หลังจากเหตุการณ์ที่ไม่ควรจะได้พบเจอบริเวณหน้ามหาวิทยาลัย ฉันกับแต้วก็ถูกอาจารย์เรียกตัวไปต่อว่าเรื่องการทำให้ภาพลักษณ์นักศึกษาของสถาบันเสื่อมเสีย แต่ก็เท่านั้น เพราะอาจารย์ก็แค่ตำหนิติเตือน ไม่ได้คาดโทษหรือทำทัณฑ์บนเหมือนสมัยตอนเรียนมัธยม และ
นี่คงเป็นการถูกเรียกตัวไปตำหนิครั้งแรกของฉันเลยก็ว่าได้ เชื่อได้เลยว่าถ้าป๊าหรือแม่รู้เรื่องขึ้นมา มีหวังพวกท่านต้องลมจับแน่ๆ
เกือบ 30 นาทีที่ฉันต้องทนฟังคำตำหนิจากอาจารย์ประจำภาควิชา ก่อนถูกปล่อยตัวออกจากห้องพักอาจารย์หลังจากนั้น แน่นอนว่าทันทีที่เป็นอิสระฉันก็ไม่รอช้ารีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาแต้วทันที
[แกอยู่ไหน?] แต้วคำถามเดียวกับที่อยู่ในหัวฉันแทรกผ่านสายทันทีที่กดรับ
“เพิ่งออกจากห้องพักอาจารย์ แกอ่ะ”
[หนีมาอยู่ร้านปังหนมหน้า ม. เนี่ย ไม่อยากเข้าเรียนล่ะ หงุดหงิด]
“หงุดหงิดเรื่องอะไร?” พอรู้สถานที่ที่แต้วอยู่ เท้าก็รีบจ้ำพาตัวเองเดินออกจา
