หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
“เอาล่ะเด็ก ๆ มากันครบรึยังคะ” เสียงอาจารย์เอ่ยถามขึ้น ขณะที่พวกเรากำลังนั่งอยู่บนรถบัสขนาดใหญ่ที่จะมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนที่จะไปทำจิตอาสา
“ครบแล้วครับ” พี่ขุนที่นั่งอยู่กับพี่คินบอกออกไป
“โอเค งั้นออกรถได้เลยค่ะ” อาจารย์หันไปบอกคนขับรถด้วยท่าทีสุภาพ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันสนใจไปกว่า...
“เขาไม่ไปเหรอ” ฉันหันไปถามน้ำขิงที่นั่งอยู่ด้านข้างตัวเอง แม้ว่าจะรู้สึกโมโหตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ยังคงสนใจคนใจร้ายคนนั้น
“ใคร?”
“...”
“ไหนบอกจะเลิกสนใจไง” น้ำขิงถามพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
“ก็แค่...สงสัย” เพราะบนรถตอนนี้มีนักศึกษาทุกคนยกเว้นเขาไง
“เธอนี่นะ...”
“...พี่เขาก็ไปแหละ แต่เห็นพี่ขุนบอกเขาขับรถไปเอง”
“คนเดียวเนี่ยนะ?”
“อืม”
“...” ฉันก็นิ่งไปกับคำตอบของเพื่อน แม่ฮ่องสอนมันก็ไม่ใช่ใกล้ ๆ เลยนะ...
“เลิกสนใจเถอะน่า ไหนว่าจะหยุด”
“ก็หยุดแล้ว” ฉันบอกออกไป
“เธ
