“ ถ้าเป็นหน้าที่ของสามีล่ะ เพียงพอหรือเปล่า ”
ผมพลั้งปากพูดออกไปเพราะสายตาที่กำลังเห็นผมเป็นคู่แข่ง
“ อาจารย์หมายความว่ายังไงครับ ”
สีหน้าของลูกศิษย์ผมซีเรียสขึ้นมาทันที
“ คุณคงไม่รู้ว่าเราสองคนแต่งงานกันแล้ว ”
ผมเอ่ยอย่างใจเย็น
“ เรื่องจริงหรอหวาย ทำไมพี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ”
คราวนี้เธอเป็นฝ่ายที่ถูกคาดคั้นแทน สายตาที่บ่งบอกถึงความลำบากใจกำลังมองมาที่ผมเหมือนต้องการขอความเห็นและพอเห็นว่าผมไม่ได้พูดอะไร เธอก็ค่อยพยักหน้าเป็นคำตอบ นายลิขิตก็ได้ยืนอึ้ง ไม่สิ ผมต้องใช้คำว่าเรียกว่าช็อกถึงจะถูก
“ ไปรอผมที่รถ ผมจอดรถอยู่ชั้นสามโซนอี ไปถูกไหม ”
ผมอยากจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเองเลยให้เธอไปรอที่รถก่อน เธอรับกุญแจรถไปจากผมก่อนจะทำตามที่ผมบอก หลังจากที่ผมเข้ามานั่งในร้านกาแฟใกล้ๆและได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้อีกฝ่ายฟังมันก็ทำให้บรรยากาศอึดอัดมากขึ้น
“ แต่เท่าที่ผมฟัง อาจารย์กับหวายไม่ได้
