EP.3 พื้นที่ส่วนตัว
1628 Words
EP.3
NEED PRIVACY
" ถ้ามันเป็นแค่ฝันร้ายก็ดีดิวะ แต่มันเคยเป็นเรื่องจริงมาก่อนไง"
" กูถึงไม่เคยลืม " ฉันกำหมัดแน่นภาพความทรงจำที่แสนเจ็บปวดนั้น จะผ่านไปกี่ปี ฉันก็ยังจดจำได้..
สิ่งที่แม่พูด เสียงร้องไห้ของแม่ หยดน้ำตาของแม่ที่ฉันเช็ดให้กับมือ และแม่จากไป..เพราะพ่อ..
บนรถเงียบไปสักพัก ก่อนที่สัญญาณไฟแดงจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว
" รีบๆขับไปเถอะน่า " ฉันบ่นๆ ก่อนจะหยิบบุหรี่ในกระเป๋าขึ้นมาจุดสูบอย่างไม่ใส่ใจอะไร
แอลตัลชะงักไปทันที ก่อนจะหันมามองฉันนิ่งๆ
ฟุบ.... เขากระชากบุหรี่ออกจากมือของฉัน ก่อนจะดับด้วยมือเปล่า และโยนทิ้งลงข้างทางไป
" ไม่มีผู้หญิงดีๆที่ไหนสูบบุหรี่หรอกนะ " แอลตัลถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ
" ทำไมต้องเอาเรื่องผู้หญิงกับผู้ชายมาแบ่งแยกด้วยวะ? " ฉันถามกลับไปและหยิบม้วนที่สองขึ้นมา
" ทีผู้ชายทำเรื่องเหี้ยๆมากมาย ทำไมไม่รู้สึกผิดหรือโดนมองว่าเลวบ้างละ? " ฉันถามขณะที่คาบบุหรี่และเตรียมจะจุดมันอีกครั้ง
" ถ้ามึงอยากจะสูบบุหรี่ หรืออยากจะทำตัวเหี้ยๆ "
" ก็ทำได้นะ แค่อย่ามาทำต่อหน้ากู" สิ้นเสียงนั้นแอลตัลก็กระชากซองบุหรี่ไปทั้งหมด ก่อนจะขย้ำมันจนแหลกละเอียดคามือ และโยนกลับไปที่เบาะด้านหลัง
"เพราะกูคงทนเห็นไม่ได้" มันพูดออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง
" ไอ้แอล " ฉันชักสีหน้าใส่มันอย่างไม่พอใจ
" อีกไม่กี่วันจะเรียนจบ ม.ปลายแล้วนะ หันใช้สมองคิดซะบ้าง"
" อย่าเอาแต่อดีต ที่เจ็บปวดของตัวเองมาทำลายอนาคต " นั่นคือสิ่งที่แอลตัลพูดใส่ฉันทุกวัน จนฉันโคตรจะรำคาญมัน
แกร๊ก ปัง!! ทันทีที่รถจอด ฉันก็ก้าวลงจากรถทันทีโดยไม่สนใจอะไร
@โรงเรียนนานาชาติ ISB
ฉันเรียน โรงเรียนนานาชาติแห่งนี้มาตั้งแต่อนุบาล จนถึงวันนี้ที่ใกล้จะจบม.ปลายแล้ว
อย่าถามเรื่องเกรดเฉลี่ยเลย มันเริ่มห่วยแตกตั้งแต่วันที่ฉันกลายเป็นเด็กกำพร้า...ขาดแม่นั่นแหละ
ในคลาสเรียนวิชาแนะนำ
" เลือกมหาลัยที่จะศึกษาต่อได้รึยังลูก.. เอวาลีน " ครูแนะนำท่านหนึ่งเดินเข้ามาถามฉัน ที่เอาแต่นั่งเล่นโทรศัพท์อย่างไม่ใส่ใจอะไร
" ไม่อะคะ หนูไม่อยากเรียนต่อ " ฉันเงยหน้าตอบไปอย่างนิ่งเฉย
" งั้นเอาแบบนี้ดีไหม? " ครูนั่งลงตรงหน้าของฉัน และจับมือของฉันที่ยังคงกดโทรศัพท์แชทอยู่
" อันนี้คือ มหาลัยชั้นนำในประเทศอังกฤษที่ครู คัดเลือกมาให้มีคณะมากมายเลยนะที่เหมาะกับหนู"
" หนูลองเอาไปค่อยๆเลือก และตัดสินใจดูก่อนดีไหม? " ครูวางแพลนการเรียนปริญญาตรีให้กับฉัน
" พ่อคงให้ครูมาพูดสินะคะ " ฉันตอบไปก่อนจะยิ้มๆ และรับเอกสารเหล่านั้นไว้
อ๊อดดด เสียงบอกเวลาหมดคาบดังขึ้น
ฉันลุกขึ้นยืนทันทีและเดินออกไปจากห้อง ก่อนจะทิ้งเอกสารทั้งหมดนั้นลงถังขยะไปทันที
" อย่าหวังว่าหนูจะยอมทำตามที่พ่อคาดหวังเอาไว้เลย"
" เพราะอะไรที่พ่อเกลียดต่างหาก คือสิ่งที่หนูจะทำ " ฉันกำหมดแน่นและพูดกับตัวเองเบาๆ
ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เพื่อที่จะโดดเรียนคาบต่อไป
...บนดาดฟ้า...
