ลั่วชิงอีหลังจากกลืนโอสถฟื้นฟูลมปราณเข้าไป นางก็นั่งขัดสมาธิเพื่อฟื้นฟูลมปราณที่สูญเสียไป และทำการพักฟื้นอาการเหนื่อยล้าจากการฝืนใช้กระบวนท่ากระบี่สุดท้ายไปในตัว
หนึ่งเค่อผ่านไป ดวงตาสีฟ้าทะเลเบิกตาขึ้นอย่างช้าๆ แม้ร่างกายจะยังเหน็บชาอยู่บ้าง แต่พลังปราณในร่างกลับค่อยๆ เติมเต็มขึ้นมาแล้ว
“พลังงานฟ้าดินแถวนี้ไม่เลวจริงๆ” พึมพำสองสามคำ ลั่วชิงอีก็ลุกขึ้นยืน กำฝ่ามือแน่นพลางกล่าวเสียงเย็น “วิชากระบี่ของเซียวเฮอทรงพลังจริงๆ หากในจังหวะสุดท้ายข้าใช้ออกมาไม่ทัน คนที่ล้มลงคงเป็นข้าแล้ว”
จากนั้นลั่วชิงอีก็เดินไปยังต้นอ่อนสีฟ้าเล็กๆ ต้นนั้น นางเด็ดผลเพลิงเทวาสามสิบกว่าลูกออกมาทั้งหมด สุดท้ายก็บรรจุลงขวดหยกใบน้อย แล้วเก็บลงแหวนมิติ
หลังจากเก็บผลเพลิงเทวาเสร็จ ลั่วชิงก็ยกกระบี่นภาเยือกแข็งขึ้น ค่อยๆก้าวไปยังศพวานรอสูรช้าๆ ก่อนจะกรีดเปิดสมองของมัน “โอ๊ะ มีแกนอสูรด้วย”
เมื่อผ่าเปิดสมองวานรอสูร แกน
