03 ลิ้มรสรักครั้งที่3

2683 Words

EP03 -ลิ้มรสรักครั้งที่3- ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่ฉันจมดิ่งเข้าสู่ความมืด รู้สึกตัวอีกทีหูสองข้างก็ได้ยิ่งเสียงของเครื่องสักซึ่งกำลังถูกใช้งานดังก้องไปทั่ว พานให้เปลือกตาอันหนักอึ้งค่อยยกขึ้นช้าๆ พาฉันกลับสู่โลกความจริงอีกครั้ง ฉันกลอกตามองไปรอบตัวก่อนพบว่าตอนนี้ฉันยังอยู่บนเตียงในห้องสักสำหรับลูกค้า อาการปวดหนึบจู่โจมเข้าสู่ร่างกายทันทีเมื่อเริ่มขยับตัวพานให้องหยุดทุกการกระทำของตัวเองลง ทำได้แค่มองสำรวจเครื่องแต่งกายซึ่งยังอยู่ในชุดเดียวกับเมื่อวานแต่มีหลุดลุ่ยไม่เรียบร้อย เห็นเพียงแค่นั้นในหัวก็เริ่มประมวลภาพความทรงจำทั้งหมดที่เคยเกิดขึ้น และการที่สมองเริ่มคิดมันก็เลยทำให้ทั่วหน้าเริ่มร้อนขึ้น ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายฉันในห้องๆนี้ “แล้วเมื่อไหร่มึงจะเรียนจบล่ะ?” เสียงเข้มของพี่คำรามที่ดังมาจากด้านนอกห้องที่ฉันนอนอยู่ หยุดความคิดน่าอายลง ส่วนหูก็เงี่ยฟังโดยอัตโนมัติ “อีก 2 ปีว่ะพี่” “นานฉิบ” “สักเยอะแบบนี้ จบไปมึงจะทำงานไรวะเกอร์?” “ไม่รู้ว่ะพี่ ใจแม่งอยากทำเบื้องหลัง แต่งานสักก็อยากทำ” “งานสัก ถ้าอยากทำมึงก็มาทำที่ร้านกู เรื่องเทคนิคเดี๋ยวสอนให้” พี่คำรามกำลังคุยกับใครบางคนอย่างสนิทสนมและคาดว่า คนๆ นั้นน่าจะเป็นลูกค้าที่เข้ามาสักในร้านนั่นแหละ แต่ไม่นานเสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังแทรกบทสนทนาของคนทั้งคู่ ก่อนตามมาด้วยเสียงทักทาย “พี่โตหวัดดี!” แค่ได้ยินชื่อของผู้ชายคนนั้น ใจฉันมันก็เริ่มสั่นไม่หยุด “มาต่อลายปลายแขนเหรอมึง” ยิ่งได้ยินเสียงเขาก็ยิ่งแล้วใหญ่ ลมหายใจเหมือนจะหอบถี่ลง เมื่อในหัวนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับตัวฉันเมื่อวาน “Damaged คำเจ๋งดีนี่หว่า มึงจะไปทำลายใครเขาว่ะ ฮ่าๆ” “เยอะว่ะพี่ ที่มหา’ลัยมีแต่พวกน่าโดนทำลาย ฮ่าๆ” “ไอ้เวรนี่มันร้าย ฮ่าๆ” พวกเขาสามคนดูสนิทสนมกัน แต่แล้วไม่นานเสียงพี่โตก็ดังขึ้นอีก “เดี๋ยวกูมา ทำธุระแป๊บ” เสียงของเขาดังไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนตามมาด้วยเสียงฝีเท้า ซึ่งดูเหมือนกำลังตรงมายังห้องที่ฉันอยู่ เมื่อรู้สึกเช่นฉันจึงกลั้นใจและแกล้งหลับตาลงทันที ดูเหมือนสิ่งที่คิดไว้จะเป็นจริง เมื่อไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงแหวกมู่ลี่บริเวณประตูดังขึ้น เสียงเดินและเสียงถุงก๊อบแก๊บที่ดังอยู่ตลอดเวลาที่เขาเคลื่อนไหวทำให้รู้ ว่าพี่โตกำลังเดินตรงมาทางนี้พร้อมด้วยคำพูดรู้ทัน “จี๊ดแกล้งหลับไม่เนียนเลยนะรู้ไหม ลืมตาเถอะค่ะ” ฉันก็เหมือนจะว่าง่ายเกินเหตุ พอถูกเขาดักทางแบบนั้นก็รีบเบิกตาโพลงขึ้นมองสิ่งรอบตัวทันที ก่อน้องสะดุ้งเมื่อพบว่าพี่โตนั่งดึงเกาอี้ตัวเล็กมานั่งมองฉันอยู่ข้างเตียง เขายิ้ม เมื่อเราสบตากัน และหลุบตาลงเพื่อก้มหยิบของบางอย่างส่งมาให้ “กินนี่ด้วยนะคะ” แม้จะทำตัวไม่ถูก ถึงอย่างงั้นฉันก็กล้าๆ กลัวๆ เอื้อมรับซองยาขนาดเล็กมาจากมือเขาอย่างว่าง่าย โดยไม่ลืมที่จะถาม “หนะ นี่มันอะไรคะ?” “ยาคุมค่ะ” คำตอบของเขากระตุกใจฉันให้สั่น เพราะการที่เขาตอบออกมาแบบนั้นยิ่งย้ำชัดถึงเรื่องเมื่อวานเข้าไปใหญ่ โดยเฉพาะคำพูดต่อมาซึ่งเขาทำเหมือนว่ามันคือประโยคบอกเล่าทั่วไป “กินด้วยนะคะ จะได้ไม่ท้อง” “พ..พี่โตทำแบบนี้ทำไมคะ?” นั่นคือคำถามแรกหลังจากที่ถ้อยคำของอีกฝ่ายสิ้นสุดลง “ทำอะไรคะ?” แต่เขาทำเหมือนไม่เข้าใจเรื่องที่ฉันพยายามจะสื่อ “เมื่อวาน...” ฉันพูดได้แค่นี้ แม้จะพอจำได้ลางๆว่าเคยเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่มันก็พูดไม่ออกจำต้องเปลี่ยนไปพูดอย่างอื่นซึ่งมีความหมายแนวเดียวกัน “พี่ทำแบบนั้น ทั้งที่หนูเป็นแฟนของเพื่อนพี่นะ!” ฉันไม่รู้ว่าน้ำหนักเสียงของตัวเองตอนนี้ดังมากแค่ไหน รู้แค่ว่าตลอดเวลาที่พูด จะมีเสียงของเครื่องสักดังแทรกอยู่ตลอดเวลาคล้ายกับช่วยกลบ “ค่ะ พี่รู้ว่าจี๊ดเป็นแฟนไอ้ย๊ะ...” “...” “แล้วจี๊ดก็รู้ว่าพี่มีตูนแล้ว...” พี่โตพูดทุกอย่างด้วยน้ำเสียงราบเรียบปกติ ไม่ได้มีความรู้สึกผิดราวกับมันคือเรื่องทั่วๆไป “อย่างที่พี่บอก ของขวัญที่ไอ้ย๊ะอยากได้คือจี๊ด...” พี่ยูยะอยากได้ฉันงั้นเหรอ เขาพูดบ้าอะไรก็ในเมื่อฉันกับพี่ยูยะเราเป็นแฟนกัน! “พี่ยูยะจะอยากได้หนูทำไม ในเมื่อเราก็เป็นแฟนกัน...” ฉันถามเมื่อความสงสัยในหัวมีมากขึ้นทุกขณะ “ย้ำจังเลยนะคะ คำว่า ‘แฟนยูยะ’ เนี่ย” เขาขัด “ไม่ต้องย้ำบ่อยๆหรอกค่ะ พี่รู้แล้วว่าจี๊ดเป็นแฟนไอ้ย๊ะ” “...” อะไรกัน เขากำลังหาเรื่องฉันอยู่หรือไงนะ “เพราะว่ามันมีจี๊ดเป็นแฟน สิ่งที่มันอยากได้คือร่างกายของแฟนมัน...” พี่โตบอกเหมือนรู้ว่าฉันคิดอะไร แต่นั่นมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เขาจะทำกับร่างกายฉันแทนพี่ยูยะไม่ใช่เหรอ? “แล้วพี่...