ยามราตรีกาลมาเยือนร่างแน่งน้อยในห้องพัก กำลังเดินเป็นหนูติดจั่น ใจนั้นเกิดลังเลจะเอาอย่างไรดี ไปหาเขาหรือเข้านอน หรือตัดใจเสียแต่ตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้หัวใจถลำลึก เนิ่นนานจนกลายเป็นปัญหาเข้าตัวได้ในที่สุด
นายหลงเป็นใครมาจากไหนก็ไม่รู้ ความจำเขายังไม่กลับคืนมา เธอระแวงใจกลัวว่า เขาอาจจะมีครอบครัวรออยู่ที่ไหนสักแห่ง เธอกลัวเขาจะมีคนรักคอยอยู่ ถ้าปล่อยใจถลำลึกยิ่งขึ้นกว่านี้ คนที่เสียใจก็คงเป็นเธอไม่ใช่ใคร
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ทันใดนั้นหน้าห้องกลับมีเสียงเคาะทำเอาคนคิดหนักสะดุ้ง หันใบหน้าขวับ
“ใครคะ”
“พ่อเบิ้มเอง แล้วเรายังไม่เข้านอนอีกเหรอขวัญไพร” เป็นเสียงของพ่อผู้ใหญ่เจ้าบ้านผู้มีทั้งอิทธิพลบวกกับความเมตตาให้แก่เธอเรื่อยมา ที่ท่านพาเธอมาอาศัยอยู่ด้วยล้วนเกิดจากความหวังดีทั้งนั้น เธอเข้าใจ เลยยอมทำตามความต้องการของทั้งตาสยาและพ่อเบิ้ม
“กำลังจ้ะพ่อเบิ้ม” สาวน้อยตะโกนขานรับพร้อมกับสาวเท้าเดิน
