“ห้าทุ่มครึ่งแล้ว...” ฉันหยิบนาฬิกาขึ้นมาดูเมื่อถึงเวลาเลิกงานของตัวเองสักที
พึ่บ ฉันจัดการเดินเอาถาดประจำหน้าที่ไปเก็บ ก่อนจะเดินลงไปด้านล่างเพื่อเปลี่ยนชุด
“ได้กลับสักที...” หลังจากที่ทำงานด้วยความอึดอัดมานาน วันนี้เรียกได้ว่าเป็นวันทำงานที่ฉันรู้สึกได้ว่าฉันอึดอัดเป็นที่สุด ทั้งสายตาจากเพื่อนร่วมงานด้วยกัน รวมถึง...สายตาคมของใครคนนั้นที่เอาแต่จ้องฉันไม่หยุด
“มองอะไรนักก็ไม่รู้...” เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย
“เฮ้อ” ช่างเหอะวี กลับห้องดีกว่า
ตึกตึก แล้วฉันก็เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสะพายเปิดประตูหลังร้านเดินออกไปทันที แต่...
“...” ดวงตาฉันเบิกกว้างออกมาด้วยความตกใจ ทันทีที่เปิดประตูไปเจอคนตัวสูงที่ฉันบ่นเขาอยู่ในใจนั้นกำลังยืนพิงรถมองหน้าฉันอยู่
ฉันควรจะเดินหนีไปเลยไหม หรือว่า...ควรจะทักเขาดี
“เลิกงานแล้วใช่ไหม” ยังไม่ทันที่ฉันจะตัดสินใจ เสียงทุ้มก็เอ่ยถามขึ้น
“ค...คะ? อ่อ...ค่ะ”
