บทที่ 3 ไม่ใช่ผัว

1877 Words

“อะเอ็ดเวิร์ด อากิระ” “ยังดีที่ยังจำพวกฉันได้อยู่” เอ็ดเวิร์ดยกยิ้มมุมปาก สายตาเจ้าเล่ห์มองหญิงสาวตรงหน้าไม่กะพริบตา “หึ..ยัยเด็กใจแตก ไม่เจอตั้งนานสวยขึ้นจนจำเกือบไม่ได้” อากิระมองสำรวจใบหน้าและเรือนร่างของใบพลูตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ครู่ใหญ่ “คิดถึงผัวบ้างไหม พวกฉันล่ะคิดถึงเธอสุดๆ หลบหน้าหลบตาเก่งนักนะ แต่งหน้าซะเข้มแถมยังแต่งตัวแบบนี้ ..จงใจใส่มายั่วพวกผู้ชายแถวนี้หรือไง” อากิระมองหญิงสาวที่ยืนนิ่งมองดูพวกเขาด้วยสายตาเกรี้ยดกราดราวกับเกลียดชังเขามาเป็นสิบชาติ “มะไม่เกี่ยวกับพวกนาย ถอยออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉันอีก ไม่งั้นฉันจะตะโกนเรียกให้คนช่วย” “หึ ตะโกนให้ดังๆ ฉันจะได้ให้พวกมันดูหนังสดของเราซะเลย ดีไหม? ” “ทุเรศ ไอ้คนสารเลว ผ่านไปตั้งห้าปีรอยหยักในสมองของพวกนายไม่พัฒนาขึ้นเลยหรือไง ความคิดต่ำตมน่าขยะแขยงที่สุด ออกไปห่างๆ ฉันนะ ฉันล่ะเกลียดพวกนายที่สุดเลย” เธอตวาดออกมาเสียงดังลั่น ใบหน้าสวยแดงก่ำด้วยความโกรธถึงขีดสุด คำพูดพวกนี้ยังน้อยไปสำหรับผู้ชายสารเลวอย่างพวกเขา “ปากดีขึ้นเยอะนะ อา..อยากรู้นักว่าเวลาถูกกระแทกอยู่บนเตียงยังจะปากดีอย่างนี้อยู่ไหม คิดถึงเธอชะมัด” เอ็ดเวิร์ดแสยะยิ้มออกมาขณะเดินเข้าไปใกล้อากิระ มือหนาส่งซองยาที่บรรจุยาเม็ดเล็กลงในมือของอากิระ “มารำลึกความหลังแบบที่พ่อแม่ของพวกเรากำลังทำกันบ้างไหม” อากิระทำหน้ายียวนกวนประสาทพร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้พร้อมกับหยิบยาเม็ดสีชมพูอ่อนเข้าไปในปากของตัวเอง “กรี๊ดดด ยะอย่าเข้ามา ชะช่วยด้วยยย อื้ออ..อึก” ฉันร้องออกมาสุดเสียงก่อนจะถูกอากิระประกบจูบ ลิ้นร้อนดันยาเม็ดเล็กเข้ามาในโพรงปากและบังคับให้ฉันกลืนมันลงคอไป รสหวานและกลิ่นหอมเย็นของมันยังติดตรงปลายลิ้น “กะแกเอาอะไรให้ฉันกิน” “หึ เดี๋ยวเธอก็รู้ จากที่ปากบอกว่าไม่ๆ เดี๋ยวจะเปลี่ยนเป็นร้องไห้ฉันเอาไม่หยุด” “ไอ้ชั่ว อื้ออ.. โอ๊ย! จะเจ็บ” ริมฝีปากหนาที่กระแทกลงมาอย่างแรงพร้อมกับฟันคมที่กัดบนเรียวปากอิ่มทำเอาใบพลูร้องออกมาด้วยความเจ็บ กลิ่นเลือดที่ลอยคละคลุ้งในโพรงปากขณะที่ลิ้นร้อนตวัดดุนดันและบดขยี้เรียวปากอย่างแรงจนมันเริ่มบวมเจ่อ “ชั่วแค่ไหนพวกฉันก็ผัวเธอไหมเล่า