2
1331 Words
เธอเกลียดบิดาที่มีผู้หญิงมากมายทั้ง ๆ ที่มีมารดาอยู่แล้ว ท่านโดนยิงตายเพราะปกป้องบิดาของเจตน์เอาไว้
แต่ที่เธอเกลียดก็เพราะว่าบิดาเสเพล เหล้ายาจัดหมด ไม่ต่างจากเจตน์ เจตน์ดื่มเหล้า สูบบุหรี่ อบายมุขครบเครื่อง เธออยากมีครอบครัวสงบสุข แต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เจ้าชู้ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับสิ่งไม่ดี ไม่ทำธุรกิจสีเทา ๆ แบบนี้
เธอกับเขาไม่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง เธอชอบชีวิตสุขสงบ ในขณะที่เขามีแต่ต่อยตี ไม่พอใจก็พาพวกไปรุมกระทืบจนเลือดตกยางอก ควักปืนออกมาไล่ยิง ทำตัวอยู่เหนือกฎหมาย
“เธอเป็นของพี่ตั้งแต่ช่วยพี่เอาไว้วันนั้น ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้หรอก เพราะพี่เลือกให้เธอมาเป็นผู้หญิงของพี่ ขอแค่เธอตอบตกลง พี่จะทำทุกอย่างที่เธอต้องการ เธอก็รู้ว่าพี่เป็นคนพูดคำไหนคำนั้น”
“พลอยไม่อยากให้พี่เจตน์ต้องมาเปลี่ยนเพราะพลอยนะคะ คนเราเป็นยังไงก็ต้องเป็นอย่างนั้น เปลี่ยนไม่ได้นานหรอก เดี๋ยวก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม พลอยควรเลือกแฟนที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับเหล้ายา ไม่เจ้าชู้ชีวิตน่าจะมีความสุขมากกว่า” เธอคิดว่าเขาแค่อยากได้เธอ เพราะเธอได้ยาก เขาอาจจะเลิกกับทุกคนก็จริง พอเขาได้เธอแล้ว ก็คงเบื่อ หันไปเจ้าชู้กับผู้หญิงคนอื่นอีก เธอไม่อยากน้ำตาเช็ดหัวเข่า
“ก็ที่พี่เป็นแบบนี้เพราะเธอไม่ยอมคบกับพี่” เขาโทษว่าเป็นความผิดของเธอ เลยประชดเอาผู้หญิงทุกคนที่มาเสนอให้ แต่ไม่คิดจริงจังกับใคร
เขาอยากทำให้เธอรู้ว่าถึงเธอไม่คบกับเขา ก็มีผู้หญิงมากมายอยากคบกับเขา อยากได้เขาด้วยกันทั้งนั้น แต่เป็นเขาเองที่ไม่อยากได้ใคร
“พี่หิวยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง” เขาพาเธอมารับประทานอาหารในห้างดัง
“แล้วทำไมพี่ไม่กินล่ะคะ”
“รอเธอไง เรานัดกันไม่ใช่เหรอ”
“พลอยกินแล้วค่ะ”
“กินแล้วก็ไม่เป็นไร”
“พลอยอิ่มแล้ว”
“อิ่มแล้วก็กินอย่างอื่นได้ นั่งเป็นเพื่อนกันหน่อย ถ้าเธอยังขืนหนีพี่อีก พี่จะจูบเธอโชว์ต่อหน้าลูกค้าในร้าน” คนเถื่อนแบบเขาทำได้ทุกอย่าง พลอยไพลินไม่กล้าหือกับเขา
เธอเลยกินอาหารพอเป็นพิธีเพราะมื้อกลางวันกินจนอิ่มไปแล้ว
เขาส่งข้อความมานัดเธอชวนไปกินอาหารกลางวันด้วยกัน แต่เธออ่านแล้วไม่ตอบ หนีไปกินที่ศูนย์อาหารของมหาวิทยาลัยแทน
“พี่นี่เอาแต่ใจจังเลยนะคะ”
“ก็มีแต่เธอที่ไม่เคยตามใจพี่”
“ตามใจเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ไม่ไหวเหมือนกันค่ะ” เขายิ้มเมื่อเธอด่า
“เป็นโรคจิตหรือไงคะ พลอยด่าพี่อยู่นะคะ ทำไมถึงยังยิ้มอยู่อีก”
“แฟนด่าแปลว่าแฟนรัก” เขาชอบให้เธอสนใจเขา ด่าก็ไม่เป็นไร เขาก็รับฟัง เธอจะทำอะไรกับเขาก็ได้ ขอแค่ให้เธออยู่กับเขา สนใจเขา เจตน์ไม่ชอบให้เธอสนใจอย่างอื่นหรือคนอื่นมากกว่าเขา
“พี่นี่โรคจิตจังเลย ชอบให้ด่าเหรอคะ”
“ช่วงนี้รายงานเยอะ ช่วยทำหน่อย”
“รายงานของพี่ พี่ก็ทำเองสิคะ”
“เดี๋ยวให้ตังค์กินหนม”
“พลอยคิดแพงนะคะ” ไม่อยากช่วยเขาทำหรอก แต่เพราะค่าขนมล่อตาล่อใจ
เธออยู่กับยาย แต่ยายเพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อปีกลาย ทิ้งมรดกเอาไว้จำนวนหนึ่งแต่ไม่ได้มากมายอะไร เธอมีสมใจซึ่งเป็นแม่บ้านคอยช่วยดูแลบ้าน ไม่อย่างนั้นเธอคงต้องอยู่บ้านหลังนั้นคนเดียว
