บทที่1
1557 Words
ทุกคนต่างนิยามคำว่า ความรัก แตกต่างกันออกไป ขึ้นกับอายุและประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมา
รัก อาจเป็นสิ่งหอมหวานที่ทำให้โลกนี้กลายเป็นสีชมพู อาจเป็นความสุขใจที่อยู่ใกล้ คิดถึงแล้วยิ้มได้ยามห่างไกล อาจเป็น ‘ความห่วงใย’ อาจเป็น ‘การให้อภัย’ หรืออาจสร้างความทุกข์ใจจนอาจทำให้หลายคนแทบทนใช้ชีวิตอยู่ในโลกใบนี้แทบไม่ได้
‘ความรัก’ จึงไม่ต่างจากทุกอย่างในโลกใบนี้ ที่เกิดขึ้นมีอยู่และดับไป รักได้ก็เลิกรักได้.… เป็นเรื่องธรรมดา
สวัสดีค่ะทุกคนฉันชื่อพรีม อัจฉราภัสส์ คือจริงของฉันมีความหมายว่านางฟ้าผู้รุ่งเรือง เป็นไงคะฟังแค่ชื่อไม่บอกก็คงรู้นะว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ทั้งสวยและฉลาด
ตอนนี้ฉันอายุ 21 ปีเรียนอยู่ปี3 คณะสถาปัตยของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ฉันเป็นคนชอบวาดรูปมาตั้งแต่เด็กประจวบกับที่พ่อฉันก็ทำธุรกิจเกี่ยวกับการออกแบบบ้านมันเลยเข้าทางฉันพอดี เรียนจบก็หุ้บกิจการ ฉลาดเกินฉันไม่มีอีกแล้วค่ะ
“รอนานไหมคะ”
“พี่น็อตพึ่งเรียนเสร็จเหรอคะ”
ฉันเก็บลิปสติกแท่งโปรดเข้าไปในกระเป๋าใบเล็กก่อนจะหันสายตาไปมองคนที่มาช้ากว่าเวลานัดครึ่งชั่วโมงแล้ว
“เสร็จนานแล้วค่ะแต่พอดีพี่คุยงานกลุ่มกับเพื่อนอยู่เลยออกมาช้านิดนึง ไม่โกรธนะคะ”
พี่น๊อตเรียนวิศวะอยู่ปี4เป็นคนชอบพูดคะพูดค่ะผิวสีออกแทนๆแต่หน้าคมเข้มจมูกโด่งตัวสูงและรูปร่างดีมาก เรารู้จักกันครั้งแรกที่ฟิตเนสตอนนั้นพี่น็อตกำลังเล่นกล้ามอยู่มันเลยสะดุดสายตาฉันเข้า เอ่อ…คือฉันเป็นประเภทที่เห็นกล้ามผู้ชายไม่ได้น่ะเห็นทีไรหัวใจก็เต้นแรงทุกทีและที่ฉันตัดสินใจคบกับพี่เขากล้ามก็เป็นเหตุผลหลักๆ
“ไม่โกรธก็ได้ค่ะแต่เย็นนี้พี่น็อตคงไม่ลืมวันสำคัญของพรีมใช่ไหมคะ”
“วันสำคัญ? ”
“อย่าบอกนะว่าพี่น็อตลืม”
ฉันมองหน้าพี่น็อตด้วยความน้อยใจปนโกรธนิดๆ
มันไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่น็อตลืมนัดฉันแล้ววันนี้ยังเป็นวันเกิดของฉันอีกสมควรให้ฉันน้อยใจไหมล่ะ ที่ฉันบอกว่าคบกับพี่น็อตเพราะกล้ามอันที่จริงมันก็ไม่ใช่ซะดีเดียวหรอก พี่น็อตเป็นอีกคนที่เข้าหาฉันก่อน เอาใจเก่ง ตามใจฉันทุกอย่างแถมนิสัยเรายังเข้ากันได้ดีอีกด้วยเพียงแต่ช่วงหลังๆมานี้พี่เขาเริ่มจะผิดนัดแม้แต่ในวันสำคัญของฉัน
“พี่ขอโทษนะพรีมคือช่วงนี้งานที่คณะเยอะจริงๆ พี่เลย……”