พี่โตมีสิทธิ์อะไร ทำเรื่องแบบนั้นกับหนูล่ะ!?” “...” “พี่เองก็มีพี่การ์ตูนอยู่แล้ว แล้วพี่...” “ตูนก็ส่วนตูน ไอ้ย๊ะก็ส่วนไอ้ย๊ะ...” เขาขัดเสียงเรียบเหมือนไม่สนใจสิ่งที่ฉันพยายามบอก “ตอนแรกพี่ก็ไม่มีสิทธิ์หรอกค่ะ แต่พอทำเสร็จแล้ว ตอนนี้พี่เลยมีสิทธิ์” เขาในตอนนี้ไม่เหมือนพี่โตขี้แกล้งคนเดิมที่ฉันรู้จัก สายตาเขาที่มองฉันตอนนี้ก็เช่นกัน “พี่ไม่สนว่าจี๊ดจะคิดยังไง แต่เมื่อพี่ได้แล้ว พี่ถือว่าพี่มีสิทธิ์” “...” เขาพูดจาเห็นแก่ตัวอย่างน่าเกลียด “และสิทธิ์ของพี่ก็คือ พี่ไม่ต้องการให้ของของพี่ยุ่งกับผู้ชายคนอื่น...” เขาเงียบเสียงลงเล็กน้อยพลางใช้มือทาบลงกับขอบเตียงสัก โน้มกายเข้ามาหาและเอ่ยขึ้นอีกครั้งราวกับออกคำสั่ง “ไม่ว่าจะเพื่อนจี๊ดหรือไอ้ย๊ะ นั่นก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น...” “...” “เพราะพี่หวง” รอยยิ้มของเขาที่ปรากฏบนใบหน้าตอนนี้ไม่ต่างอะไรไปจากรอยยิ้มของปีศาจ เขาไม่ใช่พี่ชายแสนดีที่ทำให้ฉันเคยหลงรักแบบเมื่อก่อนอีกแล้ว ถึงอย่างงั้นฉันก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดีว่ายังชอบเขาอยู่ แต่ว่า... สิ่งที่เขาทำตอนนี้มันมากไป! ฟึ่บ! “หนูเกลียดพี่โตว่ะ!” ฉันใช้มือผลักไหล่เขาให้ถอยห่างตัว ซึ่งคราวนี้เขายอมถอยออกไปอย่างเช่นทุกครั้ง เปิดโอกาสให้ฉันขยับตัวลงจากเตียง ทันทีที่ลงมายืนบนพื้นช่วงท้องน้อยก็เริ่มรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาทันที ซึ่งอาการดังกล่าวดูเหมือนพี่โตจะดูออก เขาไม่ได้เข้ามาช่วยฉัน แต่หรี่ตามองนิ่งๆ เหมือนดูเชิงว่าจะฉันจะทำยังไง เขาคงคิดล่ะสิว่าฉันจะขอให้ช่วย แต่เขาคิดผิด! ฉันใช้มือกดลงช่วงหัวหน่าว และค่อยๆ ประคองตัวเดินตรงไปยังประตูทางออกแบบไม่คิดจะหันกลับไปสนใจเขาอีก และในตอนนั้นเอง พี่โตก็เรียกฉันอีกครั้งด้วยชื่อที่เขาคุ้นเคย “จี๊ด!” มันคงเป็นนิสัยที่แก้ยากไปแล้ว