ให้ตายเถอะ ปวดหัวมาก...
ตึกตึก
แล้วฉันก็เดินตรงไปยังห้องพยาบาลที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากบริเวณที่ฉันยืนอยู่ โดยทันทีที่เดินไปถึงก็พบแต่เพียงความเงียบงัน
ก๊อก ๆ
ฉันตัดสินใจเคาะประตูเก่าตรงหน้าไป
เงียบ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรตอบกลับมาแม้แต่น้อย
“สงสัยจะไม่มีคน...” พอคิดได้แบบนั้น ฉันก็เอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตูพร้อมกับผลักประตูเข้าไปสุดแรง เพราะด้วยความที่มันเก่ามากทำให้ประตูนั้นหนักสุด ๆ ไปเลย
“อื้อ!”
แอดดด ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ฉันก็เซเดินเข้าในห้องด้วยความเสียหลัก โชคดีที่ไม่ได้ล้มพับไป แต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อสายตาของฉันมองตรงไปเห็นใครบางคนที่ยืนกำลังใส่เสื้ออยู่ในห้อง
“.../...” เราสองคนต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันนิ่ง ก่อนจะเป็นฉันที่ผละสายตาจากคนตัวสูง รีบหมุนตัวกลับจะเดินออกจากห้องไปด้วยความเร่งรีบ
กึก! แต่เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง เพราะไม่ว่าฉันจะพยายามเปิดประตูมากเท่าไหร่ มันก็เปิดไม
