กึ่ก!
"เจอหน้ากันมันต้องตกใจขนาดนี้เชียวเหรอ?" เป็นเสียงเข้มถามขึ้น ตอนที่นามิเดินมาเจอเขาตรงลานจอดรถ ไร้ผู้คนรอบข้างมันเงียบกระทั่งเสียงลมพัดผ่าน
"ก็ไม่คิดว่าจะเจอคุณอีก" ร่างบางเตรียมจะเดินผ่าน แต่ถูกมือหนาดึงท่อนแขนเรียวไว้ หากเขาเข้าใกล้กว่านี้ คงได้ยินเสียงหัวใจเต้นเร็วด้วยความกลัว
"รับงานเก่งนี่หน่า สนใจไปทำงานใช้หนี้กับฉันหน่อยไหม"
"หนี้อะไรอีกคะ! เมื่อวานฉันก็จะโอนเงินคืนให้คุณ แต่คุณไม่ยอมรับมันเอง" ท่อนแขนเรียวสะบัดทิ้งอย่างรังเกียจ เธอไม่น่าเดินมาเอาเสื้อผ้าไปเปลี่ยน เผื่อจะได้ไปแวะร้านอาหารกับชายหนุ่มคนสนิทเลย
"ไปกับฉันซะ นี่คือคำสั่ง" คาเรนสั่งเสียงเรียบ ไล่สายตาเย้ยหยันบนเรือนร่างบองบาง ผิวขาวละเอียดไร้ร่องรอยกระทำเมื่อวาน
เจ้าตัวคงอยากอวดสัดส่วน ถึงได้ใส่ชุดแหวกโชว์เกือบเห็นร่องเต้า ไม่พ้นคำว่าผู้หญิงขายบริการสักนิดเดียว
"ไม่ไป! แล้วคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันด้วย