ฉันยังคงนั่งมองท้องฟ้าแบบเดิมทุกๆวัน และยังคงคิดอยู่เสมอว่า
" แม่ไม่ควรทิ้งหนูไว้บนโลกนี้คนเดียวนะ " ฉันเงยหน้าถามไปบนฟ้า
ทำไมฉันถึงไม่ตายไปในเหตุการณ์วันนั้น ทำไมแม่ถึงจากไปโลกที่โหดร้ายนี้ไปคนเดียว
หลังจากที่แม่จากไป จากเด็กร่าเริงคนหนึ่งฉันก็เปลี่ยนเป็นเด็กที่ก้าวร้าว จากคำวินิจฉัยของหมอบ้าๆหลายๆโรงพยาบาล
ฉันรักษาตัวอยู่นานเกือบ ครึ่งปี จนศาลตัดสินให้ฉันกลับมาอยู่ใต้การเลี้ยงดูของพ่อ และพ่อจะเป็นผู้ปกครองโดยชอบทำ จนกว่าฉันจะบรรลุนิติภาวะในวัยยี่สิบปี..
แต่สิ่งที่มันไม่สามารถซ่อมแซม หรือรักษาให้หายได้ คือรอยแผลเป็นภายในใจของฉัน ที่มีต่อพ่อ...
มันเแปรเปลี่ยนจากความรักที่มี มันกลายเป็นความเกลียด ฉันไม่ยอมรับพ่อ เพราะพ่อนั้นแหละที่ทำให้แม่ต้องตาย
แม้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา พ่อจะไม่มีภรรยาใหม่ หรือแต่งงานกับใครอีก
แต่ฉันก็ยังเกลียดพ่ออยู่ดี..
ฟุบ ฟั่บ ฟุบ ฟั่บ ฉันนั่งจุดไฟแชทที่มีตัวอักษรย่อ LA
มันเป็นไฟแชทที่เป็นของฝากจากแอลตัล สมัยที่มันไปเที่ยวแอลเอกับครอบครัว
" กูบอกว่าอย่าสูบบุหรี่ไง " พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงน่ารำคาญๆของมันก็โผล่มาทันที
" ยุ่งฉิบหาย " ฉันแบะปากใส่หน้ามันไปที
" อย่าบอกว่านะ มึงขี้เกียจเรียนถึงขั้นอยากจะเผาโรงเรียนเลยอะ? " มันถามอย่างกวนๆ
" ถ้ากูเผาโรงเรียนขึ้นมาจริงๆ มึงจะทำไง? " ฉันลองถามมันไปแบบขำๆ
" กูก็คงต้องบอก พี่แววทำอาหารไปเยี่ยมมึงในคุกทุกวัน" ไอ้แอลตัลพูดก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆฉัน
พี่แววคือพี่เลี้ยง ควบตำแหน่งแม่บ้านของบ้านแอลตัล และพี่แววก็เลี้ยงทั้งแอลตัลและฉันมาตั้งแต่เด็กเลยเหมือนกัน เพราะว่าเราน่ะตัวติดกันตลอด
" ดูมึงดีใจนะ ที่กูติดคุก? " ฉันกระแทกศอกเข้าที่หน้าท้องมันทันที
ป๊อกๆ ไอ้แอลตัลดีดหน้าผากของฉันเบาๆ
" ดีใจดิ อย่างน้อยมึงก็จะไม่ได้ออกมาสร้างเรื่องให้กูคอยตามแก้ "
" แต่ถ้าไม่มีมึง กูก็คง...เหงาอยู่นะ "จู่ๆมันก็พูดขึ้น ก่อนจะนั่งหันหลังและเทน้ำหนักพิงมาที่แผ่นหลังของฉันแบบทั้งตัว
" หนักนะเว้ย ตัวอย่างกับควาย" ฉันบ่นๆแต่ก็ไม่ได้ขยับอะไร
เราทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบไป และปล่อยให้ลมพัดพาร่องลอยไปบนดาดฟ้าสูงของตึกเรียน
ซึ่งเป็นที่ประจำที่ฉันและแอลตัลชอบมานั่งพัก
" เรื่องเรียนต่ออะ คิดอีกดิ" จู่ๆแอลตัลก็พูดขึ้นมา
" โง่ๆแบบกู ต้องเรียนอีกเหรอ? " ฉันบ่นไป
เพราะฉันเกลียดคณิต เกลียดวิทย์ เกลียดมันทุกวิชานั่นแหละ