ดังนั้นเธอจึงต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เธอไม่ได้ไปทำงานพาร์ทไทน์หรือรับจ้างทำงานอะไรที่ไหน เธอรับจ้างทำรายงานให้นักศึกษาในมหาวิทยาลัยนี่แหละ
และลูกค้าคนสำคัญของเธอก็คือเจตน์ เขาจ้างเธอแทบจะทุกอย่างที่ต้องส่งอาจารย์ จะเรียกได้ว่าเขาไม่เคยแตะต้องรายงานของตัวเองเลยก็ว่าได้ นอกจากออกไปพรีเซ้นส์งานเท่านั้นถึงได้หยิบมันขึ้นมาเปิดอ่านคร่าว ๆ
คนหัวดีแบบเขาสอบได้เอทุกวิชา แต่เขาไม่ชอบมานั่งคร่ำเคร่งกับการทำรายงานอะไรแบบนี้ เขาเลยจ้างเธอ แต่พลอยไพลินไม่รู้หรอกว่าคนเถื่อน ๆ แบบเขาแค่อยากใกล้ชิดเธอ เลยจ้างเธอให้มาช่วยทำรายงานให้เขา
เธอเรียนอยู่ปีหนึ่งก็จริง แต่ความรู้ของเธอมีทุกระดับชั้นทุกคณะ ทุกสาขาวิชา เพราะรับงานนักศึกษาทุกคนที่จ้าง เลยต้องอ่านหนังสือและหาข้อมูลในวิชานั้น ๆ ไปด้วย ทำให้เธอมีความรู้รอบด้าน เธอหัวดีเรียนเก่ง สามารถสรุปเนื้อหาแต่ละวิชาได้ดี เพียงแค่ได้อ่านหนังสือหรือได้ฟังบรรยายในวิชานั้น ๆ
“คิดแพงแค่ไหน พี่ก็มีปัญญาจ่ายเธอน่า”
“รู้แล้วค่ะว่ารวย” เธอย่นจมูกใส่คนอวดรวย
“รายงานพี่เร่ง ส่งวันมะรืนนี้ เธอไปทำให้พี่คืนนี้เลยได้ไหม” คนเจ้าเล่ห์หลุบสายตาลงมองจานข้าว พลอยไพลินจึงไม่ได้เห็นแววตาบางอย่างของเขา
“ไปทำให้หมายความว่ายังไงคะ”
“ไปทำให้ที่คอนโดฯ พี่ไง”
“ไม่ไปค่ะ พลอยจะรับมาทำที่บ้าน”
“งั้นพี่ไปค้างบ้านเธอ”
“ไม่ได้ค่ะ”
“ทำไม”
“มันไม่เหมาะค่ะ”
“พี่สมใจก็อยู่ ไม่เหมาะยังไง” เขากวาดสายตามองเด็กสาวที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นตาหนาเตอะ
“พลอยไม่ไว้ใจพี่เจตน์”
“พี่ต้องพรีเซ้นส์งาน เธอทำเสร็จพี่จะได้รีบอ่าน วิชานี้สำคัญมากนะ”
“ทำเสร็จเดี๋ยวพลอยส่งอีเมล์ให้ค่ะ”
“ไม่เอามันช้า” เขาหาข้ออ้าง “งั้นพี่จ้างคนอื่นก็ได้” เขาหันไปกินข้าวต่อ
พลอยไพลินกัดปาก ตอนนี้เธอไม่มีลูกค้า ไม่รู้เหมือนกันว่าลูกค้าหายไปไหนในช่วงสัปดาห์นี้ การรับงานของเจตน์ทำให้เธอพอมีรายได้ เธอไม่ควรปฏิเสธ เพราะถ้าเธอมีงานล้นมือ เธอก็ไม่รับงานเขาอยู่แล้ว เพราะไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขาในทุก ๆ ทาง
“ก็ได้ค่ะ แต่พี่ต้องไปบ้านพลอย” ไปทำที่คอนโดฯ ของเขาเธอก็เหมือนเดินเข้าถ้ำเสือ ได้จับเขากินน่ะสิ
ขนาดเธอพยายามแต่งตัวให้เชยแสนเชยขนาดนี้ เขายังทำท่าจะงาบเธออีก เจตน์ไว้ใจไม่ได้ เขาเป็นเสือผู้หญิง
“ได้สิ” เขายิ้มรับ ดูมีความสุขกับสิ่งที่เธอตอบรับออกมา
พลอยไพลินถอนใจพรืด แต่รับปากไปแล้วไม่ควรพูดกลับไปกลับมา และเธอเองก็ไม่ใช่คนแบบนั้นด้วย
เย็นวันนั้นเจตน์จึงกลายเป็นแขกของที่บ้านไปโดยปริยาย สมใจจึงทำอาหารเย็นต้อนรับเจตน์ด้วย
“พี่ไม่รู้ว่าอาหารจะถูกปากคุณเจตน์หรือเปล่าน่ะค่ะ” สมใจเอ่ยกับเจ้านายสาว
“ยังไงเขาก็ต้องกินได้ค่ะ อีกอย่างฝีมือการทำอาหารของพี่สมใจอร่อยไม่มีใครเทียบได้ ยังไงเขาก็ต้องกินแน่นอนค่ะ” เพราะสมใจอยู่กับยายของเธอมานาน ท่านเลยสอนทำอาหารจนเก่งกาจ สมใจไม่มีครอบครัว ไม่มีญาติที่ไหน หลังจากคุณยายเสียก็อยู่กับเธอที่นี่ต่อ เพราะผูกพันกันมาหลายปี เธอเองก็อุ่นใจที่มีสมใจอยู่ด้วยกัน เธอจึงไม่เคยคิดว่าสมใจเป็นคนใช้ แต่คิดว่าอีกฝ่ายเปรียบเสมือนญาติคนหนึ่ง
- Writer