ใช่ไหมใบพลู? ” อากิระแสยะยิ้มออกมาก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปจูบเธออีกครั้ง เพียะ!! ใบหน้าหล่อสะบัดไปตามแรงตบของฝ่ามือเล็กทันที ใบพลูมองจ้องหน้าอากิระอย่างกินเลือดกินเนื้อ “เลว!!” เอ็ดเวิร์ดหัวเราะออกมาอย่างชอบใจเมื่อเห็นอากิระยืนจ้องหน้าหญิงสาวนิ่ง ชายหนุ่มไม่ได้โต้ตอบอะไรนอกจากยกมือขึ้นลูบแก้มสากของตัวเองที่ขึ้นสีแดงเป็นรอยนิ้วมือ “มือหนักชะมัด” ริมฝีปากหนาพึมพำออกมา “เรื่องมันก็ผ่านไปตั้งห้าปีแล้วพวกนายก็ลืมๆ มันไปซะเถอะ พวกนายช่วยทำเหมือนช่วงห้าปีที่ผ่านมาได้ไหมต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งไม่เกี่ยวข้องกัน.. แค่ทำเหมือนๆ กับที่ผ่านมา อ้อ..แล้วมีอะไรกันแค่ไม่กี่ครั้งเขาไม่เรียกว่าผัวหรอก ที่เสียไปก็ถือซะว่าให้หมามันแดกก็แล้วกัน” “ปากเก่งไม่เปลี่ยนเลยนะ ไม่ต้องกลัวหรอกพวกเราคงได้ทำกันบ่อยๆ แน่ ครอบครัวของพวกฉันย้ายกลับมาอยู่เมืองไทยถาวรแล้วนะ คราวนี้พวกเราสามคนจะได้สนุกกันสุดเหวี่ยงทุกวันชดเชยเวลาห้าปีที่หายไป ดีใจไหมเมียจ๋า? ” เอ็ดเวิร์ดดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเองบ้าง เขาโน้มใบหน้าลงมาหาหมายจะจูบเธอให้หายคิดถึงกลับต้องสะดุ้งเฮือกสุดตัวด้วยความเจ็บ “กึก” ฟันคมกัดลงบนท่อนแขนแกร่งเต็มแรง ฉันไม่ได้สนใจว่าพวกเขาจะทำยังไงต่อนอกจากตั้งหน้าตั้งตาวิ่งออกมาจากตรงนั้น “โอ๊ย! ฮึ่มม Bicth!!” เอ็ดเวิร์ดสบถออกมาเสียงดัง สายตามมองดูรอยฟันที่ถูกกัดลึกและเริ่มมีเลือดซึมออกมา ชายหนุ่มทั้งคู่รีบวิ่งตามหญิงสาวออกไปทันที ใบพลูมองดูชายหนุ่มสองคนที่กำลังเดินผ่านมาด้วยความดีใจ หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปหาเพื่อขอความช่วยเหลือทันที ร่างบางรีบคว้าแขนของผู้ชายคนหนึ่งไว้อย่างถือวิสาสะก่อนจะหลบไปอยู่ด้านหลังของเขา ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นเอ็ดเวิร์ดและอากิระวิ่งเข้ามาหยุดยืนอยู่ใกล้ๆ ดวงตาคมเข้มเต็มไปด้วยความเกรี้ยดกราดเมื่อเห็นหญิงสาวยืนแนบชิดจนหน้าอกเบียดเข้ากับลำแขนของผู้ชายคนนั้น “ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันที ผู้ชายคนนี้จะทำร้ายฉันค่ะ” “ถอยไป!! อย่ายุ่งเรื่องผัวเมียจะดีกว่า ถ้ามึงไม่อยากตาย” อากิระระเบิดคำพูดออกมาอย่างโมโห สีหน้าที่แสดงออกบ่งบอกว่าอยากมีเรื่องเต็มที “มะไม่ใช่ค่ะ พวกมันพูดโกหก ฉันไม่ใช่เมียมัน