ตึกตึก...
ทันทีที่วิ่งเข้ามายังด้านในด้วยเร่งรีบนั้น สองเท้าฉันก็ต้องชะงักไปเมื่อเจอสายตาคมของใครบางคนที่ยืนมองหน้าฉันอย่างเอาเรื่อง
“ฉันโทรหาทำไมไม่รับ” คุณมาร์ตินถามฉันด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“พอดี...ฉันปิดเสียงโทรศัพท์ไว้น่ะค่ะ ก็เลยไม่ได้ยิน”
“เธอนี่แม่ง...”
“งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ได้เวลาเริ่มงานแล้ว” ว่าแล้ว ฉันก็รีบวิ่งเข้าไปเปลี่ยนชุดทำหน้าที่ของตัวเองทันทีโดยมีคุณมาร์ตินที่ยังคงมองตามฉันมาด้วยท่าทีหัวเสียอยู่อย่างนั้น แต่ว่าฉันก็ไม่ได้สนใจ
“ขอโทษที่มาเลทนะคะพี่ทราย” ฉันรีบเอ่ยบอกพี่ทรายที่ต้องทำงานโซนเดียวกันวันนี้
“ไม่เป็นไร ๆ ห้านาทีเอง”
“เดี๋ยววีปิดร้านคนเดียวก็ได้นะคะ
“วี อย่าคิดมากสิ มันห้านาทีเอง พี่ไม่ได้ซีขนาดนั้น”
“...” ฉันก้มหัวไปให้พี่เขาด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเช่นเดิม
“พอ ๆ เลิกทำหน้าแบบนั้นได้ละ แล้ว...” อยู่ ๆ พี่ทรายก็ชะงักมองหน้าฉันนิ่ง
“...ทำไมปากเจ่อแบบนั้นล่ะ”
