ฟรึ่บ!
แสงสว่างกลับมาจ้าอีกรอบ พบคาเรนยืนอยู่ตรงบานประตูทางเข้าครัว ทำใจเล็กหยุดเต้นไปชั่วขณะ
"เข้ามาทำไมไอโรคจิต ถอยออกจากบ้านฉันไปเดี๋ยวนี้นะ!!!" เธอพยามข่มความกลัว แม้สองขาเรียวสั่นเทาร่นถอยไปใกล้ประตูบ้าน หากเกิดเหตุการณ์ร้ายจะได้หนีทัน
"นับว่าเป็นคำทักทายที่เพราะดี" ร่างสูงกลับเดินไปนั่งที่โซฟา สิ่งที่ทำให้เขาต้องชะงัก ตอนเห็นภาพบนหน้าจอโทรศัพท์กำลังเปิดรูปสภาพศพเมื่อหลายปีก่อน
"คุณต้องการอะไร? เราไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันอีกแล้วนะ! รีบออกจากบ้านฉันไปเลย" พอเธอจะคว้าโทรศัพท์คืน ถูกเขาโยนมันไปที่ด้านข้างตัว ไม่ได้สนความรู้สึกเจ้าของมัน
"วันนั้นฉันเสียเงินไปตั้งเท่าไหร่ ไม่คิดหน่อยเหรอว่าควรตอบแทนฉันยังไง" หัวคิ้วหนาเลิกขึ้นรับกับสันจมูกโด่ง เพ่งมองไปที่ใบหน้าใสไร้เครื่องสำอางค์ ผิวขาวอมชมพู
"ได้! คุณจ่ายคืนไอเสี่ยตัณหากลับเท่าไหร่ล่ะ เอาโทรศัพท์มาสิฉันจะโอนคืนให้" ร่างบางรี
