เช้าวันต่อมา_
"แสดงว่าเมื่อคืนกลับกันมาดึกใช่ไหมจ๊ะ ป่านนี้นามิยังไม่ตื่นเลย" ครั้นเมื่อวรารัตน์ทำอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ส่วนปราณก็มานั่งรอด้วยอีกคน ยกเว้นลูกสาวท่านที่ยังไม่มีวี่แววจะตื่น
"มาถึงบ้านตีสองกว่าครับ ผมน่าจะชวนน้องคุยเพลินไปหน่อย เลยพากันขึ้นนอนช้าครับ" เขาตอบกลับอย่างคุ้นเคย ยกเว้นความกังวลที่อยู่ในใจ
"แม่ก็ไม่รู้นะว่านามิไปตกลงรับงานที่นั่นได้ยังไง บอกให้เปลี่ยนใจแล้วแต่ดันเซ็นต์รับเงินมาก่อน คนว่าจ้างก็ยิ่งไม่ยอมด้วย"
ท่านบอกตามความคิด นึกขึ้นได้ว่าลูกสาวไม่เคยรับงานที่เสี่ยงเกินลิมิต หรือเพราะการกลับมาที่นี่ยังไม่มีสังกัดคนดูแล จะตามไปด้วยนามิยิ่งห้ามไว้
"ไม่เป็นไรหรอกครับ น้องกลับมาแล้ว ผมว่านามิไม่น่าจะรับงานแบบนั้นอีกแล้วล่ะครับ"
"แต่นี่ก็สายแล้วนะปราณ น้าขึ้นไปดูหน่อยดีกว่า ไม่รู้ว่าเป็นยังไงบ้าง"
"ผมขึ้นไปเองดีกว่าครับ คุณน้าทานข้าวก่อนเลยไม่ต้องห่วงนามินะครับ
