สัมผัสร้าย 3 ผิดซ้ำผิดซ้อน (1)

1728 Words

ฉันไขกุญแจเข้ามาในห้องที่มืดสนิท บอกให้รู้ว่าพี่แสงยังไม่กลับ... เอื้อมมือไปแตะสวิตช์ไฟข้างผนังก่อนหมุนตัวกลับมาดึงประตูปิด เดินขากะเผลกตรงมาที่ครัว วางกระเป๋าไว้บนโต๊ะอย่างหงุดหงิด น้ำเย็นในตู้ก็ไม่ช่วยให้อารมณ์ดีขึ้น ให้ตายสิ ยิ่งคิดยิ่งโมโห ไม่รู้จะไปลงที่ใคร หยิบโทรศัพท์มาโทรหาลูกกอล์ฟระบายเรื่องกระเป๋าอย่างหูดับตับไหม้ คุยอยู่เกือบชั่วโมงอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ก็เริ่มสงบลง ปลายสายร้องเสียอกเสียดายแทนฉันไม่หยุด แต่ก็มีด่ากลับมาเป็นระยะ ที่ฉันซุ่มซ่ามไม่ดูตาม้าตาเรือแถมยังทำให้ร้านมันเสียชื่อด้วย เพราะลูกค้าเพิ่งจะไดเรคไอจีไปด่าที่หลอกให้เสียเวลา ชิ! นั่นน่ะแค่เสียเวลาทำมาเป็นบ่น แต่ฉันเนี่ยเสียหายเต็มๆ ต่อให้ระบายความอัดอั้นไปมากแค่ไหนก็ไม่หายกลุ้มหรอก กระเป๋าใบละตั้งหลายหมื่น อยากจะบ้า! ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ เสียงนาฬิกาปลุก ฉันคลำมือหาโทรศัพท์บนเตียง ก่อนกดปิดเสียงโดยไม่แม้แต่จะลืมตา พลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงกับหมอนอย่างขี้เกียจ สักพักพี่แสงก็จะมาเขย่าตัวเรียกให้ฉันรีบลุกไปอาบน้ำเพราะวันนี้มีเรียนเช้า แต่... กลับไม่มีเรื่องอย่างที่คิด ฉันชะโงกหน้าขึ้นมองไปรอบๆ เพราะผิดสังเกต บนเตียงข้างๆ ไม่มีแม้แต่ร่องรอยคนนอน ผิวเตียงตึงสนิท นี่อย่าบอกนะว่าพี่แสงยังไม่กลับ ความสงสัยช่วยสลัดความง่วงงุนออก ฉันหย่อนขาลงจากเตียง ลุกขึ้นเดินกะเผลกๆ หาพี่แสงจนทั่ว ในห้องน้ำ ระเบียง ก็ไม่เจอ ที่ชั้นรองติดกับประตูก็ยังอยู่ในสภาพเดิมกับเมื่อวาน ไม่รู้ความร้อนใจนี้มาจากไหน ฉันกระย่องกระแย่งกลับมาที่เตียง รู้สึกรำคาญเท้าตัวเองที่เดินชักช้าไม่ได้ดั่งใจ คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กว่าพี่แสงติดต่ออะไรมาบ้าง แต่ทั้งไลน์ เฟสฯ หรือแม้แต่สายโทรเข้าก็ว่างเปล่าไปหมด ไม่บอกกล่าวอะไรสักคำ แล้วพอโทรหาก็ดันติดต่อไม่ได้... แบตหมดหรือเปล่านะ ฉันจ้องมองชื่อพี่แสงบนหน้าจออย่างครุ่นคิด ก่อนจะพิมพ์เข้าไปในไลน์ รอสักพักก็ไม่มีวี่แววว่าจะอ่าน คงจะแบตหมดจริงๆ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่แสงไม่กลับห้อง แต่ทุกครั้งเขาจะบอกฉันก่อนไม่ใช่หายไปเลยแบบนี้ ...คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ฉันส่ายหน้าไล่ความรู้สึกไม่สบายใจออกจากหัว เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ความจริงแล้วฉันจะไม่มาเรียนก็ได้ ใช้ข้อเท้าเป็นข้ออ้างลาป่วยแต่เพราะข้อความจากคะนิ้งที่ส่งมาตั้งแต่เช้าตรู่ทำให้ฉันคึก รีบลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดนักศึกษาออกมามหาลัย คะนิ้ง : ริกกี้บอกว่าวันนี้เรซมีเรียนทั้งวัน ฉันจ้องข้อความที่ค้างอยู่บนจอระหว่างนั่งซ้อนท้ายวินมอไซค์เข้าไปในมอ เมื่อคืนฉันดันทักคะนิ้งไปตอนก่อนนอนว่าอยากเคลียร์กับเรซ ถ้าเจอให้บอกด้วย คะนิ้งถึงได้ทักมาบอกตอนเช้า ฉันแค่พิมพ์ไปเล่นๆ ไม่ได้คาดหวังมากแต่คะนิ้งกลับตอบสนองได้ดีเกินคาด ใครจะคิดว่าหน้าใสๆ แบบนั้นจะพึ่งพาได้จริงๆ วินมอไซค์จอดหน้าตึก ฉันรู้สึกตัว รีบเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋า เหยียดเท้าลงแตะพื้นอย่างระมัดระวังแล้วส่งเงินให้พี่วิน แล้วหันหน้าเดินเข้าตึก “อุ๊ยตายละ” เสียงอุทานส่อเสียดดังขึ้น เดิมทีฉันจะไม่สนใจสักนิดถ้าไม่ใช่เพราะเสียงนั่นคุ้นหูซะจนน่ารำคาญ หันไปมองก็เจอกับพะแพงน้องสาวพี่แสงตามคาด ฉันกลอกตาไปมากำลังจะเดินไปข้างหน้าอย่างไม่อยากใส่ใจ เสียงแดกดันยิ่งกว่าสุนัขเห่าก็ลอยมากระแทกหู “ทำเป็นเจ็บ ที่แท้คงจะหาเรื่องอ่อยพี่ชายฉันอีกล่ะสิ” ฉันสูดหายใจลึก ข้อเท้าข้างที่ได้รับบาดเจ็บปวดหนึบเหมือนกดทับด้วยโซ่เส้นใหญ่ ไม่ต้องเหนื่อยหันกลับไปมองพะแพงกับเพื่อนก็ยกโขยงกันมายืนขวางทางอย่างทันใจนึก “ทำอะไรไว้อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้” ฉันจ้องสายตาร้อนระอุของพะแพงนิ่ง ช่วงนี้ยิ่งมีชนักติดหลังเยอะอยู่ด้วย ไม่อาจทำเป็นเฉยเมยเหมือนทุกครั้งที่ถูกแขวะ “หมายความว่ายังไง” ฉันรักษาท่าทีสงบเยือกเอาไว้ ไม่อยากให้ยัยพวกนั้นเห็นว่ากำลังแตกตื่น พะแพงกวาดสายตามองฉันอย่างประเมินครู่หนึ่งก่อนแสยะยิ้มหยันออกมา “อีกไม่นานหรอก พี่แสงได้เฉดหัวเธอทิ้งแน่” พูดเอาความสะใจเสร็จก็หันไปส่งสายตาเรียกพวกตัวเอง เชิดหน้าเดินออกไปราวกับหงส์ที่ไม่อยากลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับโคลน ตั้งแต่คบพี่แสงฉันโดนพะแพงดูถูกมาจนเอียนแล้ว แต่ไม่เคยมีครั้งไหนทำฉันร้อนรุ่มเท่านี้มาก่อน ฉันมาจากครอบครัวธรรมดาออกจะค่อนข้างมีปัญหาด้วยซ้ำ แต่นั่นแหละมีบ้านไหนบ้างไม่มีปัญหา เทียบกันแล้วฐานะที่บ้านฉันกับพี่แสงต่างกันราวฟ้ากับเหว เขารวยมาก แต่ไม่เคยหลงตัวเอง ไม่ถือตัวเหมือนน้องสาว พี่แสงออกจะเรื่อยเปื่อยไปสักหน่อย แต่มีความอบอุ่น อยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัย ที่สำคัญตามใจฉันเกือบทุกอย่าง ฉันไม่เคยคิดเรื่องเลิกกับเขาเลย จนเมื่อกี้คำพูดพะแพงทำให้ฉันรู้สึกเหมือนวัวสันหลังหวะ ตื่นตระหนกจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ฉันอยู่ในห้องเรียน แทบลืมความตั้งใจของตัวเองไปแล้ว เอาแต่คิดพะวงถึงพี่แสง ไล่โทรศัพท์ดูเขายังไม่อ่านไลน์เลย โทรไปก็ไม่ติด ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า โธ่เอ๊ย ฉันเข้าเฟสฯ ไล่ดูหน้าเฟสเพื่อนพี่แสงทีละคนก่อนเห็นรูปที่พวกเขาอยู่ในร้านเหล้า ในนั้นมีพี่แสงด้วย แต่ไม่ได้ถูกแท็กชื่อ บนรูปมีข้อความสั้นๆ ว่า ‘วันเกิดไอ้เหม่ง’ ฉันไล่อ่านคอมเมนต์ไปเรื่อยๆ ก็รู้ว่าพวกเขาไปดื่มกันต่อที่ห้องเพื่อนคนหนึ่งจนเช้า ค่อยโล่งใจหน่อย ที่แท้ก็ไปกินเหล้ากับเพื่อนนี่เอง แบตคงจะหมดเลยไม่ได้โทรบอกฉัน... ระหว่างกำลังใจลอยก็มีคนเดินเข้ามานั่งลงข้างๆ “คะนิ้ง?” ยัยนี่มาสาย... กำลังฉีกยิ้มอายๆ ให้ฉัน บริเวณผิวแก้มแดงระเรื่อเป็นพิเศษ ไม่ใช่แดงเพราะปัดแก้มด้วย ทำอะไรมาเนี่ย ฉันดึงสายตาจากคะนิ้งไปมองยังโต๊ะที่พวกเค้กกับนิกนั่งอยู่ บังเอิญฉันเข้าห้องช้าไปสิบนาทีก็ มาถึงอาจารย์สอนก็เริ่มสอนแล้วเลยไม่กล้าเดินข้ามโต๊ะไปหาพวกนั้น เลือกโต๊ะแถวหลังที่อยู่ใกล้ประตูนั่งเงียบๆ แต่... ผ่านไปจนเกือบจะครึ่งคลาสคะนิ้งโผล่มา สายกว่าฉันอีก “เพิ่งมาเหรอ ตอนแรกนึกว่านั่งอยู่กับพวกนั้น” ฉันส่งสายตาไปทางนั้นก็เห็นว่าเค้กกำลังหันมามองพร้อมกับโบกมือทักทายเบาๆ คะนิ้งโบกมือตอบเค้กก่อนหันมามองหน้าฉันแวบหนึ่ง ก้มลงเปิดหนังสือไปพลางพูดไปพลาง “อืม โดนริกกี้แกล้งน่ะ” ยัยนั่นกลั้นยิ้มเหมือนคนเก็บอาการไม่อยู่ แก้มแดงระเรื่อราวกับเพิ่งผ่านเรื่องน่าเขินอายมา โดนแกล้งอิท่าไหนวะเนี่ย เฮ้อ! ช่างเหอะ คงเป็นอย่างที่คิดนั่นแหละ ฉันเบือนหน้ากลับมาฟังอาจารย์ที่กำลังอธิบายทฤษฎีอะไรสักอย่าง ฟังไม่เข้าหัวเลยแฮะ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเขี่ยเล่นจนหมดเวลา ทุกคนทยอยออกจากห้อง ฉันรอจนคนที่ประตูเริ่มบางก็ลุกขึ้น พอดีกับที่เค้กกับคนอื่นๆ เดินออกมาจากโต๊ะนั่งด้านใน “เท้าเป็นอะไรน่ะเทียน” เค้กทักเสียงแหลมทันทีที่เห็นข้อเท้าฉันถูกพันด้วยผ้าก๊อซสีขาว “เคล็ดน่ะ” “ไปทำยังไงล่ะนั่น” นิกมองด้วยสายตาประหลาดใจ เมื่อวานยังเห็นฉันดีๆ อยู่เลย “เดินตกทางต่างระดับอะดิ โง่เนอะ” ฉันแกล้งด่าตัวเองเนียนๆ คะนิ้งลอบมองฉันแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ฉันโดนรุมด่าว่าเซ่อซ่าอยู่ไม่นานพวกนั้นก็หมดความสนใจหันไปคุยเรื่องอื่น เพราะไม่มีเรียนต่อตอนบ่าย พอลงมาถึงใต้ตึก ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ ไม่มีใครอยู่กินข้าวเที่ยงที่มอ ฉันเองก็ตั้งใจว่าจะกลับไปรอพี่แสงที่ห้องเหมือนกัน กำลังจะผละออกมาก็ได้ยินเสียงเค้กถามคะนิ้งว่า “กลับไงเนี่ย” “เดี๋ยวริกกี้มารับ” “อ้อเหรอ” เค้กทำหน้าหมั่นไส้แวบหนึ่งก่อนตวัดสายตาร้อนแรงมาทางฉัน “นี่ก็รอพี่แสงมารับใช่มะ ชิ! เบื่อคนมีความรักจริงวุ้ย!” เค้กทำสะบัดสะบิ้งใส่คนโน้นคนนี้เสร็จ ก็ย่ำเท้าเดินออกไปราวกับสายฟ้าแลบ ฉันกะพริบตาปริบๆ ยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ ฉันกับคะนิ้งมองสบตากันอย่างไม่รู้จะพูดอะไรอยู่พักหนึ่ง เสียงคะนิ้งก็ดังขึ้น “พี่แสงมารับเหรอ” “อ้อ เปล่าน่ะ เดี๋ยวกลับเอง” “อ้าว...” คะนิ้งเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ได้พูด ตอนนั้นโทรศัพท์ของคะนิ้งก็ส่งเสียงเตือน ฉันมองอย่างไม่ได้ตั้งใจ เห็นข้อความบนหน้าจอแว๊บๆ รู้แค่ว่าเป็นริกกี้ส่งมาแต่อ่านไม่เข้าใจ “....” คะนิ้งขมวดคิ้วหลังอ่านเสร็จ “มีอะไรหรือเปล่า” “ริกกี้น่ะ มารับไม่ได้ ให้นิ้งติดรถเรซกลับ” แววตาฉันเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น ความคิดสายหนึ่งแล่นปราดเข้ามาในหัว “คะนิ้ง” “หืม?” “....”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more