ลั่วชิงอีนั่งไขว้ห้างอยู่บนเก้าอี้อย่างโอหังท่าทางละม้ายคล้ายคลึงกับจักรพรรดินีผู้สูงศักดิ์ ฝ่ามือเรียวยาวปัดแขนเสื้อเบาๆ พลางรำพัน
“น่าเสียดายจริง เดิมทีข้าตั้งใจว่าจะขอรับการชี้แนะจากพรหมยุทธ์เทพหอกที่เคยผงาดเหนือผู้คนในแคว้นจินหลงสักครา บัดนี้ดูแล้วคล้ายว่าหมดโอกาสแล้ว น่าเสียดายจริงๆ”
เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูโอหังของเด็กสาวตรงหน้า หางตาฮัวป๋ากระตุกโดยไม่ส่อพิรุธ แววตาคมกล้าสีม่วงจับจ้องไปยังใบหน้างามที่ไม่คล้ายจะพูดเล่นของลั่วชิงอี
อึดใจให้หลัง ชายชราก็เปล่งเสียงหัวเราะคำหนึ่งพลางเบนสายตาฉับไว ลอบนึกดีใจในอก ‘ ท่าทีของแม่หนูนี่…มิได้หวั่นเกรงอันใดต่อการฟื้นฟูพลังฝีมือของตน โชคดีที่เมื่อครู่ มิได้แตกหักสิ้นเชิง ไม่เช่นนั้นสู้กันขึ้นมา ใครชนะใครแพ้ ยังตอบไม่ถูกจริงๆ ’
ยิ่งไปกว่านั้น…การล่วงเกินนักปรุงโอสถที่สามารถหลอมโอสถระดับพิภพขั้นสูงได้นั้น เป็นเรื่องที่ไม่ฉลาดอย่างมาก หากตนเก่งพอที
