“มันก็จริงอยู่ แค่เป็นลมไม่ใช่ตาย แต่คุณทำอย่างนี้ไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ วันนี้ลัลณ์เข้าเวรบ่ายนี่ก็สิบโมงกว่าแล้วยังเสร็จไม่ถึงครึ่ง ลัลณ์ไม่ไปทำงานสายเหรอ” อธิปชักเห็นใจลัลณ์ลนินขึ้นมา เขาอดเห็นใจและสงสารไม่ได้
“คุณพี่กำลังใจอ่อน คุณพี่ลืมไปแล้วเหรอคะว่า มันทำอะไรไว้กับเราบ้าง”
“แต่เท่าที่ผมจำได้ คนที่ทำกับเราคือพิม ไม่ใช่ลัลณ์” คะนึงนิจหันควับมองสามี เมื่อได้ยินประโยคคำพูดของเจ้าสัวผู้ร่ำรวย
“เป็นพี่น้องกันก็ต้องรับผิดชอบร่วมกันสิคะ คุณพี่อย่ามาพูดให้นิดเข้าใจว่า คุณพี่เข้าข้างมัน ถ้าคุณพี่คิดแบบนั้น เห็นทีเราต้องเป็นศัตรูกัน”
“ผมไม่ได้เข้าข้างลัลณ์ ผมเป็นสามีคุณ ผมก็ต้องเข้าข้างคุณสิ แต่ที่เตือนเพราะไม่อยากให้ใครนินทาคุณได้ว่า เป็นแม่ผัวใจร้ายเหมือนในละครที่กดขี่ข่มเหงลูกสะใภ้ ผมจำได้ว่า คุณเคยว่าแม่ผัวในละครว่าใจร้าย ใจดำทำกับนางเอกตัวเล็กๆ ได้ลงคอ รู้ไหมว่า ตอนนี้คุณกำลังเป็นแม่
