แผนรักกับดักคุณทนาย (ฐานทัพ+อบเชย)

รังแกเด็ก

@Ice lover.

เด็กชายวัย5ขวบนั่งกินไอศกรีมด้วยความเอร็ดอร่อย บนม้านั่งหน้าคาเฟ่ปากเล็กๆ เลอะเปอะเปื้อนไปด้วยคราบช็อกโกแลต,ช็อกโกเลต สร้างรอยยิ้มให้ผู้คนที่เดินเข้าเดินออกอยู่หลายคนด้วยความเอ็นดูในความน่ารักของเด็กชายตัวน้อย

“ที่นี่หรอวะ” ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อเหลาราวเทพปั้นเอ่ยขึ้นเมื่อมองไปที่ป้ายร้าน แต่แล้วสายตาก็หันไปเห็นเด็กน้อยหน้าตาน่ารักนั่งกินไอศกรีม ดวงตากลมโตจ้องมองมาที่เขาพอดี ก่อนจะส่งยิ้มกว้างๆ ให้เขาอย่างเป็นมิตร เหมือนกับที่ทำกับทุกคนก่อนหน้านี้เวลามีคนมอง “ยิ้มอะไรของมัน” เขามองหน้าเด็ก แล้วขมวดคิ้ว ด้วยความที่ไม่ได้ชอบหรือรักเด็กแต่ทุนเดิมอยู่แล้ว จึงเบนสายตาไปมองอย่างอื่นแทน

“ฮัลโหลครับพี่ ผมถึงแล้วนะครับ จะให้ผมเข้าไปรอข้างใน หรือรอหน้าร้านครับ” ฐานทัพเอ่ยถามปรายสาย ทันทีที่หยิบมือถือกดโทรออก

[พี่ใกล้ถึงแล้ว เดี๋ยวรอหน้าร้านก่อนก็ได้ ค่อยเข้าไปด้วยกัน] เสียงทุ้มของเพื่อนรุ่นพี่เอ่ยบอก เป็นอันว่าเข้าใจ จึงรีบกดวางสายแล้วมองหาที่นั่งแถวๆ หน้าร้าน

แต่หน้าคาเฟ่เล็กๆ มันก็มีแค่เก้าอี้ตัวยาวที่เด็กนั่นนั่งอยู่แค่ตัวเดียว เขาจึงถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวนั้น และขยับห่างมาชิดขอบของอีกฝั่ง

แพร่บ! แพร่บ!

เสียงเลียไอศกรีมที่มันดังขึ้นข้างๆ เขา พร้อมกับเด็กน้อยที่มานั่งชิดเขาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

“เห้ย!! มาได้ไงเนี้ย” ฐานทัพเอ่ยถาม

“โอบเห็นคุณลุงนั่งคนเดียว คงเหงาน่าดู เลยมานั่งเป็นเพื่อนครับ”

“ใครเหงา นี่ แล้วก็ขยับออกไป เดี๋ยวไอติมของนายมันจะเปื้อนเสื้อฉัน” ฐานทัพปัดมือไล่ หัวคิ้วขมวดกันมุ้น เป็นปม วันนี้เขายิ่งใส่เสื้อขาวมาด้วย ขืนเลอะไอศกรีมสีน้ำตาลจากเด็กนี่ วุ่นวายกันพอดี

“หื้ม อร่อยมาก” โอบรักเลียไอศกรีมหน้าตาเฉย ไม่สนใจคำไล่ของฐานทัพเลยแม้แต่น้อย

“นี่!! ฉันบอกให้ถอยออกไป เดี๋ยวเสื้อฉันเปื้อน!!” ฐานทัพกดเสียงต่ำเชิงดุ

“...” เด็กน้อยเบะปากใส่ แล้วเลียไอศกรีมในมือ อย่างเอร็ดอร่อยต่อ ตั้งใจยั่ว ให้เขาอยากกินด้วยท่าทีกวนๆ จนฐานทัพเริ่มที่จะหมดความอดทนกับความกวนของเด็กน้อยคนนี้

“อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ” เขาข่มอารมณ์ไว้

“อร่อยชะมัด” โอบกอดยังคงทำหน้ากวน ศีรษะเล็กก็โยกไปมาเบาๆ เชิงล้อเลียน ลิ้นน้อยๆ ก็ยังเลียไอศกรีมในมือไม่หยุด แถมยังยื่นหน้ามาใกล้ๆ เขาอีก

หมับ อ้ำ!!

