41 เนรมิตความสวย
1282 Words
ขาเรียวยาว เพราะความสูงมากกว่าเกวลินเกือบยี่สิบเซ็นติเมตร จึงทำให้ชายกระโปรงที่ควรจะอยู่แค่ตรงเข่า กลับร่นขึ้นสูง อวดเรียวขาขาว สวยนวลเนียน
“สวยมากเลยค่ะคุณเจน”
“เอ่อ....คุณเกลคะ คือมันจะเว่อร์ไปมั้ย”
เธอถูกตามตัวมาแต่เช้า เพื่อมาแต่งตัว โดยมีช่างกิตติมศักดิ์ เป็นถึงสะใภ้ใหญ่ของแสงสุขฟาร์ม นริสพอรู้ว่าภรรยาสาวจะทำอะไร ไม่มีเอ่ยห้าม แถมยังออกปากสนับสนุนทันที เมียทำอะไรก็เห็นดีเห็นงามไปหมด
เจนจิราได้แต่แอบชื่นชมความรักของคนทั้งคู่ และอดนึกสงสารเจ้านายไม่ได้ จะแทรกเข้าไปอยู่ตรงไหน ในเมื่อพวกเขารักกันมากมายขนาดนี้
“ไม่เว่อร์เลย เพราะคุณเจนแต่งแบบนี้แล้วสวยมาก ว่าแต่จะไปยังไงคะเกลก็ลืมถาม เอางี้ เดี๋ยวเรียกคนขับรถที่ฟาร์มไปส่งถึงบ้านงาน” เกวลินจัดแจงให้เสร็จสรรพ ราวกับพี่สาวคนโตกำลังดูแลน้องสาว เมื่อมองนาฬิกาข้างผนังบอกเวลาใกล้จะเจ็ดโมงเช้าแล้ว
“ไม่ต้องหรอกค่ะคุณเกล”
“อ้าว แล้วจะไปยังไงคะ อย่าบอกนะว่าคุณเจนจะขับรถไปเอง ไม่ได้นะคะ สวยแล้วก็ต้องมีคนไปส่ง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ พอดีคุณพงษ์...เอ่อ นัดไว้ว่าจะมารับ”
“คุณพงษ์มารับเองเหรอคะ!?”
“ค่ะ”
เอาแล้วสิ มันชักจะยังไงๆ แต่ที่แน่ๆ เธอคิดถูกแล้วที่ตั้งใจเนรมิตดึงความสวยที่ซ่อนอยู่ของเจนจิราออกมาให้ชาวโลกได้ประจักษ์ อยากให้ใครบางคนได้มาเห็นจริงๆ เลย ว่าผู้ช่วยสาวสวยแค่ไหน จะได้เลิกมองว่าลูกน้องตัวเองไม่มีดีสักที
“งั้นก็ดีสิ มาค่ะเดี๋ยวเกลไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณเกลท้องอยู่นะคะ ต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยเจนแต่งตัวก็เหนื่อยมากแล้ว ถ้ายังให้คุณเกลไปส่งอีก มีหวังหมอฤทธิ์มาเล่นงานเจนน่ะสิ ขอบคุณมากนะคะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เหนื่อยที่ไหนกัน เกลชอบ ยิ่งเห็นคุณเจนสวยแบบนี้ก็ยิ่งภูมิใจ ไม่ใช่ว่าคุณเจนไม่สวยนะคะ ปกติก็สวย แต่วันนี้สวยมากกว่า”
“คุณเกลอะ ชมแบบนี้เจนก็เขินสิคะ”
“ไม่ต้องเขิน มั่นใจเข้าไว้ว่าเราสวย”
“ขอบคุณนะคะ”
“ค่ะ ว่าแต่จะไปรอที่หน้าบ้านใหญ่ใช่มั้ยคะ”
“ใช่ค่ะ”
“แล้วไปยังไง ไม่ให้ขี่รถเครื่องไปเด็ดขาดนะคะ เดี๋ยวผมเสียทรงหมด”
เจนจิราแทบจะหัวเราะก๊ากออกมา เมื่อคิดภาพตามที่นายจ้างสาวพูด เธอไม่กล้าหรอกเดี๋ยวพวกคนงานในฟาร์มเห็นแล้วจะแตกตื่นกันไปหมด อีกอย่างก็ไม่เคยสวยจัดเต็มแบบนี้มาก่อน
เธอยังรู้สึกเขินตัวเอง มันเว่อร์เกินไปด้วยซ้ำ แค่จะไปเป็นแขกร่วมงานบุญ อยากไปแบบธรรมดาไม่ต้องโดดเด่น แต่เกวลินกลับจัดเต็มให้เธอราวกับจะไปร่วมเป็นเจ้าภาพก็มิปาน
“เดี๋ยวเดย์มารับค่ะ”
“อ้อ แล้วไป”
“คุณเกลคะ ถ้าเสร็จงานแล้วเจนจะซักให้สะอาดเอี่ยมเหมือนใหม่ เอามาคืนนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยที่ให้เจนยืมชุด” ตอนเห็นชุดครั้งแรกเธอตกใจแทบช็อค ใครจะไปกล้าใส่กัน ทั้งสั้นทั้งบาง อีกอย่างมันก็สวยงามเกินฐานะลูกจ้างอย่างเธอ เจนจิราปฏิเสธทันที แต่สุดท้ายเธอก็สู้แรงคะยั้นคะยอของเกวลินไม่ได้ หรือจะพูดให้ถูกคือขัดใจนายจ้างสาวไม่ได้ และยังมีนริสอีกคนที่เออออตามภรรยาสาวไปเสียทุกอย่าง เธอหรือจะกล้าขัด
“ไม่ต้องคืนเลยค่ะ ชุดนี้เกลตั้งใจยกให้คุณเจน เพราะมันเหมาะมาก ใส่เข้ารูปสวยพอดีเป๊ะ เหมือนเกิดมาเพื่อเป็นของคุณเจนเลย”
“แต่คุณเกลคะ...”
