สัปดาห์ต่อมา
เนเน่ร่างบางในชุดนักศึกษากระโปรงพีทสั้น หลังจากที่พี่เตเต้ชมฉันวันนั้น จากที่ใส่แว่นตาฉันก็เปลี่ยนมาใส่คอนแทคเลนส์และวันนี้ก็เป็นวันสอบไฟนอลวันสุดท้าย ร่างบางที่เดินออกจากห้องสอบ พร้อมกับเพื่อนๆ ร่วมคลาสนั้น
“เย้...เป็นไทย สักทีนะฉัน เทอมนี้เกือบไม่รอด ยากโครต ข้อสอบคือหินสุดๆ” ยัยใบตองเอ่ยกับฉันและคู่แฝดของนางพร้อมโยนชีทแนวข้อสอบนั้นโยนขึ้นบนหัว ราวกับโบกลา
“นั้นนะสิ แกดูสภาพฉัน อ่านหนังสือหนักมาทั้งสัปดาห์ สภาพยิ่งกว่าซอมบี้” ยัยใบเตยหันมาเอ่ยกับพวกฉัน ซึ่งฉันเองก็รู้สึกไม่ต่าง เพราะสัปดาห์สอบไฟนอลคือ สัปดาห์นรกของฉัน อ่านหนังสือติวหนัก นอนไม่เต็มอิ่ม ฉันคลั้นเนื้อคลั้นตัวเหมือนจะไม่สบาย
“สภาพขอบตาคือไม่ไหวแล้ว เหมือนจะไม่สบาย” ฉันหันไปเอ่ยกับสองสาว
“สอบเสร็จ สักทีโว้ยกู” เสียงที่แหกปากมาตามหลัง อย่างสามหนุ่ม สุดป่วนของห้องอย่างราม มอส โรมก็ไม่ต่าง ที่โยนชีทนั้น