ช่วยฉันด้วยนะคะ” ฉันอ้อนวอนผู้ชายคนนั้นพร้อมกับเบียดหน้าอกอวบเข้าหาท่อนแขนและก็เป็นอย่างที่ฉันคิด ผู้ชายคนนั้นตาลุกวาวมองจ้องหน้าอกขาวๆ ของสาวสวยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปผลักอกของอากิระอย่างแรง “ผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยจะตามตอแยทำไมวะ ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษหน่อยสิวะ รู้จักไหมคำว่า..สุภาพบุรุษน่ะ” “เหอะ!! สุภาพบุรุษเหรอ? ” เขาขบสันกรามแน่นขณะเค้นเสียงพูดลอดไรฟันออกมา ผลัวะ!!ผลัวะ!! “ไอ้สัส!! มึงต่อยกูเหรอ มึงอยากตายเหรอวะ” “ใครมันจะตายก่อนใครกันแน่ กูไม่มีเวลามาทะเลาะกับพวกมึง ใบพลู.. วันนี้พวกฉันไม่อยากมีเรื่อง ทำตัวดีๆ ว่าง่ายๆ หน่อยได้ไหม” อากิระกระชากเสียงใส่อย่างหงุดหงิด “…” ใบหน้าสวยหันไปมองทางอื่น ทำหูทวนลมไม่รับรู้ว่าเขาพูดอะไร มือเล็กจับลำแขนของผู้ชายคนนั้นไว้แน่นกว่าเดิม กระบอกปืนสีดำถูกหยิบออกมาจากด้านหลังกางเกงก่อนจะถูกยกสูงขึ้นมาเล็งจ่อหน้าผากของผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะกระโจนเข้ามาหา พอพวกมันเห็นปืนในมือเขาก็รีบเดินถอยร่นออกไปทันที พอนิ้วเรียวกดขึ้นไกปืนใบหน้าพวกเขาก็ยิ่งตื่นกลัวจนเห็นได้ชัด ท่าทางขึงขังเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นขลาดกลัวราวกับเป็นคนละคน “ไอ้สัสเอ๊ย!! แกว่งเท้าลูกตะกั่วเองนะมึง ถอยไป! หูหนวก? กูบอกให้ถอยไปไงวะ” อากิระตะโกนออกมาเสียงดังลั่น นัยน์ตาดุดันมองจ้องหน้าผู้ชายทั้งคู่ไม่กะพริบตา “ใจเย็นน้อง ใจเย็นๆ คุยกันดีๆ ก็ได้ครับ เรื่องผัวเรื่องเมียก็เคลียร์กันดีๆ เถอะนะ พวกพี่ไม่ยุ่งล่ะ” เขาแกะฝ่ามือเล็กที่จับท่อนแขนของตัวเองออก “พี่คะ พวกมันไม่ใช่ผัวหนู” “กูนับหนึ่งถึงสาม ถ้าพวกมึงไม่ไป..อย่าหาว่ากูไม่เตือน หนึ่ง..” ยังไม่ทันสิ้นเสียงชายหนุ่มทั้งสองคนก็รีบเดินหนีออกไปจากจุดนั้นทันที ทิ้งให้หญิงสาวยืนประจันหน้ากับพวกเขาทั้งคู่ตามลำพัง “เหอะ!” “พะพวกนายพกปืนด้วย? ” ฉันยืนตัวสั่นจ้องมองปืนกระบอกนั้นในมือของอากิระอย่างหวาดกลัว “หึ กลัวเหรอ? ” อากิระยกปืนกระบอกนั้นเล็งมาทางเธอก่อนจะลั่นไกปืนทันที แกริ๊ก!! “กรี๊ดดด!!” ฉันหลับตาปี๋และหวีดร้องออกมาเสียงดังลั่นเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำมันจริงๆ ทุกอย่างรอบตัวมีแต่ความเงียบและว่างเปล่า ปราศจากความรู้สึกเจ็บปวดใดใด ไม่มีแม้แต่บาดแผลหรืออะไรอย่างที่ฉันคิดไว้ นอกจากเสียงหัวเราะคิกคักของอากิระ เรียวขาทั้งสองสั่นคลอนคล้ายกับจะยืนไม่อยู่ขณะที่หัวใจยังเต้นแรงระรัวอย่างบ้าคลั่ง ดวงตากลมโตตวัดขึ้นจ้องมองพวกเขาทั้งคู่ด้วยความโมโห “ไอ้บ้าอากิระ! มึงไปแกล้งเธอทำไม ไม่ต้องกลัวนะ..มันก็แค่ปืนเด็กเล่นนะ” เอ็ดเวิร์ดพูดกลั้วหัวเราะเพราะอดขำไปกับใบหน้าตื่นกลัวและซีดเผือดของใบพลูไม่ได้ “ก็ยัยนี่มันกวนประสาทก่อนนี่หว่า แม่ง! เล่นเกาะแขนไอ้เวรนั่นไม่ยอมปล่อย” อากิระพูดตอบด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ใบพลู.. เดินมาหาฉัน” เอ็ดเวิร์ดเดินเข้ามาหาร่างบางที่ยังยืนตัวสั่นด้วยความกลัว พอเขาขยับตัวเข้าไปใกล้หญิงสาวก็ขยับเดินหนี ถึงเอ็ดเวิร์ดจะใจเย็นกว่าอากิระแต่ในเวลานี้เขากลับร้อนใจเพราะกลัวว่าเธอจะวิ่งหนีหายไปอีก มือทั้งสองรีบจับร่างบางไว้ก่อนจะกระชากเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนแกร่ง “ไม่!! ปล่อยนะ!! พวกนายอย่าทำแบบนี้ได้ไหมฉันขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปได้ไหม” “ต่อให้เธอร้องไห้จนตายไปตรงหน้าฉันก็ไม่วันปล่อย” อากิระพูดตอบขณะที่เดินเข้ามาใกล้ เขาเอื้อมมือออกมาจับคางเรียวไว้แน่น “ฉันชอบใบพลูคนที่เข้มแข็งและสู้คนมากกว่า ..รู้ไหมว่าพวกฉันรอเวลานี้มานานแค่ไหน ห้าปีเชียวนะ หลายครั้งที่พวกฉันกลับมาเมืองไทยเธอก็เอาแต่หลบหน้าตลอด เกลียดพวกฉันขนาดนั้นเชียว” อากิระมองใบหน้าสวยที่แดงก่ำ ดวงตาวาวโรจน์ที่แสดงออกถึงความโกรธเกลียดทำเอาหัวใจแกร่งกระตุกเสียวแปล๊บในอก “เกลียดสิ.. ฉันเกลียดพวกนายที่สุด!! หายไปจากโลกใบนี้ได้ยิ่งดี!!” ฉันตะโกนออกไปเสียงดังลั่น รู้สึกแข้งขาอ่อนแรงจนแทบทรงตัวยืนอยู่ไม่ไหว มือของชายหนุ่มทั้งคู่ไวพอจะประคองร่างกายฉันไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น ความร้อนรุ่มมันแผ่ซ่านในกายไปหมด ร้อนจนแทบอยากเปลื้องเสื้อผ้าออกให้หมด แถมยังรู้สึกเสียววาบไปทุกส่วนโดยเฉพาะส่วนนั้นที่เริ่มรู้สึกทรมานแค่ขยับขาทั้งสองให้กลีบเนื้อเสียดสีกันไปมาเบาๆ ก็เสียวสะท้านไปทั่วร่าง มือเล็กล้วงเข้าไปใต้กระโปรงลูบคลำเนินเนื้อและร่องสาวไปมา อา..มันเสียวไปหมดอยากได้อะไรมาเติมเต็มรูนี่จังเลย อยากมาก อา..ไม่ไหวแล้ว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more