มีคนเคยบอกไว้ว่าชีวิตคนเรามันมีหลักฐานฐานต่างกัน บ้างเกิดมาอยู่ในครอบครัวที่ดีและเพรียบพร้อม บ้างเกิดมาอยู่ในครอบครัวแตกแยก บ้างเกิดมาอยู่ในครอบครัวที่ขาดแคลน เพราะงั้นฉันจึงมักกลายเป็นที่อิจฉาของใครหลายคน ไม่ว่าจะเรื่องครอบครัว ฐานะ หรือสภาพแวดล้อม
สายตาคนนอกพวกเขามองว่าฉันเป็นเด็กดี มีหน้ามีตาในสังคมเพราะชื่อเสียงของพ่อกับแม่ ครอบครัวอบอุ่น แต่เปล่าเลย ทั้งหมดนั่นมันก็แค่สิ่งที่คนภายนอกมองเห็น ฉันไม่ได้มีความสุขจนน่าอิจฉา ไม่ได้เกิดมามีพร้อมทุกอย่าง บ่อยครั้งที่คิดว่าชีวิตเหมือนอยู่ใน ‘คุก’
คุกที่ขังฉันไว้กับความเหงา
‘ส้มจี๊ดคืนนี้พ่อกับแม่มีประชุม อาจจะกลับดึกหน่อยนะ หนูอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม?’
คุกที่ถูกขับเคลื่อนด้วยชื่อเสียงและหน้าตาทางสังคม
‘คุณก็ไปดูลูกแสดงสิ ฉันไม่ว่าง!’ บางทีครอบครัวที่มีฐานะไม่มากแต่อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าอย่างอบอุ่น ยังดูมีความสุขเสียมากกว่า
‘พ่อ แม่ นี่ส้มจี