“ก็เลยลืมวันเกิดพรีม”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะเอางี้วันนี้พี่ขอเคลียร์งานกับเพื่อนให้เสร็จก่อนแล้วพี่สัญญาว่าจะรีบทำให้เสร็จแล้วรีบไปอยู่กับพรีม ดีไหมคะ”
“ก็ได้ค่ะแต่อย่าดึกมากนะคะ”
กับพี่น็อตไม่รู้เป็นอะไรฉันมักจะใจอ่อนให้ทุกทีแต่มันก็อาจจะเป็นเพราะว่าฉันชอบพี่เขามาก อย่างที่บอกว่าเราเข้ากันได้ทุกอย่างและพี่น็อตก็เป็นผู้ชายที่ตรงตามสเปคที่ฉันวางไว้
“ไม่ดึกหรอกค่ะพี่อยากไปอยู่กับพรีมจะแย่อยู่แล้ว” พี่น็อตขยับใบหน้าเข้ามาหาฉันก่อนจะสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปาก ฉันไม่ได้ปฏิเสธตรงกันข้ามฉันกลับให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี เรื่องจูบสำหรับฉันเป็นเรื่องธรรมดาแล้วฉันก็ชอบจูบของพี่น็อตมากทั้งอ่อนโยนและดุดันในคราวเดียวกันแต่ครั้งนี้รู้สึกพี่น็อตจะหนักไปทางดุดันมากกว่าเพราะทันทีที่ฉันเปิดโอกาสให้พี่น็อตเอาลิ้นเข้ามาก็รุกหนักทันทีมือไม้เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขจากทีแรกที่วางไว้ที่ไหล่ตอนนี้เลื่อนมาอยู่ที่หน้าท้องแบนราบของฉันและเหมือนกำลังจะเฉียดเข้าใกล้หน้าอก
“อย่าค่ะ”
ฉันจับมือพี่น็อตไว้ก่อนที่หน้าอกนุ่มๆของฉันจะถูกรุกราน
“ทำไมล่ะคะ”
“เดี๋ยวมีคนมาเห็นค่ะ”
ตอนนี้เราสองคนอยู่ในรถถึงกระจกจะติดฟิล์มมืดแต่ฉันก็รู้สึกแปลกๆอยู่ดี
“ก็ได้แต่ว่าคืนนี้..….พี่ขอนอนห้องพรีมนะ”
พี่น็อตแทบจะกระซิบใส่หูฉันแววตาและสีหน้าบ่งบอกถึงความต้องการอย่างไม่ปิดบัง เราคบกันมาเป็นปีแล้วก็จริงแต่ฉันกับพี่น็อตก็ยังไปไม่ถึงขั้นนั้น ฉันรู้ว่าผู้ชายมีความต้องการเรื่องอย่างว่าแต่ที่ผ่านมาฉันยังไม่พร้อม
“พรีมขอเวลาอีกหน่อยนะคะ”
“ขอเวลาอีกแล้ว”
พี่น็อตขยับตัวออกห่างฉันด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ
“แล้วแต่พรีมแล้วกันงั้นพี่ไปทำงานส่งอาจารย์ต่อก่อนนะเสร็จแล้วพี่จะโทรหานะ”
พี่น็อตเอ่ยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่โกรธอะไรแล้วลงไปจากรถทันที ฉันรู้ว่าพี่น็อตไม่พอใจที่ฉันปฏิเสธ ฉันถอนหายใจแล้วหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าแล้วกดรับสายเพื่อนรัก
“เหวย”
ฉันตัดเรื่องพี่น็อตออกไปจากหัวแล้วกรอกเสียงหวานติดจริตนิดๆลงไปในโทรศัพท์
“เป็นคนจีนหรือไงยะมาวงมาเหวย”
“ไม่ได้เป็นคนจีนแต่บังเอิญอยากมีผัวเป็นคนจีน มีไรไหม”
ฉันตอบด้วยความมั่นอกมั่นใจ ผู้ชายที่แผ่นดินใหญ่มีแต่คนหน้าตาดีๆทั้งนั้น คนจีนเขาเรียกที่รักหรือสามีอะไรพวกนี้ว่าอะไรนะ เหล่ากง หรือเปล่า อร๊ายยย! แค่คิดก็ฟินนนแล้วค่ะ
