“ตอนแรกว่าจะกลับมะรืนนี้…แต่ตอนนี้เกิดเปลี่ยนใจแล้วละครับ ว่าจะอยู่ต่ออีกสักพัก ถ้าเจ้าของบ้านเมตตา ไม่ไล่ให้ผมกลับอเมริกาเสียก่อน” กล่าวพลางชำเลืองไปทางน้ำผึ้งเป็นเชิงถาม
ที่คาร์ลอสพูด น้ำค้างไม่เข้าใจนัก จึงแอบป้องปากกระซิบถามพี่สาวเบาๆว่า
“เขาจะค้างคืนที่นี่หรือคะ?”
“…”
น้ำผึ้งพยักหน้าแทนคำตอบ
คนเป็นน้องสาวรู้สึกตกใจ ทว่าก็ไม่ได้เอ่ยอะไรมากไปกว่านั้น ทั้งที่อดนึกในใจไม่ได้ ถึงความเหมาะสมที่ชายหญิงจะพักร่วมบ้านเดียวกันในยามวิกาล
น้ำผึ้งรู้อีก ว่าน้องสาวกำลังคิดอะไร จึงรีบอธิบายเสียก่อนที่น้ำค้างจะคิดไปไกล อีกนัยก็อยากจะขอความเห็น เมื่อสบโอกาสที่จะพูดคุยได้ ขณะที่คาร์ลอสแยกออกไปนั่งอยู่กับลูกชายของเธอที่หน้าจอโทรทัศน์
“ไม่ควรใช่ไหม…พี่จะได้ไล่ให้เขากลับไปพักที่โรงแรม” น้ำผึ้งขอความเห็น
“ไล่เลยหรอ?” น้องสาวย่นหน้าผาก
“อืม…” พี่สาวพยักหน้า
“น้ำไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ เพียงแต่รู้สึ
