให้เธอ และชายชุดดำอีกหลายคนเดินตามเพื่อไปขึ้นรถตู้คันหรู ท่ามกลางสายฝน

โดยไม่รอให้หญิงสาวได้เอ่ยใดๆ

หญิงสาวยังคงก้มมองหลุมศพทั้งสองหลุม

"แม่คะ พ่อคะ.." เสียงร่ำไห้โดนเสียงฝนกลบ ลานกว้างที่เต็มไปด้วยแท่นศิลา เพื่อรำลึกถึงผู้ที่จากไปทั่วลาน มีเพียงเธอคนเดียวหลังจากคุณป้าได้เดินจากไป

งานศพที่เงียบเหงา มีเพียงหญิงสาวที่นั่งไว้อาลัยท่ามกลางสายฝน……