“ค่ะ...”
รอยยิ้มใจดีเปื้อนหน้าของคนตัวใหญ่ข้างกายปรากฏขึ้นทันทีที่ฉันให้คำตอบเช่นนั้น แต่ก็แค่เดี๋ยวเดียวก่อนที่รอยยิ้มดังกล่าวจะหุบลง เมื่อมืออุ่นถูกฉันจับเคลื่อนออกไปจากมือตัวเองพร้อมคำตอบที่ขาดหายในท้ายประโยค
“หนูจะไป...”
“...”
“ไม่ใช่เพราะรับกับเรื่องที่เกิดไม่ได้ แต่หนูแค่อยากลองทำตามความคิดตัวเองดูบ้าง...” นัยน์ตาคมคู่เดิมไม่ได้ฉายแววตาตกใจหลังได้ยินถ้อยคำดังกล่าว เพราะเขาไม่ใช่คนชอบแสดงความรู้สึกของตัวเองอยู่แล้ว ฉันจึงไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่
“ถึงผ้ามันเปื้อน เราก็ยังสามารถซักได้ใหม่...” อีกครั้งที่ฉันเอ่ยขึ้นนด้วยคำพูดซึ่งมีความหมายไม่ต่างจากสิ่งที่พี่โตพูดมากนัก “เพราะผ้ามันเปื้อนไปแล้วต่อให้จะซักผ้าเก่งยังไง คราบสกปรกมันก็ยังติดอยู่ดี ไม่สามารถทำให้กลับมาเป็นผ้าขาวผืนใหม่ได้ คราวนี้มันก็อยู่ที่ตัวเรา ว่าควรจะปรับประยุกต์ใช้ผ้าผืนเดิมยังไง”
“...”
“พี่โตสอนให้หนูรู้จักคิดและ
