สายตาหรี่มองลูกน้องสาว นอกจากฝีมือทำงานที่เก่งกาจ และละเอียดรอบครอบแล้ว คุณสมบัติที่ถูกใจเขาคือ เจนจิราไม่เคยงี่เง่า เป็นคนคุยง่าย ตรงๆ แมนๆ ดี เขาถึงไว้ใจและสนิทกับเธอมากกว่าลูกน้องคนอื่น แต่คราวนี้กลับดูเหมือน...
กำลังงอน
“กลับไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“ฉันสั่งว่าไม่ต้องไปทำงาน เธอฟังไม่เข้าใจเหรอ”
“เอ่อ...ค่ะ เดี๋ยวเจนกลับเอง นายวิชญ์ไม่ต้องลำบากไปส่งหรอก”
“กลับเอง? เดินยังไม่ไหวจะกลับยังไง”
“ถ้าไม่ไหว เดี๋ยวตามเดย์...”
“เจน!!”
หญิงสาวถึงกลับสะดุ้ง เมื่อเขาตวาดเสียงดัง ใบหน้าแหงนขึ้นมอง รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร อยากแก้ความเข้าใจให้เขาเสียใหม่ เลิกคิดว่าพวกเธอจะมีอะไรกันได้แล้ว เธอรักเดย์เหมือนน้องชาย อีกอย่าง ตอนนี้เธอก็คงมองใครไม่ได้อีก
เพราะไอ้หัวใจไม่รักดี ไอ้หัวใจโง่ๆ ดวงนี้มันดันไปรักคนที่ไม่ควรรักไปแล้ว
แต่ใบหน้าคมกลับฉกลงมา ริมฝีปากหนาทาบลงมาแนบแน่น ปิดป
