“เดี๋ยวพี่ลงไปช่วยคุณพ่อคุณแม่ ถือของขึ้นมานะ หวาอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม” บ่ายวันต่อมาร่างสูงของก้องภพเดินมาบอกกับน้องสาวของตัวเองที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ใจเขาก็ไม่อยากจะให้น้องสาวละสายตาไปไหนแต่ก็ต้องไปช่วยคุณพ่อกับคุณแม่ถืออาหารมากมายขึ้นมา
“หวาอยู่ได้ หวาไม่ทำอะไรโง่ ๆ อีกแล้วค่ะ”
“สัญญานะ”
“สัญญาค่ะ” รอยยิ้มบางปรากฏบนใบหน้าสวย นิ้วก้อยเล็กยกขึ้นมาชูต่อหน้าพี่ชายตัวเองเป็นสัญลักษณ์ของคำสัญญาระหว่างพี่น้องที่เคยมีให้กันตั้งแต่เด็ก
ภายในห้องพักผู้ป่วยที่มีร่างบางกำลังยืนมองบรรยากาศนอกหน้าต่างเงียบ ๆ สมองครุ่นคิดเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับชีวิตของเธอจนแทบตั้งรับไม่ทัน รวมถึงเหตุการณ์ที่เธอคิดจะจบชีวิตของตัวเอง เพียงแค่คิดว่าทุกอย่างจะจบ
“มาแล้วเหรอคะ” ประตูห้องพักผู้ป่วยอยู่เปิดเข้ามา ร่างบางคิดว่าพี่ชายของตัวเอง เธอหันหน้าไปมองทางประตูที่กำลังมีชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสวมเสื้อกวาน์เดินเข้ามา
