คุณหมอแสนร้าย

นี่มันแค่เริ่มต้น

เช้าวันต่อมาร่างบางนอนซมอยู่บนเตียงนุ่ม ยี่หวาไม่ขยับตัวไปไหนเธอยังคงนอนนิ่งด้วยร่างกายที่ปวดร้าวและบอบช้ำเป็นจ้ำ

พิษไข้ที่เล่นงานหญิงสาวตั้งแต่เมื่อคืน ทำให้อุณหภูมิในเช้านี้แผ่ร้อนไปทั่วร่างบางที่นอนคุมโปงอยู่บนเตียง เธอรับรู้ว่าพิษไข้ต้องเล่นงานแต่ เนื่องจากตัวเธอเองเป็นคนไม่ชอบทานยาเท่านั้นนักเช้ามาจึงเป็นสภาพแบบนี้

วันนี้หญิงสาวไม่ได้มีงานสำคัญอะไร เธอจะปล่อยร่างกายของตัวเองได้นอนพัก เพื่อฟื้นฟูร่างกายแต่ดูเหมือนทุกอย่างจะไม่เป็นใจ เมื่อมือถือเครื่องหรูแผดเสียงร้องตั้งแต่สายของวัน

มือบางควานหามือถือของตัวเองโดยที่ยังไม่ลืมตาขึ้นมามองว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาเวลานี้ เธอกดรับสายทันที

(สวัสดีค่ะ)

(มาหาฉันเดี๋ยวนี้) เปลือกตาร้อนเผ่ายากต่อการลืมตาตื่นก่อนหน้านี้เบิกตาโต เมื่อเธอได้ยินเสียงเข้มจากปลายสายและเธอจำได้ดีว่าเสียงนี้คือเสียงของใคร

(ฉันไม่สะดวก)

(อย่าท้าทาย)

(ฉันป่วยอยู่)

(นั้นมันเรื่องของเธอ ฉันให้เวลาเธอครึ่งชั่วโมงมาตามโลเคชั่นที่ฉันส่งไป)

(นี่!!นายจะ) ยังไม่ทันที่ร่างบางจะตอบโต้กลับ ปลายสายก็ชิงตัดสายทิ้งไปไม่รอคำปฎิเสธหรือตอบรับของยี่หวาแต่อย่างใด มีเพียงแค่คลิปที่ชายหนุ่มถ่ายเก็บเอาไว้เมื่อคืนส่งมาให้กับหญิงสาว

มือบางกำมือถือของตัวเองเอาไว้แน่น แววตาที่แฝงไปด้วยความเศร้าหมองภายในใจได้แต่เตือนสติตัวเองไม่ให้คิดทำร้ายตัวเองไปมากกว่านี้

สองขาเรียวก้าวลงจากเตียงอย่างยากลำบาก ความเจ็บเล่นเข้ามาปะทะใจกลางสาวของเธอจนแทบก้าวไม่ออกแต่ในเมื่อหญิงสาวมีเวลาไม่มากนัก เธอจึงกัดฟันข่มความเจ็บเอาไว้แล้วรีบเดินเข้าไปภายในห้องน้ำเพื่อจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองภายในเวลาอันสั้น

(ฉันถึงแล้ว) ใบหน้าและเปลือกตาร้อนผ่าวแหงนหน้ามองคอนโดหรูสูงตระหง่าน ใบหน้าสวยเริ่มซีดเผือดแต่เธอก็พยายามฝืนตัวเอง กดต่อสายหาเบอร์ของผู้ชายสารเลวคนนั้น

(ขึ้นมา)

(แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณอยู่ตรงไหน) เสียงหวานเริ่มแหบแห้งเถียงกลับผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้เธอต้องมายืนอยู่ตรงหน้าคอนโดแห่งนี้

(ไปที่ประชาสัมพันธ์บอกชื่อฉัน ไปทำความสะอาดห้องฉัน)

(ฉันไม่รู้จักชื่อนาย) ร่างบางรีบตอบกลับปลายสายด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เพราะเธอไม่รู้จักผู้ชายสารเลวคนนี้ แม้แต่ชื่อของเขาเธอก็ไม่รู้จักและไม่อยากรู้จักด้วยซ้ำ

(คามิน) ชายหนุ่มตอบกลับหญิงสาวก่อนที่ปลายสายจะรีบกดวางอย่างรวดเร็ว เหมือนกับว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้อยู่ที่คอนโดและนั่นก็ทำให้ยี่หวารีบเดินเข้าไปภายในคอนโดแจ้งชื่อของผู้ชายสารเลวคนนั้น ก่อนที่พนักงานจะยื่นคีย์การ์ดให้กับเธอ

