“หยอกจ้า...หยอก รักมากที่สุดแหละคนนี้ ชีวิตเจนถ้าไม่มีลุงสักคน ป่านนี้ก็คงไปอยู่บ้านเด็กกำพร้าที่ไหนสักแห่งละมั้ง หรือไม่ก็อาจจะเป็นขอทานข้างถนนไปแล้ว”
เจนจิราขยับลงไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าลุงมิ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นวางพาดขา ใบหน้าหวานซบลงบนตักชายสูงวัยซึ่งบัดนี้วันเวลา และสุรา ได้พรากความหล่อเหลาหายไปหมด ผมก็ขึ้นสีดอกเลาเต็มหัว ร่างกายที่เคยสูงใหญ่ เริ่มผอมแห้ง และเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา
“เออ!” เมื่อหลานสาวง้องอน สีหน้าคนแก่ก็ดีขึ้น มุมปากยิ้มเล็กน้อยอย่างมีชั้นเชิง เขาก็รักหลานสาวคนนี้ที่สุดเหมือนกัน
“แล้วเอาไง จะไปหาหมอมั้ย”
“ไม่หรอกจ๊ะ เดี๋ยวหายากินก็น่าจะดีขึ้น”
“งั้นเอ็งก็กินยา แล้วนอนพักอยู่บ้าน ข้าจะไปทำงานแล้ว”
“เดี๋ยว!”
“อะไร”
“กินข้าวก่อน”
“กาแฟแก้วเดียวก็พอแล้ว”
“ลุงก็แบบนี้ทุกที อาหารเช้ามันดีกับสุขภาพ ไม่เคยเรียนมาหรือไง”
“ข้าแก่ปูนนี้ เกินจะมาเคร่งเรื่องอาหารหลักห้าหมู่แล้ว