ไอศกรีมรสช็อกโกแลตที่เหลือเกือบเต็มโคนถูกแย่งจากมือน้อยๆ ของโอบรัก จากนั้นก็ยัดเข้าปากหน้าตาเฉย ทีนี้กลายเป็นเขาที่ทำหน้าทำตากวนๆ ใส่เด็กชายตัวเล็กแทน แถมยังเคี้ยวไอศกรีมที่ยังเหลืออยู่ยั่ว ด้วยท่าทีน่าหมั่นไส้

“ฮึก ฮึก แง้!!” เด็กชายตัวน้อยร้องไห้ออกมาเสียงดัง เรียกสายตาให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาหันมองกันเป็นตาเดียว

“นี่!! หยุดร้องไห้เดี๋ยวนี้เลยนะ นายเป็นคนยั่วฉันก่อนเอง” ฐานทัพเอ่ยบอกเสียงดุ

“งื้อ มี๊ มี๊อยู่ไหน ฮือ!!” เด็กน้อยร้องไห้เสียงดังลั่น ตะโกนเรียกหาใครบางคน จนในที่สุด ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งหน้าตั้งออกมาจากคาเฟ่หน้าตาตื่น ใบหน้าสวยน่ารัก แต่กลับดูดื้อรั้น บวกกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ โชยเตะจมูกของฐานทัพที่นั่งอยู่ข้างๆ เด็กชายโอบรักหลานที่เป็นดั่งลูก ผมหยักศกที่ถูกมัดขึ้นเป็นหางม้า เปิดหน้าของเธอทำให้ดูทะมัดทะแมงยิ่งขึ้น และน่ามอง เครื่องหน้าของเธอมันดูสวยเสียจนเขาตะลึง

“โอบครับ เป็นอะไรครับ ใครทำ” เสียงหวานๆ เอ่ยถามเด็กชายตัวน้อย

นิ้วชี้น้อยๆ ชี้ไปทางฐานทัพที่เอาแต่นั่งมองเธอราวกับต้องมนต์ แต่แค่ครู่เดียวเท่านั้นก็รีบดึงสติขอตัวเองกลับมา เพราะตอนนี้เขากำลังถูกเด็กบ้านี่กล่าวหา

“ลุงแย่งไอศกรีมโอบครับ ฮือๆๆๆ” ดวงตากลมโตหันไปตวัดมองเขาตาเขม็ง

“คุณทำอะไรหลานฉัน!!”

“ก็เด็กนี่มันยั่วฉันก่อน ฉันไม่ผิด”

“คุณเป็นบ้าหรือไง เป็นผู้ใหญ่ภาษาอะไรรังแกเด็ก!!”

“อ้าว แล้วไม่ถามหลานตัวเองบ้างล่ะ มากินยั่วอยู่ได้” ฐานทัพเถียง

“เอาเงินมา” มือเล็กแบไปตรงหน้าฐานทัพ ด้วยท่าทีเรียบนิ่ง พยายามข่มอารมณ์ตัวเองเอาไว้สุด และก็ไม่อยากที่จะเสียเวลามามีเรื่องด้วย แค่เรื่องที่ต้องมาวันนี้ก็เครียดจะตายอยู่แล้ว

“ไม่ ฉันไม่ผิด หลานเธอนั่นแหละ มากวนฉันก่อน นายบอกป้านายไปสิว่านายมายั่วฉันก่อน” คำว่าป้ามันทำให้เลือดขึ้นหน้า กะจะเจรจาดีๆ แล้วนะ พอพูดว่าป้านี่ปรี๊ดเลย อบเชยคนนี้จะไม่ทน

“อาย่ะ ป้าบ้านนายสิ”

“เอ้าหรอ นึกว่าป้า โทษๆ เห็นใส่กระโปรงยาวๆ เหมือนสุ่มไก่ คิดว่าน่าจะอายุเยอะแล้ว แถมดูขี้วีนอย่างกับคนหมดเมนส์”

“นี่ไอ้บ้า กล้าดียังไงมาตัดสินฉันที่การแต่งตัว ถึงฉันจะแต่งตัวเชย แต่เนื้อในฉันเป็นคนแซ่บนะยะ” ฐานทัพใช้สายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ไม่รู้ว่าหลุดออกมาจากยุคไหน หน้าตาก็ดี แต่แต่งตัวเชยสะบัดไปเลย

“มี๊ครับ ฮือๆ โอบอยากกินไอติม”

“โอ๋ๆ เดี๋ยวมี๊พาไปซื้อให้ใหม่ครับ แต่โอบต้องบอกมี๊ก่อนว่าเมื่อกี้โอบได้แกล้งตาลุงนี่หรือเปล่า”

“เฮ้ยๆ พี่ก็พอมั้ง เรียกลุงเลยหรอ”

“เหอะ ทีนายยังเรียกฉันว่าป้าได้เลย ทำไมฉันจะเรียกนายว่าลุงไม่ได้”

“อ้อ อยากคู่กับลุงว่างั้น? จะจีบหรอ?” ฐานทัพเอ่ยขึ้นด้วยท่าทียียวนกวนประสาท พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปถามอบเชยใกล้ๆ

“จีบก็บ้าและ ทุเรศ เอาหน้าออกไปห่างๆ เลยนะ” สองมือเล็กยกขึ้นดันหน้าฐานทัพออกอย่างแรง ก่อนจะหันไปจับมือหลานชาย แล้วจูงเข้าร้านไป

“หึ! ยัยป้าเอ้ย” เมื่อเธอเดินเข้าไปในร้าน เขาก็เอ่ยขึ้นมาเพียงลำพัง รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากอย่างชอบใจ