ยี่หวาเดินมาหยุดหน้าประตูห้องตามหมายเลขที่พนักงานแจ้ง เธอยืนสูดลมหายใจเข้าออกลุก ๆ ก่อนจะตัดสินใจแตะคีย์การ์ดเข้าไปภายในห้อง

ดวงตากลมโตกวาดตามองภายในห้องที่ถูกตกแต่งโทนสีกรมตัดขาวที่ดูกว้างขวางและหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ที่ดูแพง เหมาะกับบุคลิกของผู้ชายคนนั้นซึ่งแตกต่างจากสันดานโดนสิ้นเชิง

“เป็นหมองั้นเหรอ” เสียงพึมพำของยี่หวาเอ่ยพูดกับตัวเองเบา ๆ คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัย ผู้ชายที่รังแกผู้หญิงอย่างเขาเป็นหมองั้นเหรอ? อาชีพที่เธอคิดมาตลอดว่าคงเป็นคนดีและอ่อนโยนกับทุกคนซึ่งไม่ใช่กับผู้ชายคนนี้

“เธอจะยืนอยู่อีกนานไหม” เสียงเข้มของคามินดังขึ้นด้านหลังของยี่หวา ร่างสูงยืนกอดอกพิงประตูมองร่างบางที่ยืนเหม่อลอยเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ก่อนที่ขายาวจะก้าวเข้ามาภายในห้อง

“ฉันต้องทำอะไร”

“ทำความสะอาดไง”

“ทำไมคุณถึงไม่จ้างแม่บ้านให้ฉันจ้างให้เอาไหม” เมื่อไม่เห็นความจำเป็นใด ๆ ที่เธอจะต้องมานั่งทำความสะอาดห้องให้กับผู้ชายคนนี้

“หึ!!ใช้เงินแก้ปัญหาจนเคยตัวสินะ”

“ไอ้ผู้ชายปากหมา” อุ๊บ!! ร่างบางสาดคำพูดไม่สุภาพใส่คามิน ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ห่างเดินไปรั้งท้ายทอยร่างบางเข้ามาประกบปากจูบอย่างรุนแรงจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวของเลือด จูบรุนแรงที่ชายหนุ่มมอบให้ทำให้ยี่หวาได้แต่ออกแรงทุบตีแผ่นอกแกร่งให้ปล่อยเธอ

“ไอ้สารเลว” ใบหน้าสวยแดงก่ำไปด้วยความโมโหและพิษไข้ที่เริ่มเล่นงานเธอ ร่างบางยืนกำหมัดจนตัวสั่นกับความน่าด้านของผู้ชายคนนี้

“เธอกับฉันก็พวกเดียวกัน”

“อย่าลดคุณค่าของฉันไปเทียบกับคนอย่างคุณ”

“หึ!!คนอย่างเธอไม่มีค่าเลยสักนิด” เสียงเข้มเอ่ยบอกกับหญิงสาว ก่อนจะเดินสาวเท้าเข้าไปภายในห้องนอนของตัวเอง ปล่อยให้ยี่หวายืนคับแค้นใจอยู่ตรงนั้น

ก่อนที่หญิงสาวจะตัดสินใจรีบลงมือทำความสะอาดคอนโดให้กับคามินด้วยร่างกายที่เริ่มอ่อนล้าและอ่อนเพลีย

“ฉันกลับได้รึยัง” หลังจากที่ยี่หวาทำความสะอาดห้องให้กับคุณหมอคามินเสร็จ ร่างบางเดินมาบอกกับคุณหมอหนุ่มที่กำลังนั่งทำงานผ่านไอแพดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สู้ดีนัก

“เชิญ!!” และเมื่อได้รับคำอนุญาตจากชายหนุ่ม หญิงสาวจึงรีบเดินออกจากคอนโดของผู้ชายคนนี้ทันที

“หนูเป็นอะไรรึเปล่า” ใบหน้าซีดเผือดของยี่หวาที่เดินออกมารอแท็กซี่หน้าคอนโด ถูกยามเอ่ยถามด้วยใบหน้าที่ตกใจ เพียงแค่เห็นใบหน้าไร้สีของเธอ

“หนูไม่เป็นอะไรคะคุณลุง คุณลุงช่วยเลือกแท็กซี่ให้หนูก็พอ”

“ได้ ๆ เรียกแล้วไปโรงพยาบาลนะนางหนู”

“ขอบคุณค่ะ”

การกระทำของหญิงสาวอยู่ในสายตาของคามินทั้งหมด ใบหน้าเรียบเฉยยืนมองแผ่นหลังบางเงียบ ๆ ไร้อารมณ์และความรู้สึกที่แสดงออกมา ใบหน้าหล่อยากจะคาดเดาความคิดของเขาได้จนบางครั้งผู้ชายอย่างคามินคือบุคคลอันตรายเกินต้านทาน

“นี่มันแค่เริ่มต้น”