“ไม่มีแต่ค่ะ ยกให้จริงๆ ไม่ใช่อะไรหรอกนะคะ ท้องโตขนาดนี้คงไม่มีโอกาสได้ใส่แล้วล่ะ”
“แต่มันแพงเกินไป”
“แพงอะไรคะ เกลไม่ได้จ่ายสักบาท ฉะนั้นยกให้...โอเคปะ” เกวลินชูนิ้วขึ้นทำท่าโอเค พร้อมยิ้มใส่ตาเธอ เล่นเอาเจนจิราถึงกับพูดไม่ออก
“แต่หมอฤทธิ์ตั้งใจซื้อให้...”
“เกลก็ตั้งใจยกให้คุณเจน”
“คุณเกล”
“เอาน่า แค่เดินให้สวยที่สุดในงาน แค่นั้นคนตั้งใจให้ก็มีความสุขที่สุดแล้วค่ะ”
“...ขอบคุณนะคะคุณเกล”
ความรู้สึกตื้นตัน ทำเอาต่อมน้ำตาหญิงสาวแทบพัง นัยน์ตาสั่นระริกคลอด้วยหยาดน้ำ เธอต้องรีบยกมือขึ้นเช็ด ก่อนมันจะไหลออกมาเลอะเครื่องสำอางที่เกวลินอุตส่าห์บรรจงแต่งแต้มให้ตั้งแต่เช้า
ในชีวิตไม่เคยมีใครจะมาสนใจ หรือดูแลเธอเหมือนพี่น้อง เหมือนญาติคนหนึ่งแบบนี้ ญาติผู้ใหญ่คนเดียวที่มีก็แค่ลุงมิ่ง ที่รักและดีกับเธอแต่ก็เป็นแบบแข็งกระด้างไม่อ่อนโยนเหมือนผู้หญิง ส่วนเขาคนนั้นที่เคยดี ตอนนี้ก็เปลี่ยนไปแล้ว
พอเกวลินมาทำดีด้วยเธอจึงรู้สึกอ่อนไหว ทั้งที่ญาติก็ไม่ใช่ และยังเป็นถึงเมียเจ้านาย แล้วยังลดตัวลงมาคลุกคลีกับลูกจ้างแบบเธอ
“ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ เกลตั้งใจอยากให้คุณเจนสวยที่สุด คราวนี้ล่ะคุณพงษ์ได้ตะลึงแน่”
“คุณเกลพูดอะไรอย่างนั้นคะ” จากที่กำลังซึ้งน้ำตาแตก แทบจะเบรกหัวทิ่มเมื่อเจ้านายสาวพูดมีเลศนัย
“คอยดูสิ เกลว่าใช่แน่ๆ”
“เจนไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นหรอกค่ะ”
“คุณเจนไม่คิด แต่เชื่อสิ วันนี้ต้องมีคนตกหลุมรักคุณเจนแน่นอน” เจ้านายสาวหัวเราะชอบใจ พลางใช้สายตากวาดมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าแววตาพึงพอใจ หน้าตาสวยหวาน หุ่นก็เพอร์เฟค ขาเรียวขาว หนุ่มๆ ไม่น้ำลายหกให้มันรู้ไป
เจนจิราออกมายืนรอเดย์ที่หน้าบ้านริมน้ำ หลังจากโทรบอกและนัดแนะกันเรียบร้อยแล้ว ขณะยืนรอก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดเข้าโซเชียลเลื่อนดูไปเรื่อย เป็นการรอเวลา แต่จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น คิ้วเรียวสวยที่บรรจงวาดไว้อย่างสวยงามขมวดมุ่น สายตาเพ่งมอง หัวใจเต้นตึกตัก
...เจ้านายโทรมา...
“ค่ะ”
‘อยู่ไหน’
“เจนอยู่บ้านคุณเกลค่ะ”
‘ไปทำอะไรที่นั่น’
“มาเอาของขวัญที่จะไปร่วมงานธะนะฟาร์ม และก็เอ่อ...”
‘ใครใช้ให้เธอไป’
หญิงสาวกลอกตามองบน ก็เธอไลน์แจ้งไปแล้วว่า นายใหญ่สั่ง แสดงว่าเขาไม่เคยคิดจะสนใจเปิดอ่านข้อความที่เธอส่งไปให้เลยใช่ไหม
“นายใหญ่สั่งค่ะ”
ปลายสายเงียบไปสักพัก ก่อนจะได้ยินเสียงถามกลับมา ‘ใครไปส่ง’
“เดี๋ยวคุณพงษ์มารับค่ะ”
‘เมื่อกี้เธอว่าไงนะ”
“เจนบอกว่า คุณพงษ์จะมารับค่ะ”
‘เธอเป็นอะไรกับเขาถึงต้องมารับ แล้วที่แสงสุขไม่มีรถไปส่งหรือไง’
“มีค่ะ แต่พอดีคุณพงษ์บอกว่าเป็นคนเชิญเจน ก็เลยจะมารับด้วยตัวเอง”
‘เค้าบอกเธอก็โง่เชื่อหรือไง’
“เอ๊ะ! เกี่ยวอะไรกับโง่ เจนไปทำบุญค่ะ”
‘เจนเธอนี่มัน...’
- Writer
