ตึกตึก
“ฟู่ว!” เสียงฉันถอนหายใจออกมาหลังจากที่หนีคุณมาร์ตินเดินเข้ามานั่งในห้องเรียนที่ประจำของตัวเอง ซึ่งก็คือด้านหลังสุดริมประตูห้อง โดยไม่นานก็มีร่างสูงคุ้นเคยของพี่ดินเดินเข้าไปนั่งยังที่ประจำของเขาเช่นกัน
“...” ฉันเผลอเงยหน้าขึ้นไปสบสายตากับอีกคนด้วยความไม่ตั้งใจ สายตาคมเองก็มองหน้าฉันด้วยท่าทีนิ่งเรียบ
พึ่บ ฉันจึงค่อย ๆ หันหน้าไปมองยังหน้าห้องทำเหมือนไม่สนใจ แต่ในขณะนั้นเอง...
พึ่บ! ก็มีเสียงใครบางคนเดินเข้ามานั่งลงด้านข้างฉัน
น้ำขิงสินะ
“น้ำขะ...” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบ ฉันก็ต้องทำตาโตออกมาทันทีด้วยความตกใจ
“...คุณมาร์ติน!” ใช่ เป็นเขาจริง ๆ
“บอกให้เรียกพี่ไง” คนตัวสูงเอ่ยบอกฉันด้วยท่าทีสบาย ๆ
“คุณเข้ามาห้องเรียนฉันทำไมคะ ออกไปเลยนะ”
“ไม่ไป” ว่าแล้ว อีกคนก็นั่งทำหน้าไม่สนใจ
“คุณมาร์ติน”
“เรียกพี่สักทีดิ เรียกคุณอยู่ได้”
“...” ฉันก็ได้แต่นั่งนิ่งมองคนด้านข้าง
เขานี่ม