กับการบังคับไม่ให้ร่างกายแสดงการตอบรับจากทุกเสียงเรียกและการกระทำของเขา พานให้ต้องหันขวับมองยังคนใจร้ายอีกครั้ง ก่อนต้องตกใจเมื่อเขาโยนของบางอย่างที่ฉันวางทิ้งไปบนเตียงส่งมาให้ พร้อมทั้งกำชับ “ถ้าจี๊ดไม่เอาไอ้นี่กลับไปกิน...” นี่มันยาคุมที่เขาซื้อมานี่... “เกิดท้องขึ้นมา จะโทษพี่ไม่ได้นะคะ” เวลา 17.50 น. ฉันนั่งมองแผงซองยาคุมฉุกเฉินด้วยความรู้สึกว่างเปล่า อาการหน่วงบริเวณท้องน้อยตอนนี้มันได้หายไปแล้ว แต่ถึงอย่างงั้นแผงยาเปล่ามันก็ยังเป็นตัวบอกชัดอยู่ดีว่าฉันไม่ใช่เด็กสาวบริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว “เฮ้อออ...” ฉันถอนหายใจทิ้งเบาๆก่อนฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ถ้าจะพูดกันตรงๆ ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าควรจะรู้สึกแบบไหนระหว่างเสียใจกับดีใจที่พลาดไปมีความสัมพันธ์กับพี่โต ฉันไม่ได้โรคจิตหรอกนะ และการได้นอนกับเขามันก็ไม่ใช่ความฝันสูงสุดของฉันด้วย แต่ที่ยังสามารถมีความคิดแบบนี้ได้มันก็เพราะ ฉันยังรู้สึกมาตลอดว่ายังรักและชอบเขาเหมือนเดิม ยังไงก็อย่างงั้น.. แต่เพราะรู้ว่าต่อให้พยายามขัดขวางความรักของเขาเท่าไหร่ ฉันก็ไม่มีทางทำสำเร็จ สุดท้ายฉันเองนั่นแหละที่ท้อ ที่เหนื่อย จนต้องรามือไปเอง หลายครั้งที่ฉันรู้สึกเกลียดเขา ที่ชอบทำดี ทำเป็นให้ความหวัง ทำเหมือนไม่รู้ว่าฉันรู้สึกอะไรต่อเขา แต่สุดท้ายก็เหมือนเดิม ฉันก็ยังเป็นฝ่ายแอบมองเขาก่อนอยู่ดี “เฮ้ออออออ” พอคิดแล้วฉันก็อยากจะถอนหายใจทิ้งวันละหลายล้านรอบ ก๊อกๆ! เสียงเคาะประตูทำฉันสะดุ้งตัวโยน รีบเก็บซองยาคุมให้พ้นจากสายตาคนนอกส่วนปากก็ตะโกนตอบโต้เจ้าของเสียงเคาะดังกล่าวไปด้วย “เข้ามาได้เลยค่ะ ประตูไม่ได้ล็อก!” ยังไงซะ เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับพี่โตก็ควรเป็นความลับ ขืนบอกไปคุณลุงกับคุณป้าต้องเครียดมากแน่ๆ โดยเฉพาะ 'แต้ว' เพื่อนสนิทของฉัน แม้ว่าเธอจะไม่คัดค้านเรื่องฉันชอบพี่ชายเธอแถมยังสนับสนุนก็ตาม ถึงอย่างนั้นก็บอกไม่ได้อยู่ดี... เมื่อเคลียร์พื้นที่บนโต๊ะเครื่องเขียนเสร็จฉันก็รีบหันไปยังประตูห้องซึ่งกำลังถูกเปิดเข้ามาอย่างช้าๆ ก่อนพบว่าคนที่เปิดเข้ามาไม่ใช่ใครแต่เขาคือคนที่ฉันกำลังหมกมุ่นนึกถึงอยู่ “ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” ฉันไล่เขาเหมือนอย่างทุกครั้งราวกับเป็นเรื่องปกติ “ไหนบอกประตูไม่ได้ล็อก ให้เข้ามาได้เลยไงคะ?” พี่โตถามมิหนำซ้ำยังดึงดันที่จะเดินเข้ามา “ถ้าหนูรู้ว่าเป็นพี่โต หนูไม่ให้เข้ามาหรอกค่ะ!” “ทำไมใจร้ายกับพี่จังเลยคะ?” เขาถาม “หนูเปล่าสักหน่อย” “ก็นี่ไง จี๊ดเอาแต่ไล่พี่...” พี่โตทำเสียงอ่อนคล้ายกับน้อยใจ มิหนำซ้ำยังเงียบลงช่วงท้ายประโยค ซึ่งนั่นดูขัดกับรอยยิ้มร้ายๆ มุมปากและคำพูดต่อมาอย่างสิ้นเชิง “พี่แค่อยากมาหาเมียตัวเองบ้าง มันผิดมากเหรอคะ?” เมียเหรอ.. “พี่โตอย่ามาพูดอะไรแบบนี้กับหนูนะ...” ทำตัวไม่ถูกจริงๆ แต่ครั้นจะปฏิเสธ ก็ไม่สามารถพุดได้เต็มปากอยู่ดี “แล้วพี่...พูดผิดตรงไหนล่ะคะ?” พูดจบเขาก็พาตัวเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันพอดีในท่ากอดอก บนหน้าเปื้อนยิ้มใจดีที่มักเห็นอยู่บ่อยๆ “หรือว่าจี๊ดจะบอกไม่ใช่?” อีกครั้งที่คนตรงหน้าเอ่ยขึ้น ด้วยคำถามซึ่งเหมือนกับรู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะออกมาเป็นอย่างไร ซึ่งคำถามของเขาทำฉันพูดอะไรไม่ถูก “พี่โตพอเถอะค่ะ...” แต่ก็ยังดึงดันที่จะพูดออกไปอยู่ดี "เมื่อวานหนูเมา พี่โตเองก็เมา มันคือเรื่องผิดพลาด..." ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังพูดจะสร้างความไม่พอใจให้แก่คนฟังหรือเปล่า แต่มันคือความรู้สึกที่ฉันควรหยุดไว้แค่นี้ ถ้าหากรู้สึกมากจนเกินไปล่ะก็ อาจต้องกลายเป็นผู้หญิงไม่ดีเพราะสถานะชู้ก็ได้... “ให้เรื่องของเราจบลงแค่เมื่อวานเถอะค่ะ หนูจะไม่พูด ไม่ทำให้พี่เดือดร้อน หนูสัญญา...” “แล้วถ้าพี่พูดเองล่ะคะ จี๊ดจะว่าไง?” แต่คำพูดของฉันถูกขัดด้วยประโยคท้าทายราวกับไม่เกรงกลัวว่าใครจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเรา เขาพูดแบบไม่สนด้วยซ้ำว่าพี่ยูยะหรือพี่การ์ตูนจะรู้... “พี่ไม่กลัวพี่การ์ตูนรู้หรือไง!?” ฉันถามแบบไม่เข้าใจความคิดของบุคคลตรงหน้า ก่อนที่สายตาจะสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างซึ่งแฝงอยู่กับลวดลายศิลปะบนผิวหนัง รอยจ้ำแดงบริเวณต้นคอของคนตัวสูงตรงหน้า ซึ่งมีลักษณะเดียวกับของพี่การ์ตูนเมื่อวานกำลังทำฉันเจ็บไปทั้งใจ เพราะสิ่งที่ปรากฏอยู่บริเวณต้นคอเขามันได้บอกไว้ชัดหมดแล้ว ว่าผู้ชายคนนี้มีเจ้าของ “ทำไมคะ จี๊ดกลัวไอ้ย๊ะรู้เหรอ?” “ถ้าพี่ไม่ให้เกียรติพี่การ์ตูน อย่างน้อยก็ให้เกียรติรอยที่คอบ้างเถอะค่ะ…” ฉันบอกเขาเพราะไม่อยากฟังคำพูดเห็นแก่ตัวอีกต่อไป หวังว่าอย่างน้อยมันจะทำให้พี่โตฉุกคิดเรื่องของพี่การ์ตูนขึ้นมาได้บ้าง แต่ก็เปล่า.. ฟึ่บ! ตึงง!! “อ๊ะ!?” ฉันทำตาโต เมื่อจู่ๆ พี่โตพุ่งเข้าหาฉันอย่างรวดเร็ว ความแรงของพละกำลังทำเอาเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่กระแทกเข้ากับโต๊ะเครื่องเขียนอย่างแรง วินาทีนั้นฉันรู้สึกเหมือนถูกกำราบด้วยนัยน์ตาดุดันของปีศาจตรงหน้า ถึงอย่างนั้นแต่เขาก็ไม่ได้ทำรุนแรงกับฉันเลยสักนิด ปีศาจตรงหน้าใช้มือสองข้างจับไหล่ฉันอย่างแผ่วเบา เขาใช้เพียงแค่สายตาเท่านั้นเพื่อหยุด ไม่ให้ฉันขยับ พูด หรือทำอะไรไปมากกว่านี้ จากนั้นก็โน้มใบหน้าเข้ามาหาพร้อมทั้งกระซิบ “รอยที่คอมันสำคัญมากขนาดนั้นเชียวเหรอคะ?” “พี่ พี่โตจะทำอะไร...อ อึก” เขาไม่เปิดโอกาสให้ฉันถามจบประโยคแต่กลับเลือกที่จะฝังใบหน้าลงบริเวณต้นคออย่างรวดเร็ว ฉันรู้สึกถึงริมฝีปากของเขาที่จูบลงมา มันร้อนและทำให้จักจี้ แต่ไม่นานเขาก็เปลี่ยนความรู้สึกทั้งหมดให้ต่างไปจากที่เคย จากการจุมพิตแผ่วเบาเป็นการดูดเม้มแรงๆ ความปวดหนึบแผ่ซ่านไปทั่วทั้งกายเมื่อเขาจงใจขบเขี้ยวฝังลงอย่างดุดดัน ก่อนชำระความเจ็บทั้งหมดด้วยการใช้ปลายลิ้นเลียไปตามรอยซี่ฟันที่ทิ้งไว้ “อึก...” สิ่งที่พี่โตกำลังปฏิบัติใส่ฉัน ทำให้เห็นภาพซ้อนระหว่างเขากับพี่การ์ตูนในช่วงสถานการณ์เดียวกันขึ้นมาในหัว ฉันหลับตาและพยายามไล่ภาพเหล่านั้นให้หลุดไป มันได้ผล แต่ไม่ได้รวมถึงบางสิ่งบางอย่างที่พี่โตฝากไว้บริเวณต้นคอหลังจากเขายอมผละริมฝีปากออกไป “ถ้าคิดว่ารอยที่คอคือการแสดงความเป็นเจ้าของ ตอนนี้เราก็มีเหมือนกันแล้วนะคะ...” และทิ้งคำพูดให้ฉันคิด เขาทำเหมือนกับว่า สถานะฉันที่เป็นอยู่ตอนนี้ไม่ต่างหรือด้อยไปจากพี่การ์ตูนแฟนของเขาเลยสักนิด “ถ้ามันจะต่าง ก็คงต่างตรงที่...” แถมยังทิ้งความรู้สึกบางอย่างไว้ในคำพูดเสมือนว่าฉันมีค่าเหนือกว่าคนสำคัญข้างกายของเขาอีกด้วย “จี๊ดไม่ต้องขอ...พี่ก็พร้อมจะทำ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more