“จ้าแต่แกคงต้องไปเลิกกับพี่น็อตของแกก่อนนะค่อยมาเพ้อเจ้อกับหลัวสาธารณะ”
พอพูดถึงพี่น็อตหน้าฉันก็กลับมาเศร้า ไม่ใช่ว่าฉันไม่เข้าใจว่าพี่น็อตต้องเร่งทำงานส่งอาจารย์เพราะอยู่ปีสุดท้ายแล้วแต่เรื่องลืมนัดบ่อยๆ แล้วยังลืมวันเกิดฉันอีกคนเรามันก็ต้องโกรธบ้างแหละ
ฉันขับรถกลับมาที่คอนโดรอพี่น็อตแต่ฉันไม่ได้นอนคอนโดทุกวันเพราะฉันมีบ้านอยู่อีกที่หนึ่งป๊ากับม๊ายอมให้ฉันออกมาพักข้างนอกคนเดียวก็จริงแต่อาทิตย์ๆนึงฉันต้องกลับไปนอนที่บ้านอย่างน้อยก็สองถึงสามวัน พอฉันเปิดประตูเข้ามาก็มองเห็นแต่ความว่างเปล่า
ฉันทรุดตัวลงนั่งยังโซฟายังอดน้อยใจให้พี่น๊อตไม่ได้ก่อนออกไปเรียนเมื่อเช้ายังหวังไว้สูงว่าพอเปิดประตูเข้ามาพี่น็อตจะทำเซอร์ไพส์ฉันด้วยการแอบจัดงานวันเกิดให้เพราะพี่น็อตมีกุญแจห้องแต่ก็อย่างที่เห็นนอกจากพี่น๊อตจะไม่ได้ทำเซอร์ไพรส์อะไรแล้วยังลืมวันเกิดฉันอีก
หลังจากนั่งน้อยใจไปได้สักพักฉันก็เข้ามาแช่น้ำให้สบายตัวพร้อมกับจิบไวน์เปิดเพลงฟังไปด้วย
จะบอกว่ายังไงดีล่ะคือที่บ้านฉันทำธุรกิจหลายอย่างทั้งโชว์รูมรถ ออกแบบบ้านจัดสรรค์ ส่งออกสินค้าไปต่างประเทศ เอาเป็นว่าป๊ากับม๊าฉันรวยในระดับหนึ่งชีวิตฉันตั้งแต่เด็กเลยแสนจะสบาย ไม่มีเคยอะไรที่ฉันอยากได้แล้วไม่ได้แต่สิ่งที่ฉันอยากได้จริงๆคือเวลาของป๊ากับม๊ามากกว่า
อย่างที่บอกว่าป๊ากับม๊าฉันทำธุรกิจหลายอย่างเลยไม่ค่อยมีเวลาให้ลูกคนเดียวอย่างฉันเท่าไหร่ เล่าไปก็ตลกดีเนอะถ้าใครเคยดูละครน้ำเน่าที่ชีวิตบ้านนางเอกรวยเป็นคุณหนูไฮโซแต่ขาดความอบอุ่นพ่อแม่เลี้ยงดูด้วยเงินและของแพงๆ นั่นแหละฉันเลยค่ะ เพียงแต่ฉันไม่ได้ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาก็แค่นั้น
พี่น๊อตไม่ใช่แฟนคนแรกของฉันหรอกนะแฟนคนแรกของฉันคือเพื่อนร่วมห้องสมัยที่เรียนอยู่ชั้น ป.3 แบบว่า poppy love น่ะค่ะทุกคนเคยมีใช่มั้ยล๊ะ พอขึ้นชั้นมัธยมฉันก็มีแฟนคนที่สองและสามตามมาติดๆแล้วฉันก็เปลี่ยนแฟนใหม่ไปเรื่อยๆเหตุผลที่เลิกกันไม่แตกต่างกันส่วนใหญ่คนที่มาคบฉันเพราะหน้าตาของฉันทั้งนั้น บางคนคบฉันก็เพราะว่าบ้านฉันรวย บางคนถึงขั้นขอเงินฉันไปซื้อนู่นนี่ ไม่มีใครคบฉันเพราะตัวตนของฉันจริงๆสักคน
ห่วยแตกสุดก็แฟนคนล่าสุดเมื่อสองปีที่แล้วตอนวันเกิดของเขารู้มั้ยว่าเขาขออะไรจากฉัน ฉันจำได้ว่าวันนั้นพอเปิดประตูเข้าไปในห้องได้เขาก็ขอมีอะไรกับฉันทันทีแลกกับของขวัญวันเกิดที่ก่อนหน้านี้บอกว่าไม่ต้องการให้ฉันซื้ออะไรให้ ผู้ชายแบบนี้โคตรห่วยแตกเลยว่าไหมคะ
- Writer
