‘แต่เราจะกลับไปบ้านลูกชายพี่กัน...’
สิ้นคำประกาศิตดังกล่าวพี่โตก็ไม่ยอมปล่อยฉันไปไหนจริงๆ เขาทิ้งข้าวของและงานทุกอย่างที่ทำค้างไว้บนโต๊ะ คว้าหมวกกันน็อก บังคับพาตัวฉันให้นั่งซ้อนรถออกไปกับเขา ราวกับว่าสถานที่ที่เขาพูดถึงมันสำคัญอะไรกับฉันนักหนา
ไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้ทบทวนหรือใช้เวลาอยู่กับตัวเองแต่เลือกที่จะยัดเรื่องราวต่างๆ ที่ฉันไม่ควรจะเจอเข้าใส่ในหัวราวกับต้องการให้แบกรับ แม้อยากปฏิเสธการไปในที่ที่อีกฝ่ายต้องการมากแค่ไหน แต่สุดท้ายฉันก็ทำไม่ได้อยู่ดี...
เกือบ 1 ชั่วโมงที่พี่โตพาฉันนั่งซ้อนท้ายบิดรถไปบนถนนออกสู่ชานเมืองไกลจากที่ที่เราอยู่พอสมควร แต่ไม่นานนักหรอก ในที่สุดการเดินทางอันแสนยาวนานก็หยุดลง
สำหรับเขามันอาจจะแค่หนึ่งชั่วโมง แต่กับคนที่ต้องแบกรับความรู้สึกหลายๆ อย่างมันเหมือนกับนานเป็นวัน...
ล้อของรถมอเตอร์ไซค์หยุดจอดสนิที่หน้าบ้านไม้หลังหนึ่งในชุมชนแออัดนอกจากชานเมือง สภา
