“สี่โมงหรือยังอะแก” ฉันหันกระซิบถามนิดาที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับจนฉันต้องหันไปมองด้วยความสงสัย อ้าวหลับไปซะแล้ว
ฉันมองไปยังอาจารย์ที่กำลังยืนบรรยายอยู่ที่หน้าคลาสเรียนแล้วเผลอหาวออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ดวงตาเคลื่อนไปมองยังนาฬิกาติดผนังหน้าห้องที่บอกเวลาบ่ายสามโมงครึ่งแล้วก็ถอนหายใจ
ทำไมวันนี้เวลามันผ่านไปช้าจังเลย
“ชะเง้อจนคอจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว” มนว่าพลางใช้ข้อศอกสะกิดให้ฉันกลับมานั่งหลังตรงดังเดิม
“มันน่าเบื่ออะ แล้วเวลาก็เดินช้าชะมัด” ฉันบ่นให้เพื่อนสาวฟัง
“ตั้งหน้าตั้งตารออะไรขนาดนั้น นัดกับพี่หมอไว้เหรอ” มนหันมาให้ความสนใจ
“ก็มีนัดติวอะดิ พี่ธีร์ได้งานใหม่เลยได้ติวสามวันครั้งอะดิ” ฉันถอนหายใจด้วยความเซ็ง
“สามวันครั้งยังตั้งหน้าตั้งตารอขนาดนี้ อย่าบอกนะว่าชอบพี่เขามากเลยอะ” มนถามด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันได้แต่ครุ่นคิดถึงช่วงที่ผ่านมา ตอนแรกฉันก็ไม่ได้ชอบพี่เขามากขนาดนี้