" มึงก็เลือกคณะที่คิดว่าใช่ดิวะ มึงชอบแฟชั่น ก็เรียนออกแบบ เรียนสายแฟชั่นไปเลย" แอลตัลยังคงพยายามพูดจาหว่านล้อมฉัน
" ไปเรียนมหาลัยเดียวกับกูก็ได้นะ มีคณะที่มึงน่าจะชอบอยู่ " มันพูดต่อเป็นต่อยหอย
" พ่อกูบังคับให้มึงมาพูดใช่ปะ?"ฉันถามไปอย่างเหวี่ยงๆ
" คุณอาไม่ได้บังคับ กูแค่อยากพูดในฐานะเพื่อน "แอลตัลส่ายหน้าและชักสีหน้าซีเรียสๆใส่ฉัน
" ถ้ามึงอยากไปอยู่ไกลๆบ้าน ทำไมไม่สมัครเรียนต่อต่างประเทศละ คิดดูดีๆ ?"แอลตัลพูดอย่างให้ข้อเสนอที่ฉันไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย
" อื้ม " ฉันตอบไปแอลตัลไปแค่นั้น
ความรู้สึกของการเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายของชีวิตมัธยมนี่มันผ่านไปไวดีนะ
แป๊บๆ ก็เลิกเรียนแล้ว....
ในระหว่างที่ฉันกับแอลตัลกำลังเดินมาเอารถที่ลานจอดรถหน้าสนามฟุตบอล
" วันนี้มีคนขอกลับด้วยนะ " จู่ๆไอ้แอลตัลก็พูดขึ้นมาก่อน
" ใคร? " ฉันถามไปอย่างเหวี่ยงๆ
" พลอยอะ พอดีเมื่อคืนกู.... วันหลังก็บอกก่อนสิ กูจะได้ขับรถกูมาเอง " ฉันพูดสวนกลับไปทันที
" เฮ้ย..มึงเป็นเหี้ยอะไรเนี้ย? "แอลตัลชักสีหน้าและขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
" กูไม่ชอบนั่งรถร่วมกับใคร ที่ไม่รู้จัก " ฉันตอบไปอย่างโมโห
ก่อนจะสะพายกระเป๋าและเดินหันหลังกลับทันที
" เอวา มึงอย่ามางี่เง่าได้ปะ? "นั่นคือเสียงของไอ้แอลตัลที่ตะโกนไล่หลังฉันมา
ฉันยกนิ้วกลางชูกลับไปอย่างไม่พอใจ
" งั้นก็แล้วแต่มึง " แอลตัลก็ตะโกนกลับมาอย่างไม่พอใจเช่นกัน
เพราะเราเป็นพวกไม่มีใครยอมใครอยู่แล้ว จะงอลก็งอล ไม่มีใครง้อใครทั้งนั้น ชิ
ฉันเดินออกมาอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะสวนกับผู้หญิงกระโปรงลายสก๊อตนุ้งสั้นคนหนึ่ง
กระดุมเสื้อแทบจะปริออกมา เพราะเธอใส่เสื้อไซส์ที่เล็กจนเกินไป ราวกับบ้านไม่มีปัญญาซื้อเสื้อเลยต้องใส่ตั้งแต่ อนุบาลจนถึงม.ปลาย
" อ้าว..สวัสดีจ้ะ เอวาลีน " ยัยนั้นเอ่ยทักฉันที่เดินหน้าบอกบุญไม่รับ
ทำให้ฉันหยุดและปรายตาไปมองทางหล่อนเล็กน้อย
" เราพลอย..ใสนะ " ยัยนั้นหยุดยืนแนะนำตัวต่อหน้าฉัน
ฉันหยุดนิ่งและกลอกตาไปทางอื่นด้วยใบหน้าเอือมระอา ใส่ผู้หญิงคนนั้นไป" แล้วนี่วันนี้ไม่กลับรถแอลตัลเหรอ? " ยัยนั้นถามและโบกมือไปทางแอลตัลที่นั่งอยู่ในรถ
"พอดีเราก็กลับบ้านแอลตัลเหมือนกันนะ..." ยัยนั้นพยายามจะแนะนำตัวและบอกให้ฉันเข้าใจในอะไรบางอย่าง
" เลิกปลอมที รำคาญ " ฉันถอนหายใจและพูดออกมาทันทีอย่างไม่สนไม่แคร์ พร้อมกับสีหน้าที่ไม่เป็นมิตร
- Writer
