พาร์ตพี่ธีร์
ผมนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าอู่ซ้อมรถของพ่อเมือง ในมือถือโทรศัพท์ที่ค้างหน้าจอห้องแชตของวิไว้อยู่อย่างนั้น พยายามรวบรวมความกล้าที่จะทักไปก่อน นี่ก็เป็นเวลากว่าหลายวันแล้วที่วิไม่ได้เป็นฝ่ายทักผมมาก่อนเหมือนทุกที เงียบหายไปเลย ไม่เดินผ่านหน้าตึกคณะ ไม่มาแอบด้อม ๆ มอง ๆ หน้าอู่ ไม่ได้ไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
ไอ้นานิเข้ามาเบียดผมพลางนั่งลงตรงข้าง ๆ ใบหน้าตี๋เขยิบเข้ามาส่องหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น “กูเห็นว่าที่พี่สะใภ้ขึ้นแท็กซี่ไปกับเพื่อนว่ะ สงสัยไปนอนค้างบ้านเพื่อนแน่ ๆ”
“เพื่อนคนไหน มน หรือว่า นิดา”
“รู้จักเพื่อนเขาด้วย แอบส่องอะดิ”
“เปล่า วิชอบเล่าให้ฟัง” ผมก้มหน้าลงก่อนจะถอนหายใจออกมา ในอกมันรู้สึกโหวงเหวงไปหมดราวกับว่ามีบางอย่างมันขาดหายไป
“คิดถึงเขาอะดิ ทุกทีวันนี้ต้องไปติวให้เขาใช่ปะล่ะ” นานิว่าอย่างรู้ดี
“มึงนี่รู้ดีจังวะ”
“แน่นอน กูอยู่กับมึงมาตั้งกี่ปี กูไ
